Dag 1 – Alle rottigheden op 1 dag

Het is 6:15u en alle lampen in de kamer springen aan en geven een fel licht. Zachtjes op de achtergrond begint ook de TV geluid te maken, terwijl rechts van me de telefoon van Jolanda en links van me, mijn wekker afgaat. Je kunt er dus bijna niet meer omheen: het is tijd om wakker te worden. Ons verslapen, zoals vorig jaar, hebben we bij deze vermeden. 1-0 voor ons.

Ontbijten doen we wel als we goed en wel achter de douane staan. Het is Hemelvaartsdag, het mag dan nog wel vroeg zijn, maar ik kan niet voorspellen hoe druk het in de vertrekhal zal zijn. We lopen ook al vrij snel buiten, met onze koffers, naar vertrekhal 2, een wandelingetje van zo’n 10 minuten.

Daar aangekomen staat er al een behoorlijke rij vóór de bagageafgifte, toch wel een kleine teleurstelling, het is 06:50u, en we vliegen pas om 10:00u, dus ook geen stress. Het duurt een goed uur, voordat we rond een uur of 8 eindelijk aan de koffie met een broodje zitten.

Met een klein half uur vertraging, met dank aan de luchtverkeersleiding, hangen we in de lucht. Het is een vlucht die in totaal 10 uur en 10 minuten zou gaan duren, sneller dan gepland, maar door het kleine oponthoud en vervolgens het taxiën naar de Polderbaan, is die voorsprong alweer teniet gedaan. Ik pak al gauw mijn tablet en schrijf het blog van dag 0, met een biertje. Het is immers vakantie.

Het is verder een hele rustige vlucht, met enkel aan het eind, boven de Sierra Nevada, een ietsiepietsie turbulentie, het mag verder geen naam hebben en landen we om 11:50u op de internationale luchthaven van Los Angeles.

Net als vorig jaar, zijn we “returning ESTAs”, of te wel, van de 4 jaar geldige inreisvergunning, hebben we al minstens 1x gebruik gemaakt. Dit heeft als voordeel dat je op veel vliegvelden in een andere rij mag gaan staan, dan mensen die het land binnenkomen met een visum. Je kunt dan ook gebruik maken van de zelf-help-terminals, wat ook echt als een razende werkt. Paspoort scannen, een paar vragen beantwoorden, je vingerafdrukken laten controleren en met een vervolgens klein geprint papiertje, moet je nog even langs een Border Patrol ambtenaar.

Dat eerste stuk ging zoals gezegd heel snel, jammer alleen dat ze met het tweede stuk een nieuwe bottle-neck hebben geïntroduceerd: er waren namelijk welgeteld 2 mannetjes die de paspoorten van een stempel moeten voorzien. En als bij 1 van de 2 er een wijsneus staat, die met de ambtenaar van dienst, in discussie gaat, stroopt de boel op. Met deze mensen in discussie gaan, is sowieso niet zo slim. Hoewel wij nog nooit problemen met ze hebben gehad, weten we dat ze je het leven goed zuur kunnen maken, om vervolgens je de toestemming om het land binnen te mogen, te ontzeggen.

De rij wordt langer en langer, gelukkig staan we nog redelijk vooraan en na een goed uur staan we buiten de terminal te wachten op de bus die ons naar het autoverhuurbedrijf zal brengen.

We willen een upgrade, dit keer op eigen initiatief, want de geboekte Santa Fé-klasse, hebben we bij nader inzien toch te klein bevonden, met het oog op alle kampeerspullen die we mee moeten nemen. Ik had thuis al een gekeken wat het kostte om de reservering te annuleren en een nieuwe te maken met een hogere prijsklasse, echter, dan was ik m’n aanbetaling van 150 euro kwijt geweest. Vond ik zonde. Dan maar proberen bij de verhuurder zelf, al sta je niet in de stevigste onderhandelingspositie als het op eigen verzoek is, in plaats van een up-sell praatje van de verhuurder zelf.

Het eerste bod was 50 dollar per dag, bovenop wat we al betaald hebben… Nou, dikke doei! Dat dacht ik dus mooi niet, dan maar die Santa Fé, we krijgen het vast wel weggepropt. Als de bedrijfsleider er bij komt, wordt er nog een duit in het zakje gedaan: 40 dollar dan?

Nee.

35?

Nee.

25, lager kan ik niet gaan.

Als je er 20 van maakt, neem ik m mee, zeg ik nog heel stoer.

Dat bleek ook na vele pogingen niet te kunnen en ging ik uiteindelijk overstag. Thuis had ik berekend wat het me zou kosten, inclusief het kwijt zijn van mijn aanbetaling, en kwam op 650 euro uit, nu is het 750 dollar. Dat is dicht genoeg in de buurt, om me niet helemaal belazerd te voelen, al blijft dat gevoel toch altijd licht op de achtergrond aanwezig.

We lopen naar de parkeerplaats waar iemand ons een auto moet toewijzen. Als we vertellen van de upgrade, wordt er nog wat vaag en vragend gekeken, totdat de bedrijfsleider vanuit het niets naast ons staat en met gepaste trots vraagt om mee te lopen, om te kijken of de door hem uitgekozen auto wat voor ons is.

Het is een Dodge Durango, minstens net zo groot als onze Traverse van vorig jaar, misschien niet zo groot als een Tahoe, maar dit is prima. Er zit zelfs navigatie ingebouwd, wat normaal gesproken ook €7,50 per dag extra kost. We geven de bedrijfsleider een hand, bedanken hem en rijden weg.

Later zien we dat het een auto met een nummerbord uit Colorado is. Laat nou net onze eindbestemming Denver, Colorado zijn… bij het inleveren van een huurauto in een andere staat (wat wij dus doen dit jaar), betaal je een “one-way-fee”. Dit is een vergoeding voor de kosten om auto’s terug te vervoeren, als er een onbalans in type auto’s per staat dreigt te ontstaan. Echter, we brengen de auto gewoon naar huis! Worden we toch nog een beetje genaaid. Gelukkig maar, is dat vooroordeel toch nog even bevestigd. Overigens, tot nu toe lijkt het een fijne auto, dus vooruit dan maar.

We rijden gelijk maar door naar een Walmart, om de kampeeruitzet aan te schaffen en, met een beetje geluk, direct onze Amerikaanse telefoon opnieuw te activeren. Naast het reizen zelf, ook 2 heel rottige onderdelen van de vakantie. Je kan het maar allemaal gehad hebben.

Gek genoeg loopt dit eigenlijk wel op rolletjes. We vinden een Verizon winkel, vlak naast de Walmart, die ons redelijk snel weer online heeft. Op een aantal dingen na, had de Walmart alles wat op onze lijst staat, en om 17:00u staan we in ons AirBNB appartement. Doodmoe, dat dan weer wel.

We eten pulled-pork en spareribs in een BBQ restaurant, op 400 meter van ons appartement en om 20:00u liggen we allebei te pitten.