Dag 5 – Scheiding der taken

Na 2 dagen voor een groot gedeelte gezamenlijke meetings te hebben gehad, zijn Witsel en ik vandaag beide onze eigen kant op gegaan.
Waar Witsel lekker een presentatie met naakte wijven (Hunkemöller) mocht geven, aan niet veel gewende, daardoor hitsige Indiaantjes (Jaaahaaa… Indiërs… whatcha gonna do, sue me?!), mocht ik vandaag de hele dag zitten tussen mijn favoriete collega, Roshan, en onze nieuwe Unix aanwinst, Rakesh.
Dat laatste zeg ik trouwens zonder sarcasme, want hij heeft me echt verrast.
Ja, hij staat onderaan de ladder, want werkt pas net bij Capgemini en is jonger (zo werkt dat nou eenmaal hier), maar heeft in 1 simpele knowledge transfer sessie al 3x zoveel kennis en vaardigheden laten zien, dan Roshan in 3 jaar tijd.
Goed, ik mocht dus vandaag naar het nieuwe kantoor van Cap in de wijk Airoli. In vergelijking met Vikhroli een wereld van verschil. Om te beginnen was het hoogbouw, dus geen grote fabriekshal meer. Verder was het daar voor Prashant mogelijk om voor de rest van de dagen dat ik daar ben een conferentiezaal voor 12 man, van alle gemakken voorzien (beamer, white boards, goede airco), te reserveren (ondanks dat we maar met z’n drieën zitten).
’s Ochtends eerst Witsel afgezet in Vikhroli. De reis naar Airoli was wederom een verbazing, de chaos kon nog erger. Het duurde een half uurtje voordat ik op kantoor was, waar ik werd opgewacht door Roshan. Ik moet eerlijk zeggen dat vanwege onze verstandhouding in het verleden (ik heb al meerdere malen geopperd hem te ontslaan) ik best een beetje tegen deze samenwerking opzag. We moeten immers de rest van de week, maar ook een heel groot gedeelte van volgende week 1-op-1 met elkaar samenwerken.
Gelukkig kwam zelfs hij uiteindelijk een beetje “los” (voor zijn doen), maar vooral geholpen door het feit dat ik hem gewoon aan het werk kon zetten, na een korte uitleg over hoe onze ESX omgeving er uit ziet.
Het verbaasde me wel hoeveel moeite hij blijkt te hebben met werkzaamheden waarvan hij geacht wordt dit al 3 jaar voor ons te doen, gelukkig voor hem had hij Rakesh naast hem, die hem bijstuurde, waardoor ik uiteindelijk toch met een goed gevoel de dag kon afsluiten.
De taxirit terug om Witsie op te halen duurde anderhalf uur. De chaos was uitgegroeid tot 1 lange file, waar iedereen, van motor tot riksja en van autobus tot voetganger (!), op de snelweg (!!) ‘vocht’ om als eerste er doorheen te komen.
Eric had helaas een valse start vandaag met een falende laptop, waardoor hij zijn presentaties niet optijd kon geven. Uiteindelijk kon hij dit doen, maar dat moest in een vergaderhok van ongeveer 2 bij 3, met volgens mij minstens een man of 6, waarschijnlijk meer.
Het beurde hem gek genoeg niet op toen ik in de taxi terug vertelde waar ik de hele dag en de rest van de tijd mijn kennisoverdracht mocht doen: een kamer bijna groter dan mijn eigen huiskamer… en in het hotel is mijn kamer ook al groter… en dat voor het kleinste mannetje.
Terug in het hotel afgesproken een half uurtje op te frissen en daarna te gaan eten. Ik zette de tv aan en even op bed zitten… (werd uiteindelijk liggen) en ik was denk ik in 2 seconden weg, totdat ik het bekende “oh-mijn-god-ik-val-een-ravijn-in-gevoel” had en wakker schrok en opeens dat half uur als sneeuw voor de zon verdwenen was.
Niet formidabel, maar degelijk gegeten in een Arabische bistro/grill.
Helaas vandaag geen foto’s, ondanks vele verzoeken. Jammer lieve mensen… (en Staal…) tot nu toe heb ik daar zo weinig tijd voor gehad. Dagen van bijna 12 uur per dag en zo’n druk programma…
Nou vooruit, nog eentje dan, uit de koker van Witsel, voortbordurend op het toilet verhaal. Dit hangt op de deuren van de plee’s van Vikhroli:

Even doorgaan over toiletten… in het kantoor waar ik zat, staat dus voor de (veeeeeel grotere dan Vikhroli) “toiletzaal” altijd een mannetje, die gelijk alles gaat poetsen nadat iemand geweest is.
Het blijft trouwens sowieso gek om te zien dat echt voor alles een mannetje in dienst is. Er zijn in Airoli 6 liften. In elke lift zit een (jonge)man op een krukje de hele dag op de knopjes te drukken voor iedereen die naar boven of beneden wil.
Al met al… zo gek hebben de mensen die voor Capgemini hier werken het nog niet. Goede koffie (om met vriendje Akse te spreken: “DAAR MOETEN KAMERVRAGEN OVER GESTELD WORDEN!), alle kloteklusjes worden gedaan door (waarschijnlijk zwaar onderbetaalde) inhuurkrachten, schoenenpoetsmachines overal, altijd schone toiletten, een TOP lunch… alleen het netwerk is hier kut… maar hey… dat is het bij ons ook, vraag maar aan onze klanten.
Het is dat het verder een smerige smogstad is, het verkeer bijna een moordwapen en de temperatuur buiten niet te houden…
Morgen alweer donderdag, bijna weekend. Vrijdagavond stappen met onze changemanagers (fijn he Steelieboy?). Wel behoefte aan wat ontspanning.
Volg ons op:

Eén antwoord op “Dag 5 – Scheiding der taken”

  1. Eric

    de werktijden van het "lager" personeel is ongekend; men is al binnen wanneer wij binnenkomen en als wij weg gaan zijn ze er nog!
    er lopen zelfs mensen rond die met een verfkwast toetsenbord/muis en beeldscherm (ook de kiertjes) schoonmaken.
    en op de heen- en terugreis altijd dezelfde arme drommel die op een verkeersdrempel woont tussen voorbijrazend (in de spits stilstaand) verkeer: schokkend!

Reacties zijn gesloten.