Toen we vanochtend naar het lokale nieuws en weerbericht keken, bleek het plan om terug te keren naar Arches en daar de tocht van gisteren te vervolgen, niet het beste plan. Niet alleen was er meer regen voorspeld, maar ook wederom zware onweersbuien.
Een blik op de weerkaart gaf ook geen hoopgevend beeld voor de weg die we vandaag wilden volgen, en “plan B” moest bedacht worden:
Het is een eindje (om)rijden, maar we wilden er morgen toch al naar toe, dus waarom nu niet: Mesa Verde National Park in Colorado. De weersvoorspellingen daar waren ook beter.
Het is een eindje (om)rijden, maar we wilden er morgen toch al naar toe, dus waarom nu niet: Mesa Verde National Park in Colorado. De weersvoorspellingen daar waren ook beter.
Jolanda kroop vandaag eens achter het stuur en na een paar kleine inkopen, kon de weg naar Colorado worden ingezet.
Al snel werd duidelijk dat we de juiste keuze hadden gemaakt, want de hemel stortte zich uit over de inmiddels doorweekte grond van de Utah’se woestijn. Men hier is er maar wat blij mee, want het verkleind de kans aanzienlijk op grootschalige branden in de (na-)zomer, maar van mij mag het wel wat minder…
250km verder kwamen we aan bij Mesa Verde. Omdat we in de avond wel naar Mexican Hat moesten, hadden we beperkt tijd, maar tijd genoeg om door het park te rijden en nog een leuke wandeling te maken.
Het is een park met een totaal ander aanzicht dat wat we tot nu toe gezien hebben: meer bos en groen, in plaats van rotsen en kraters.
Vanaf het hoogste punt in het park had je een wijds uitzicht over de bossen… welke voor hectares en hectares zijn afgebrand eind jaren 90 en begin 2000. Nu snap je ook gelijk beter waarom Utah zo blij is met alle regen die nu valt.
Het is een surrealistisch beeld, al die nog net overeind staande, maar dode bomen. Een spookbos, maar niet donker genoeg omdat er geen bladeren meer aan groeien.
De 4km korte hike volgde over een leuk, rotsachtig pad vanaf de rotswoningen van de AnasaziIndianen, gebouwd rond 1200 na Chr naar de Petrogliefen uit die tijd.
Na deze wandeling moesten we nog 3 uur rijden om naar Mexican Hat te gaan.
Dit dorpje bestaat uit een benzinepomp, 1 hotel, 3 motels en een handje vol aan restaurants. De naam van dit dorp heeft het te danken aan de typische rots die je ziet als je het dorp binnenrijdt en gelijkenissen vertoont van een sombrero.
We slapen in de Mexican Hat Lodge, “home of the Swinging Steak”. Je kunt hier niet alleen slapen, maar ze hebben ook een “buiten restaurant” en ze staan bekend om de best bereide steak in de omtrek. Het is geen fancy restaurant met allerlei liflafjes, voor-, tussen-, tussen-tussen, hoofd- en nagerecht… nee, ze hebben alleen bier, en steak, maar wel op een fantastische manier bereid, waar mijn BBQ hart sneller van gaat kloppen.
Het is, zogezegd, een eigen uitvinding, waarin ze boven een houtvuur een schommel hebben gemaakt waar het vlees vakkundig langzaam op gegaard wordt.
Het wordt geserveerd met bonen, toast en sla… het vlees is verder niet verpest door kruiden of saus, zout en peper kun je nog zelf toevoegen. Echt waar, een van de beste stukken vlees gegeten in Amerika.
Om erbij te drinken neemt men een “Polygamy Porter” bier (we zitten immers in Utah waar Polygamy praktisch uitgevonden is door de Mormonen, totdat het op een gegeven moment verboden werd).
Een prima einde van de dag.
Morgen schijnt het weer in Zuid-Utah beter te zijn en kunnen we een gedeelte van de route die we vandaag niet hebben gedaan, inhalen. Niet alles zal begaanbaar zijn door de regen van de afgelopen week, maar de Moki Dugway zal zeker niet worden overgeslagen… waarover morgen meer.
Volg ons op:
Waardeloos dat het weer zo tegen zit! Maar wel leuk dat jullie naar Mesa Verde zijn gegaan. Vond ik ook een heel leuk park en idd heel anders dan de andere parken.
Hopelijk knapt het weer nu echt op en kunnen jullie net zo genieten van de Moki Dugway als mijn zus altijd doet! Lol
Wat jammer van het weer, hopelijk is het nu klaar met de regen!