Dag 1, 6-11-2011 2:40u Indian Time, later gepost, vanwege een gebrek aan internet.

Ben nog een beetje aan het twijfelen wat voor verhalen ik hier ga plaatsen. Wordt het zo’n standaard reisblog met alle ins het outs, blaren, pijntjes, gezellige foto’s… ik denk het niet. Veel reizen doen we niet meer na vandaag, misschien volgend weekend, al verwacht ik Mumbai niet uit te gaan.

Moet ik hier mijn gevoelens en emoties plaatsen? Mja, ook dat denk ik niet, tenzij er echt een verhaal aan kleeft. Dit gezegd hebbende besef ik me dat ik dat zojuist gedaan heb.

We zien wel hoe het loopt.

Maargoed, de dag van vandaag:

Ondanks dat het maar twee weken is, viel me het afscheid van het thuisfront toch tegen. Het is toch anders dan een vakantie, waar je alleen je katten thuislaat (wat gezien onze ervaringen ook altijd een lastig moment is, daar hoef ik me gelukkig nu geen zorgen om te maken).

Na een goed verlopen vlucht van een uurtje of 9, zijn we zo’n 5000km van Utrecht vandaan.

Als je het zo zegt, valt het nog best mee: 5x op en neer naar Basel. De vlucht was zowaar nog redelijk comfortabel, ondanks dat we in het midden van 4 stoelen zaten.

Aan het einde van de vlucht (waarom eigenlijk dan pas…) kwam ik in gesprek met een Indiaan (Indiër… wat je wilt) naast me. Een heel vriendelijke jongeman, vanuit zijn verhalen op te maken absoluut van een rijkere kaste. Op een gegeven moment vroeg hij of we wel werden opgehaald bij het vliegveld, want, zoals hij zelf zei, wil je daar niet aan je lot over worden gelaten en zelf een taxi scoren. Het toeval wil dat we inderdaad geen reactie van het hotel hadden gekregen voor wat betreft de transfer. Zonder aarzeling vroeg hij welk hotel we hadden en of we een telefoonnummer hadden. Gelijk belde hij om dit na te gaan of het allemaal wel goed zou komen. En gelukkig stond er inderdaad iemand klaar voor ons, wat toch een fijn idee was aangezien we totaal niet wisten wat ons te wachten stond.

Eenmaal het vliegtuig uit, had ik mijn koffer al snel te pakken. Mijn collega Eric heeft nog 3 kwartier moeten wachten op die van hem, wat bij hem de nodige stress opleverde. Omdat iedere 5 minuten de stroom in de hal voor een seconde uitviel en daarna de bagageband handmatig herstart moest worden, ging het allemaal ook niet erg snel.

Zonder problemen door de douane, op naar de uitgang. En dan begint het… je voelt langzaam de temperatuur stijgen. Eenmaal door de schuifdeuren naar buiten krijg je een klap in je gezicht. Man, wat is het heet. Let wel, het was een uur of 12 ’s nachts! Dat belooft nog wat voor morgen.

Een hectiek buiten! Er stonden, zonder te overdrijven, zeker 100 mensen met bordjes voor mensen die opgehaald moesten worden. Een heel karwei om je eigen transfer te vinden, maar die uiteindelijk toch redelijk snel gevonden.

Langzaam begint het ook door te dringen dat het niet alleen warm is, maar dat er ook een bepaalde lucht hangt. Iets wat je in Nederland niet zult vinden, al sta je tussen de raffinaderijen op de Maasvlakte! Heel benauwd, zeker in combinatie met de warmte.

Al lopend naar de taxi kom je er achter dat je toch iets meer op je hoede moet zijn dan je gewend bent. Binnen no-time had iemand de koffers te pakken en deed zich voor alsof hij bij de taxi hoorde, tot de chauffeur dat zag. Ondanks dat wilde de man wel geld voor het “sjouwen” (nouja, duwen van de trolley) van de bagage.

Vervolgens kon je echt in een derde wereld land terecht. Jongetjes van 7 die met hun broertje van nog geen 2 rondsjouwen om te bedelen. Hartverscheurend, maar vanwege alle instructies die we van te voren hebben gehad, niks gegeven.

Eenmaal in de taxi zie je gelijk waar die lucht vandaan komt. De koplampen lijken wel alsof het zaklampen zijn die door de mist heen schijnen… en geloof me, dit is geen mist.

Je ziet talloze Riksja’s (overdekte taxi brommertjes) waarin hele families zitten, of zelfs mensen die hun geit meenemen. De helft van de auto’s heeft geen of nauwelijks licht, zelfs de politie niet, verkeersregels kennen ze niet… wat een totale chaos! Ik vind het prachtig om te zien. Kan me voorstellen dat ik uren bij een kruispunt kan staan en alleen maar kijken wat er allemaal voorbij komt.

Uiteindelijk zijn we rond 2 uur in het Rodas Hotel, in de wijk Powai. Geen 5 sterren, maar ik denk voor Indiase begrippen wel in het luxere segment. Een redelijk grote kamer, met een airco die het doet(!!), vlak naast een winkelcentrum waar we morgen eens een kijkje zullen nemen. Er zouden ook talloze restaurants hier in de buurt moeten zitten.

Wel gek hoe bewust je hier bezig bent met handenwassen en drinken. Uit de kraan is uit den boze, tenzij 1 minuut gekookt. Ik heb allerlei voorzorgsmaatregelen bij me om niet ziek te worden, maar toch is de kans groot dat je op het toilet belandt. Eén ijsklontje in je cola kan daar al voor zorgen. Heel raar om daar zo bewust mee om te moeten gaan. Hoop dat ik dat 2 weken volhoud. Gelukkig krijg je 2 flesjes water gratis per dag op je kamer.

Nu nog even een laatste borrel (of 2), gin (taxfree gekocht op Schiphol) met cola (minibar, bij gebrek aan tonic). Dan maar eens kijken of ik een tukkie kan doen. Inmiddels is het half 4, maar het voelt als een uur of 11 (wat ook precies klopt!).

Morgen, in de slopende hitte, de omgeving hier eens verkennen en misschien wat werk voorbereiden voor de komende week. Ik hoop dat de dagen lekker vol gepland worden, zodat de tijd snel gaat, want “nothing beats home sweet home” (of de Caribbean, met je eigen vrouw… ook niet onaardig).

Voor het slapengaan niet vergeten m’n anti-mug-spul op te spuiten (malaria- en denguegevaar).

Al met al, een hoop om rekening mee te houden. Het avontuur is begonnen.