Dag 0 – Amsterdam stroomt vol

Korte samenvatting voor mensen die weinig tijd hebben:

• Vertrokken naar Schiphol
• Bier gedronken, voetbal gekeken, hamburger gegeten
• Wekker gezet (3 stuks, je weet toch…)
• In slaap gevallen.

Voor degenen die iets meer tijd hebben en context willen, zie hieronder.

---

Het is de dag vóór vertrek en ik moet nog werken. Gelukkig wel thuis, dat is wel zo makkelijk.

Vandaag zullen we, net als voorgaande edities, de nacht op Schiphol doorbrengen. De koffers zijn al zo goed als gepakt, alles voor de handbagage ligt uitgestald op tafel, en tussen al die spullen, moet ik me een weg banen naar mijn laptop en ga aan de slag.

Jolanda is wel al vrij vandaag, dus die is driftig in de weer met de laatste was, keuken schoonmaken en de laatste dingen inpakken. Dit jaar laten we onze katten thuis, in tegenstelling tot vorig jaar, toen we de dag voor vertrek onze beesten naar een pension brachten. Ondanks dat ze daar goed verzorgd zijn, was het te stressvol voor één van hen en dus hebben we een kattenoppas geregeld.

In 2 van de 4 weekenden komt mijn nichtje Ronja logeren, zodat ze ook wat meer persoonlijke aandacht kunnen krijgen. Ook zullen onze buren van nummer 1 regelmatig ’s avonds even binnenlopen. We gaan immers ruim 4 weken en dat is best lang alleen.

Tegen het middaguur vind ik het wel welletjes, ik laat mijn laptop nog even openstaan voor de eventueel laat binnenkomende e-mails, maar nu ga ik ook maar eens aan de slag met de laatste bagage-inpak-handelingen. Ik check alvast online in en stuur de boardingkaarten naar onze buren door om ze uit te printen. Niet veel later krijg ik gefrustreerde appjes over niet meewerkende printers en vervolgens dat de hoop wordt opgegeven.

Maar… de aanhouder wint. Ik ken dat gevoel, dat je het niet kan hebben dat een apparaat het niet doet en het blijf proberen, tot het moment dat ik zo’n ding het raam uit flikker. Het is gelukt! Dus loop ik naar de andere hoek van ons plein en haal ze op. Uiteraard word ik weer volledig omver gelopen door de hond des huizes, die me altijd vol enthousiasme onthaalt… nouja, behalve toen ik Ronja daar voor kwam stellen, toen had ze geen oog voor me.

Het is 15:00u en als ik neer plof op de bank. Klaar. Checklist weggewerkt, klaar voor vertrek. Intussen heb ik me bedacht dat ik helemaal geen zin heb om met de koffers (2 stuks en een trolley) te moeten rondzeulen, dus ik opper om gewoon een taxi te bellen. Ook lekker makkelijk, want die is er in 10 minuten en ik heb geen zin meer om te wachten. Daar komt bij dat Ajax vanavond z’n finale speelt en er dreigen ongeveer 153 man naar de hoofdstad te komen en daar hoef ik niet zo nodig met m’n koffers tussen te staan.

Als we met de taxi de A2 op draaien, halen we tientallen bussen, busjes en volgepropte auto’s in… ok, iets meer dan 153 man dan… 192, max… Ik denk dat we een goede keuze hebben gemaakt. Ook is het, ondanks het aankomende Hemelvaart weekend nog lekker rustig op de weg, dus staan we 35 minuten later bij de vertrekhal. Ik twijfel nog om te informeren of we de koffers alvast kunnen inchecken, maar besluit al snel om de lift naar beneden te pakken en door te lopen naar het CitizenM hotel.

De oplettende en trouwe volger merkt wellicht op dat dit een ander hotel is als vorig jaar en dat klopt ook. Reden is simpel: doekoe. Het Sheraton was eenmaal 2x zo duur dit jaar, en dat krijg ik er niet uitgedronken in hun lounge.

CitizenM is best een apart hotel, vrijwel alles gaat daar met behulp van computers en ipads, maar toen wij aankwamen lag alles er net even uit vanwege een mislukte software upgrade. Goed spul, dat Apple spul, doet het altijd…

In de kamer staat ook een ipad klaar, waarmee je veel kunt bedienen, de lampen, de kleur van de lampen, de lamellen, de tv… De douche en toilet zijn twee turbines, midden in de kamer, ook wel apart. Ondanks dat je op 50 meter van de H-gates van Schiphol zit, hoor je helemaal geen vliegtuigen. De kamer is niet bepaald ruim te noemen, maar we komen hier om alleen te slapen, dus dat maakt ons weinig uit, het bed is groot en ligt lekker.

Op het panorama dakterras drinken ik m’n eerste biertje van de vakantie en Jolanda drinkt een witte wijn. We blijven hier zitten, totdat de zon achter het gebouw van de vertrekhal is gezakt en lopen vervolgens naar beneden.

Tja, wat doe je op Schiphol, als je niemand hoeft op te halen of zelf hoeft te vliegen… Mensen kijken. Vaak erg leuk, zeker als je zelf de verhalen erbij verzint. Zo staan we in ontvangsthal 2 en waan ik me even een heuse Joris Linsen (zo heet ie toch?) en we observeren een groepje mensen die daar staan met een groot spandoek. Blijkbaar komt iemand terug, die 1 jaar 7 maanden en 9 dagen weg is geweest. Op het spandoek staan ook verschillende vlaggen getekend, ik herken Indonesië, Marokko, Brazilië, Uruguay. Ahaa! Een wereldreiziger dus.

Ik denk dat er een jongen terugkomt, voornamelijk vanwege de zenuwachtige trekjes van een paar jongedames. De man, bro, homie, dude, gast en tegelijkertijd bff, staat er lekker stoer bij, met een zonnebril in het haar en lijkt telefonisch contact te hebben met iemand bij de bagageband. Jolanda gaat uit van de beste vriendin van de dames.

Naarmate de tijd verstrijkt wordt de groep steeds nerveuzer en worden er op een gegeven moment telefoons in de aanslag gehouden om te gaan filmen. Het moment komt steeds dichter bij, wie krijgt gelijk, Jolanda of ik? En gaat er gehuild worden?Dan gaat de deur open, een harde kreet klinkt door de hal, de dames beginnen te springen. We krijgen allebei gelijk, als blijkt dat het om een koppeltje gaat. Het koppeltje krijgt welgeteld 3 seconden de tijd om het spandoek te bekijken voor het wordt opgeborgen. Enigszins teleurgesteld druipen wij af. Als we een dik uur later weer langs dezelfde plek lopen, zit de groep nog altijd gezellig te pimpelen bij de Hello-Goodbye-bar.

Tijd om wat te eten en te kijken of we de wedstrijd van Manchester United kunnen kijken. We komen dan toch nog uit bij het Sheraton, waar we dit kunnen combineren. Een burger, bier en voetbal op een groot scherm, daar krijg ik mijn avond wel mee gevuld. Er komen steeds meer mensen binnen, die alleen voor het voetbal komen en binnen no-time is het al behoorlijk vol.

De wedstrijd hoef ik niet samen te vatten, de uitslag is bekend. Ik en nog een klein handje vol van de TV kijkers aldaar, konden prima leven met de uitslag. Mijn telefoon trilt als een bezetene, door alle plaatjes die al zo snel het internet weten te vinden, met betrekken tot het helemaal niets seizoen van de Amsterdammers. Een dikke gniffel maakt zich zo nu en dan meester.

Voldaan lopen we terug naar ons hotel, waar we al snel in slaap vallen. Het is inmiddels 00:00u en om 06:15u staat de wekker. Ik check nog even dubbel of de wekkers goed staan, om herhaling van vorig jaar te voorkomen. Ik zet op de ipad van de hotelkamer ook maar een extra wekker. Staan er 3. Kans dat ze alle 3 falen is verwaarloosbaar klein…. Toch??!