Het was natuurlijk een kwestie van tijd, maar ik werd afgelopen nacht wakker van wat buikkrampen, echter zonder echte “bowel movements”. Terug m’n bed in, om vervolgens een uur later (rond half 5) bruut gewekt te worden door hard slaande deuren en een deurbel van een andere kamer (tering wat gaan die dingen hard).
Al met al niet de beste nachtrust en echt fit voelde ik me niet ’s ochtends.
Witsel klopte op de afgesproken tijd aan en hij bleek de halve nacht op de plee te hebben doorgebracht. Fijn zo… het avondeten van gisteren was dus achteraf niet helemaal een doorslaand succes.
Ondanks alle ongemakken natuurlijk wel naar kantoor gegaan, wederom beiden naar onze eigen locatie, alwaar ik ook even de boel moest legen (enkele keren).
Mijn geluk was dat het daarna eigenlijk rustig bleef, waardoor ik gewoon ben gaan lunchen.
Onze tafel stond weer mooi ingedekt en het buffet was weer prima uitgebreid. Veel te veel allemaal en ook ik moest me eigenlijk een beetje inhouden, maar al die smaken zijn zo lekker hier.
Prashant vroeg zich af of we al wat gepland hadden voor het weekend, wat niet zo is, want echt maar heel weinig tijd gehad om überhaupt te kijken waar we naartoe zouden willen gaan.
Hij denkt wel ergens grote(re) auto te kunnen regelen en wil ons wel rondleiden, alleen moeten we zelf wel aangeven wat we graag zouden willen zien, aangezien alles hier zover van elkaar vandaan ligt en het verkeer… nouja, dat heb ik al uitvoerig besproken, kan je tijdtechnisch maar 1 ding zien op een dag. Misschien dat we naar Elephant Island gaan, hiervoor moet je alleen wel heel vroeg op, want de boten gaan alleen in de ochtend.
Na de lunch even naar buiten om een (smog)luchtje te scheppen. Voor het kantoor van Cap ligt een klein parkje, waar je (relatief) lekker in de schaduw kan zitten.
Voor de enthousiastelingen ligt er ook een basketbalveld en 2 tennisbanen, die vrij toegankelijk zijn.
Het uitzicht (als je een beetje door de grijze waas heenkijkt) is best mooi, met uitzicht op de bergen.
Terug in onze conferentiezaal ging mijn knowledge transfer verder, echter verliep dit vandaag alles behalve vlekkeloos. Door wat tegenslagen en volgens mij falende werkinstructies, hebben we vandaag helaas niet alles kunnen afronden. Hopelijk heb ik volgende week nog wat tijd over om de boel echt mooi af te ronden, maar voor nu zitten we even vast. Hopelijk dat Marco vanuit NL nog wat voor elkaar kan krijgen, want ik werd rond half 5 gebeld door Eric dat hij opgehaald wilde worden en aangezien de taxi bij mij in de buurt staat te wachten elke dag, betekende dat voor mij ook einde werkdag.
Wel prettig om eens een avond eerder in het hotel te zijn, het was zelfs nog licht! Veel daglicht zien we niet deze dagen, alleen ’s ochtends in de taxi en mijn after-lunch wandelingetje. Tot nu toe zijn we ’s avonds pas na half 8 klaar geweest en dan is het alweer donker.
Vandaag was het volgens mij nationale koe-dag… voor de eerste keer dat ik mensen met koeien over straat heb zien wandelen. Helaas is het fotograferen vanuit de auto praktisch onmogelijk, want onze chauffeur rijdt vrij snel (waar het kan), remt erg hard en plotseling (dat krijg je met dat verkeer) en de wegen laten het niet bepaald toe om je camera goed stil te houden.
Omdat het licht was op de terugweg, kon ik eindelijk eens goed om me heen kijken en waar ik in eerder geschreven stukken sprak over schuurtjes waar wij onze paarden niet eens in zouden stallen, zijn deze per vandaag opgewaardeerd tot luxe villa’s!
Aan de rand van de grote(re) wegen, zie je dat tussen de bomen complete tentenkampen zijn ontstaan. Velen hebben een plaatsnaam gekregen en zelfs een aanwijsbord. En dat terwijl het echt niet meer is dan een verzameling van doeken, zeiltjes en kleden, aan elkaar gebonden met wat touw. Wat ik er zo snel van kan zien, zijn het wel “volwaardige” dorpjes, met winkeltjes, street food etc. en er is veel leven te zien.
Daarnaast zie je ook vele daklozen, die allemaal hun eigen plekje op straat, al dan niet verscholen, hebben gevonden, waaronder het vrouwtje wat ergens in een bocht van een drukke straat zit, tussen ons hotel en kantoor. Er staat daar een stenen muurtje waar haar hele hebben en houden ligt. Vanmiddag toen we er langs reden was de eerste keer dat ze even weg was, vanochtend lag ze nog te slapen op ‘haar’ muurtje. Ze rookt soms een sigaret, terwijl ze in het donker (op de autolampen na) met haar rug naar het verkeer toe zit. Ik zou haar een jaar of 70 schatten, maar ze kan ook zomaar 35 zijn.
Verder blijf ik me verbazen over de selectieve “strictheid” voor wat betreft het zuinig omgaan met het milieu. Overal waar je komt, hangt op de toiletten dat je zuinig moet zijn met water (wat je niet eens kunt drinken, doen ze zelf ook niet), dat je niet teveel toiletpapier moet gebruiken om bomen te besparen etc. etc. maar aan de rand van de weg steken ze gewoon al hun afval in de fik, van een katalysator hebben ze waarschijnlijk nog nooit gehoord en vuilnis wordt gewoon overal gedumpt.
Je zou zeggen dat een litertje water meer of minder nou niet echt het eerste probleem is wat je aan zou pakken hier.
Zo nog even biertje scoren bij de gisteren ontdekte slijter, hier recht tegenover, want de minibarkoelkast is meer een combimagnetron. Je kan beter je drankjes uit de koelkast halen en in de kamer zetten, zodat de airco ze nog wat afkoelt. En daarna maar even kijken wat ik (of we) met het eten gaan doen vanavond.
Voor de enthousiastelingen ligt er ook een basketbalveld en 2 tennisbanen, die vrij toegankelijk zijn.
Het uitzicht (als je een beetje door de grijze waas heenkijkt) is best mooi, met uitzicht op de bergen.
Volg ons op:
