Dag 25/26/27 – Doneren kun je leren

Dag 25

We verlaten Yellowstone Park in westelijke richting en hebben een lange etappe voor de boeg om in Salt Lake City te komen, het is een kleine 600 kilometer rijden en het is altijd maar afwachten hoe snel je op de snelweg mag, maar eerst moeten we nog het park uit. Als we bij Madison aan komen rijden, krijgen we voor de laatste keer nog een “showtje” van de bizons, die weer in grote aantallen vlak langs de weg liggen en lopen. Het verkeer loopt dan ook, vooral in tegenovergestelde richting, volledig vast. Dit zijn waarschijnlijk bezoekers die net het park in zijn komen rijden en niet weten dat je deze beesten nog vele, vele malen van soms heel dichtbij, kunt aanschouwen. Dat in schril contrast met de door ons zo gehoopte beer. We hebben overigens geluk gehad, wat de Norris Geyser Basin is vandaag volledig gesloten, mogelijk omdat ze nog altijd opzoek zijn naar het lichaam van een bezoeker die 2 weken geleden in een geiser is gevallen. Die dingen zijn tussen de 70 en 100 graden Celsius, dus van iemand die daar invalt kun je al vrij snel “pulled man” maken.

Vanaf Madison Junction, tot aan ongeveer de ingang van het park, is het bijna uitsluitend file rijden, voor nieuwe bezoekers. Dit is een route van 14 mijl en verbazen ons over deze enorme file, waar slechts zelden een gat in valt. Het is “maar” een dinsdag en we hebben zelfs in het afgelopen weekend niet zoveel auto’s gezien als nu het park binnen wil komen. Nouja, prima, wij gaan weg, dus laat maar komen…

Met slechts een korte tussenstop, rij ik in bijna 1 ruk door naar Salt Lake City. Op de Interstate 15 mogen we zowaar 80 mijl per uur (128km/u), dus zet de cruise control op 83 (134) en laat de Traverse z’n werk doen. Dit schiet lekker op en zoals zo vaak hier in de VS, moet je misschien nog wel eens inhalen, maar heb je ruim baan en hoef je de cruise control niet meer bij te stellen. De mijlen voelen dan ook als kilometers, zo snel lijkt het te gaan.

Om half 5 komen we dan ook aan bij ons appartement, wat weer erg lekker ruim is. Het boeken bij AirBNB is een blijvertje voor ons, zeker als je meerdere dagen in een stad wilt verblijven. Voor slechts een doorreis, zoals we afgelopen weken ook vaak genoeg hebben gedaan, is een motel prima, maar nu is het wel lekker om je eigen huisje te hebben, al is het maar voor 2 nachten.

We trekken de auto zo goed als leeg, behalve de spullen waarvan we ze hopelijk nog kunnen slijten aan een goed doel, zwerver of pandjeswinkel. Het is een grote teringzooi in de Traverse en het is dan ook vele malen lopen, twee trappen op en weer terug, om de auto leeg te krijgen. Het appartement is ook binnen no-time een grote rotzooi en aangezien de eigenaar, heel soms nog wel eens langskomt, zetten we zo veel mogelijk in onze slaapkamer en drinken een welverdiend biertje om te bepalen waar we gaan eten vanavond. Ik heb zin in Indiaas, want dat hebben we nog niet op en zie dat de nummer 2 van 1400 restaurants in Salt Lake een Indiaas restaurant is, het ligt alleen op een kwartier rijden van ons vandaan en heb geen zin meer om zelf te rijden. We beramen een plannetje om zo goedkoop mogelijk heen en weer te worden gereden met Uber. In San Francisco hebben we onze eerste (ook gratis) Uber-rit gemaakt en kreeg ik een code op te delen met een vriend. Als die een eerste rit zou hebben gemaakt, zou ik een gratis rit krijgen, handig voor de terugweg, dus stuur deze door naar Jolanda, die met haar e-mail adres en mijn tweede creditcard een account kon aanmaken. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, is dat Jolanda een gratis eerste rit kreeg. Mooi! Dus daar maken we ook gelijk gebruik van en laten ons rijden en, inderdaad, als we uitstappen krijg ik een mailtje dat ik een gratis rit heb verdiend. Nog mooier!

Het eten vond ik erg lekker, Jolanda had iets minder geluk met haar hoofdgerecht, maar ja, de ene curry is de ander niet. We laten ons ophalen en duiken moe maar voldaan ons nest in.

---

Dag 26

We mogen van onszelf uitslapen, maar ik ben om 9 uur klaarwakker, zet koffie en duik onder de douche. Dat koffiezetten was nog wel even een uitdaging. Er staat een groot koffiezetapparaat in de keuken, maar ik kan niet vinden waar het water in moet. Ik zie wel een enorm opvangreservoir waar de koffie in terecht komt (dus geen koffiepot), maar heb het internet nodig om te vinden dat je de complete bovenhelft van het apparaat eraf moet tillen, om daar vervolgens je water in te doen. Dit geintje kostte me een kwartier, maar het water loopt nu in ieder geval.

Als Jolanda wakker is, begint zij de koffers opnieuw in te delen. We willen graag de tent meenemen, niet omdat ie zo duur was (45 dollar), maar omdat het gewoon een ontzettend fijn en makkelijk op te zetten tentje is. Op de heenreis hadden we nog wel bij elkaar opgeteld enkele kilo’s over, maar de tent, en de extra haringen, en de twee grote blikken soep voor de rebus winnaar, maakt het een enorme puzzel hoe we dit mee gaan krijgen.

Voordat we van onszelf de stad in mogen en verder relaxen tot aan de vliegreis van morgen, moeten we eerst alles hebben ingepakt en de overblijfselen en rotzooi wegdoen. We hebben nog veel te veel echt goed spul, wat zonde is om weg te gooien: de nooit gebruikte of zelfs uitgepakte partytent (het was op 2 dagen regen na altijd mooi weer), de koelbox, het gasstel, luchtbed, slaapzakken, bbq, firestarter, een schepje en nog een aantal goed verkoopbare spullen. We rijden eerst naar de Walmart, want misschien willen die de partytent wel gewoon terugnemen, ondanks dat we die ergens anders (in San Francisco) hebben gekocht, we hebben gelukkig de bon nog. Ondanks dat we een half uur moeten wachten op hun customer “service”, blijkt dit geen probleem te zijn en wordt de 95 dollar die dit ding heeft gekost, teruggestort op mijn credit card.

Voor de rest hebben we een “thrift shop” gevonden, die spullen doorverkoopt en het geld daarvan naar een goed doel gaat… een soort kringloopwinkel dus. Als we aan komen rijden, begin ik heel enthousiast tegen een medewerker van het inzamelpunt te vertellen over onze road trip en dat we spullen over hebben en dat hij mag kijken wat ze wel of niet kunnen gebruiken… De man blijft vriendelijk glimlachen naar me, om vervolgens “No talk English” te zeggen… Ah, top…!
Daarentegen neemt hij letterlijk alles aan wat we in de auto hebben staan en waar we dachten dat dit wel eens een half uurtje zou kunnen duren, reden we 2 minuten later met een compleet lege Traverse weer weg. Nadat we de auto hebben gewassen mogen we eindelijk van onszelf de stad bekijken.

Tja, wat valt er te zeggen over Salt Lake City. Ik vond het een gemoedelijke, relatief rustige stad, maar Jolanda vond het juist erg druk. Hoe indrukken kunnen verschillen. Verder is er gewoonweg niet zo veel te doen en als je een foto hebt gemaakt van de grote Mormonen Tempel, heb je het eigenlijk wel gezien. Als je rond Temple Square loopt, zie je vele groepjes jongeren, in hun herkenbare witte overhempjes, stropdasje en zwarte lange broek, soms arm in arm met hun meisje, die allemaal super enthousiast niet kunnen geloven dat “dáár” Temple Square is. Het scheelt niet veel, of al deze groepjes ontspringen in zang en dans.

Wij zijn er echter vrij snel klaar mee en rijden terug naar “huis”, drinken daar een biertje en besluiten om onze laatste avond af te sluiten bij een restaurantje op loopafstand van ons appartement, waar we genieten van een 5-gangen diner met wine pairing.

---

Dag 27

We moeten om 12 uur ons appartement uit en vliegen pas om 16:50u. We willen rond 2 uur onze huurauto hebben ingeleverd, zodat we rustig kunnen inchecken en nog wat eten. Om de tijd te overbruggen rijden nog naar Park City, het Olympische centrum van de Winter Spelen van 2002.

Als we uiteindelijk bij het vliegveld staan hebben we op de teller bijna 3800 mijl gereden, ruim 6100km en nemen we afscheid van de Traverse, een hele fijne auto en waarschijnlijk prettiger (in ieder geval ruimer) dan de Santa Fé die we eerder hadden, maar ook de Jeep die we eigenlijk op voorhand hadden gewild.

Bij het inchecken van onze bagage was 1 koffer 1,5 kilo te zwaar. Dat de ander 2 kilo lichter was dan het toegestane maximum, deed niet ter zake. We kregen de keuze, of je haalt er wat uit, of je betaalt voor een extra koffer, à 98 dollar. Pfff, waarom maken luchtvaartmaatschappijen het vliegen altijd zo ellendig? Hoe dan ook gaat het gewicht toch het vliegtuig in, of we nou nog wat (met grote moeite) in onze handbagage proppen of dat we het in de andere koffer stoppen (die zo vol zat, waardoor er in dit geval niets meer bij pastte). Er gaat dus nog 1,5 kilo in de handbagage 🙁

We eten nog wat voordat we het vliegtuig instappen en vertrekken met 20 minuten vertraging naar Amsterdam (er kwam weer eens iemand niet opdagen, die wel koffers had ingecheckt, wat dus weer gezocht moesten worden om de bagage uit het vliegtuig te krijgen).

Hier eindigt dan ook onze reis. De vier weken zijn echt omgevlogen, maar als je er 8 van maakt of 24, als je door dit prachtige land aan het reizen bent, waarschijnlijk ook. Het kamperen is ons heel goed bevallen, je slaapt namelijk midden in de natuur en op plaatsen waar je wilt zijn. Ik had er niet aan moeten denken dat we bijvoorbeeld buiten Yellowstone in een hotel hadden geslapen en misschien wel elke dag eerst 2 uur in de file hadden moeten staan, voordat je het park in bent. Ook qua comfort, mits je gewend bent te kamperen, was het over het algemeen prima. Je moet er alleen wel tegen kunnen dat je soms 2 of 3 dagen niet kunt douchen, ook al voel je je vies door de hele avond in de rook van je kampvuur te hebben gezeten.

Dit smaakt naar meer, dus gaan ons eens beraden waar we volgend jaar naartoe willen.

Blijft er voor nu niets anders over dan jullie, de lezer, hartelijk te danken voor het volgen van dit blog. Als ik alle filmpjes en foto’s nog eens goed verwerkt heb, zal ik deze hier nog plaatsen, maar het blog zelf voor deze vakantie eindigt hier.