Dag 11 – Een boswandeling

Vandaag willen we weer wandelen, weer even wat kilometers training in de benen, voor wat er nog komen gaat deze vakantie. We verblijven dus in Sequoia National Park, wat betekent dat we heel veel bos en heel veel enorme grote bomen kunnen gaan verwachten vandaag. We hebben bij het ontbijt nog niet echt een plan, behalve dan dat we gisteren gezien hebben dat er een shuttlebus bij onze camping stopt, en iets verder weg, bij het visitor’s center. Na het douchen in Yosemite, 3 dagen geleden, hebben we niet meer gedoucht, dus willen na onze hike van vandaag wederom een poging wagen, want ook hier zijn er douches beschikbaar. We rijden daarom met douchespullen en al naar het Visitor’s Center en parkeren daar onze auto, kunnen we na al dat gewandel gelijk onder een verfrissende kraan springen, hopen we dan nog.

Gisteravond heb ik nog even snel een “hike-afstreep-bingo-lijst” gemaakt, met de grootste clichés waarmee je hier geconfronteerd wordt. Degene die een item op de lijst als ziet, mag hem afvinken. Hieronder het resultaat.

Er is 1 joker, en dat is de ultieme combi: Op een (extreem) moeilijke geclassificeerde hike, vrouw in legging en flip-flops aan, en vlak nadat de hike eigenlijk is begonnen, aan tegenliggers op de weg terug, gaat vragen of ze er al bijna is.

Dit, geheel niet onmogelijke, scenario, levert de volle winst op, voor degene die het snelst “bingo!” roept, en ja, dus ook als die vraag aan ons wordt gesteld.

We zien dat er 3 shuttleroutes zijn, waar je op diverse plaatsen kunt overstappen. Het is nog redelijk vroeg en nog niet erg warm, en willen naar Moro Rock, een massief gesteente, die je kunt beklimmen door slechts 350 traptreden te beklimmen. Je komt dan uit op een uitzichtpunt, waar je bijna 360 graden om je heen, op grote hoogte, om je heen kunt kijken. Het is 10uur als we boven zijn en er staat een Ranger klaar om daar zijn verhaal te doen. Beleefd luisteren we naar zijn verhaal, maar op een gegeven moment komt het verhaal terug op zaken die we inmiddels voor de derde keer horen en lopen weer rustig naar beneden. Desgevraagd, telt Jolanda alle treden en komt beneden uit op 356, vooruit, dat komt dicht genoeg bij wat ze beloven.

Vanaf Moro Rock lopen we terug naar beneden, naar het Giant Forrest Museum, een wandeling van een goed uur. Daar aangekomen willen we ons laten informeren naar andere wandelroutes en daar staat dezelfde ranger weer. Hij geeft ons wat tips en routes die we zouden kunnen lopen. Als hij hoort dat we kamperen in Lodgepole Campground, voegt hij er aan toe dat we onze dag moeten afsluiten met een wandeling naar de Tokopah waterval, een wandeling van in totaal 2 uur, maar, voegt hij er aan toe, jullie kunnen dit in anderhalf.

We lopen weg en eten eerst nog een half broodje, om vervolgens de “Bear hill trail” op te gaan. Dit gaat gelijk bergop en we moeten al snel onder 2 omgevallen bomen door kruipen. Vanaf dat moment, hebben we eigenlijk geen idee meer of we goed lopen, zoals de ranger ons had voorgesteld. De “Alta-trail” moeten we op een gegeven moment tegenkomen en een stuk volgen. We hebben echter zelf geen kaart, dus we lopen door tot we weer bordjes tegenkomen en uiteindelijk vinden we onze weg, die ons leidt via de Alta-trail, de Congres-Trail, waar je rondloopt tussen diverse grotere bomen van dit park, naar General Sherman Tree, de op een na dikste boom. Hier wordt het ook weer druk, daar waar we in het bos redelijk alleen waren. Slechts enkele passanten en een paar reeën die ons aan het bespioneren zijn.

Als we bij de Sherman Tree zijn, hebben we er alweer 10 kilometer opzitten, op ongelijk terrein. Niet zozeer de benen, als wel de voetjes voelen we en die verdienen ook even rust. Na een uurtje rust, nemen we de shuttle naar onze camping en lopen de route naar de waterval, 3km heen, 3km terug. Het gaat op de heenweg lichtelijk bergop en je moet soms een beetje water of wat rotsen trotseren. Ik merk dat ik weer lekker loop en met een fors tempo lopen we langs de rivier, die door onze camping stroomt, naar de zoveelste waterval van deze vakantie. Zoals door de ranger geschat, zijn we hier na 45 minuten. Ook deze waterval is weer een mooi gezicht en zorgt de nevel die hier vanaf komt voor de nodige verkoeling.

Dan lopen we terug en gaan douchen, deze moet je met kwartjes betalen, 4 stuks, voor een niet nader aangegeven tijd. Jolanda neemt 8 kwartjes mee, ik blijk er in eerste instantie slechts 7 te hebben. Ook deze douches zijn weer van een kaliber “ik wil graag douchen, als ik hier heb gedoucht”. De straal water (voor zover je van een straal mag spreken), is om te janken en ik heb broodnodige seconden verloren om er enigszins wat van temperatuur in te krijgen.

Ik ben goed en wel ingezeept, als opeens het water stopt. Shit. Ik heb nog 3 kwartjes, dus mis er 1. Ik graaf, al ingezeept en al, m’n portemonnee door en tref gelukkig nog 1 kwartje aan.

Na het douchen, steek ik weer een houtvuurtje aan, om daar opnieuw 2 grote steaks op te bereiden. Ook dit keer is dit een feestmaal, aangevuld met de left-over aardappelsalade van gisteren en gegrilde maiskolven en tot slot van de avond schrijf ik nog even dit blog.

Bingo tussenstand:

Op de flip-flops na (wel gezien, maar niet op een geclassificeerde moeilijke route), hebben we vrijwel alles vandaag af kunnen strepen. Het wordt dus nog spannend.