Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis, heb ik alweer boerenkool en uitsluitend rundvlees gegeten en heb ik een stevige verkoudheid te pakken. Alle ingrediënten om alweer bijna vergeten te zijn dat ik me slechts 3 dagen geleden in een -nog altijd- merkwaardig land bevond.
De laatste dagen in India stonden, hoe kan het ook anders, in het teken van afronden. Testen of hetgeen we onze collega’s geleerd hadden, ook daadwerkelijk was overgekomen, handjes schudden, evaluatiegesprekjes, etc. etc.
We werden voor de donderdagavond nog uitgenodigd om met een aantal van onze collega’s uiteten te gaan. Iets waar we op voorhand lichtelijk tegenop hadden gekeken, bleek uiteindelijk een van de leukste avonden die twee weken te worden.
Pedro had voor ons een klassieke Tequila Sunrise uitgekozen en die werden met veel plezier opgevolgd door enkele Kingfishers.
Het werd uiteindelijk een dolle boel en gingen de voetjes bijna van de vloer, toen Pedro zijn interpretatie van een Bollywood film gaf. Met moves zoals enkel de professionals in dit land kunnen, deed onze knuffel Braziliaan een goede gooi naar een filmrol, tot grote hilariteit van ons allen! Zelfs de meestal zo nuchtere De Vries, die naar eigen zeggen nooit lachend op een foto staat, liet uiteindelijk de tranen lopen van het lachen. En ja… hier is bewijs van:
Om de avond af te sluiten dit keer geen ‘paan’ (zie eerdere post), maar een ritje naar het hotel in een riksja (of tuc tuc) voor uw geliefde blogger, Pedro en Vishal. Niet omdat er geen ruimte meer was in de taxi, maar gewoon omdat het kan en om te kunnen zeggen dat we dit een keer gedaan hebben. De rit was precies zoals verwacht: smerig en slecht voor je rug, maar een mooie ervaring.
De vrijdag was alleen voor het afronden en onszelf voor te bereiden op de terugvlucht, die ’s nachts om half 2 stond gepland. Er moest nog drank gekocht worden (old monk rum) en onze maatpakken waren klaar!
Helaas kan ik jullie de foto’s van beide Marken in pak niet laten zien, omdat iemand zijn foto’s van de laatste dagen nog niet geüpload heeft in onze dropbox (…!).
Om dit leed voor u als lezer wat te verzachten, heb ik wel een foto van een koe die de stoep een prachtplek vond om eens uitgebreid te gaan zitten herkauwen.
Op dit punt in het verhaal gaan we dan ook eindelijk dat eind breien en die punt zetten. Wederom u en mijzelf in afwachtendheid latend tot het moment dat er heel misschien ooit nog wel eens een vervolg aan dit blog gegeven kan worden.
Als u het mij vraagt, denk ik niet dat dit nog zal komen, maar eerlijk is eerlijk, dat dacht ik twee jaar geleden ook.
Hou dit blog dus de komende jaren dagelijks in de gaten, want wie weet dat er ooit nog eens iets op verschijnt.
Punt.
