Vanochtend zijn we om 7 uur aangekomen op Schiphol.
We kunnen terugkijken op een geslaagde reis, zowel als persoonlijke ervaring, maar ook zakelijk denk ik dat we veel zijn opgeschoten. De tijd zal het leren.
De laatste twee avonden zijn we door collega’s mee uiteten genomen, vandaar ook het gebrek aan updates. Op woensdag door MCT-collegae Vinayak, Megraj, Parag en Sumit, donderdag waren we uitgenodigd door Mustapha en Nishant. Deze laatste twee hebben in 2008 bijna 2 jaar in Nederland gewerkt en dat is te merken.
Waar je bij bijna iedereen nog een soort van terughoudendheid voelt, of bescheidenheid, ik weet niet wat het nou precies is, hebben deze jongens daar geen last van. Voor het eerst dat ik het gevoel had te praten met mensen die zich gelijk voelden aan ons en ook op die manier met ons konden praten. Heerlijk!
Woensdag was het nog een restaurantje vlakbij het Vikhroli kantoor, waar Witsel en de rest ook op de maandagavond hebben gegeten, donderdag was het in de wijk Mulund. Op het dak van een winkelcentrum was een leuk terras in de openlucht. We zijn langzaam aan de temperatuur gewend geraakt, dus het was eens een keer erg aangenaam om niet in een airconditionde ruimte te zitten. Helaas “moesten” we rond een uur of 10 ’s avonds het aanbod om naar een restaurant te gaan afslaan. Met een lange dag voor ons en een vermoeiende week achter ons, kozen we er toch maar voor om terug naar het hotel te gaan, ook ingegeven door het feit dat de heenreis ruim een uur duurde.
v.l.n.r. Mustapha en Nishant
Wat is het toch jammer dat we maar 1 volledig weekend hebben gehad. Hoe langer je daar bent en met hoe meer mensen je in contact komt, hoe meer aanbiedingen je krijgt om avonden, danwel hele weekend met hen door te brengen.
Nu hebben we eigenlijk alleen toeristisch Mumbai gezien, wat ook zeker de moeite waard was, maar had me ook heel graag rond laten leiden, door Nishant, Prashant, of wie dan ook, door hun eigen woonplaats, hun huis en had graag gezien hoe zij nu leven.
Helaas mocht het niet zo zijn, vrijdag- op zaterdagnacht om 01:45u stond onze terugvlucht naar Amsterdam gepland. We hebben vele uitnodigingen op zak om, bij een eventuele terugkeer, ons een paar weken niet te hoeven vervelen!
Op de luchthaven in Mumbai aangekomen, leek bij de check-in alles wel heel makkelijk te gaan, maar eenmaal in de rij aangesloten bij de douane en vervolgens door de security heen, nam toch nog wel wat tijd in beslag. Bijna alles wordt dubbel gecontroleerd. Op alles wat je bij je draagt moet een label komen, met uiteindelijk een stempel van de security, als je die niet hebt (gekregen), dat wordt je geweigerd aan boord, of je moet nog tijd genoeg hebben om weer helemaal terug te gaan en een nieuwe stempel te halen.
Nadat ook onze handen geïnspecteerd waren op sporen van explosieven, mochten we het vliegtuig in. We zaten op de achterste rij, niet comfortabel.
Wonder boven wonder zijn we maar een kleine drie kwartier later dan gepland opgestegen (dit schijnt in Mumbai nog wel eens veel erger te zijn) en konden we een kleine 9 uur later ook nog eens zonder problemen in 1x landen in Amsterdam, waardoor we zelfs iets eerder aankwamen dan gepland.
Nadat we de koffers van de band konden pakken (voor beiden erg snel dit keer!), was het avontuur nu echt voorbij en konden we onze vrouwen (en in het geval van Eric ook zijn zoon) weer in de armen sluiten.
Nu is het alleen weer een kwestie van wennen, vooral wat betreft de temperatuur. Ik heb het ijs- en ijskoud vandaag. De tegenstelling in temperatuur is vele malen groter dan als je bijvoorbeeld van vakantie (in de Caribbean) terugkomt.
Straks ouderwets boerenkool met worst. Heb er nu al trek in!
Voor iedereen die de afgelopen twee weken mijn verhalen heeft gevolgd, enorm bedankt voor alle positieve feedback! Ik wist niet dat ik met het simpel vertellen van mijn verhalen zoveel leuke reacties kon krijgen.
Ik heb het uiteindelijk met veel plezier gedaan, mede gesteund door jullie.
Mochten me nog verhalen te binnen schieten, dan zal ik ze hier plaatsen, maar ik verwacht dat dit blog in al zijn ‘schoonheid’ zal sterven… wachtend op het moment dat ik weer de kans krijg om terug te komen.
Mumbai, je moet het een keer hebben meegemaakt.
Fin.
Volg ons op:
