Dag 11 en 12… en we gaan alweer naar huis

Op het moment van schrijven, zitten we op de luchthaven van Orlando/Sanford, te wachten op ons vliegtuig. De tijd is weer snel gegaan, al denk ik dat dit voorlopig de laatste keer Florida is geweest voor ons, tenzij we een cruise vanuit Miami of Fort Lauderdale zouden nemen. Florida heeft weinig geheimen voor ons meer (denken we) en de laatsten hebben we deze vakantie ontdekt, al zouden we met iets minder regen wellicht wat meer gezien hebben. We verheugen ons daarentegen nu al op de bijna 4 weken die we in juni door het westen/midwesten van de VS gaan maken. Maar dat is dan pas, we leven in het nu.

We lieten jullie in de vorige post achter toen we net in Tampa waren, de eerste van de twee hele natte dagen op rij. ’s Avonds zijn we nog wel, gewapend met de paraplu, naar een Thais restaurant gelopen, wat zeer goed stond aangeschreven op Tripadvisor. Helaas durf ik te zeggen dat ik we weet hoe een goede Thaise curry hoort/kan smaken en dit was het niet. Het smaakte naar aanmaakpoedersaus. Jolanda had een chicken-to-night, mix met ananas, maar dan zonder ananas. Niet vies, maar zeker niet de lovende recensies waard. Het was ook erg rustig in het restaurant, maar toegegeven, een van de lekkerste Thaise restaurants waar ik heb gegeten was in Londen, waar, toen wij aankwamen, we de enige gasten voor een lange tijd waren. Dus dat wil niet zoveel zeggen.

Op donderdag regent het alsof de zondvloed is aangebroken. Er staat voor de hele dag ook geen droge periode op de planning. In het nieuws wordt gesproken dat cruise schepen niet mogen aanmeren, of vertrekken vanuit de haven van Tampa, vanwege de regen, maar vooral de dichte mist voor de kust. We lopen toch vol goede moed, onder ons kleine parapluutje, vorig jaar gekocht in Kennedy Space Center (eindelijk komt ie van pas én hebben we hem mee!). We brunchen downtown, tussen de de
kantoormensen. We vinden op een kaart dat er een historische tram rijdt, tussen downtown en het oude stadje Ybor. Het is een ritje van 25 minuten, maar het is in ieder geval even droog. Het is inderdaad een mooi oude tram, waar de machinist nog op voetgangersoversteekknop moet drukken, om met de tram over te kunnen steken.

Ybor City, is een oud stadje, ooit in de laat 1800, door een zakenman die hier vooral cigarenfabrieken opzette. Nu is het vooral een mooi rustig stukje stad, net buiten het centrum van Tampa. Als we er doorheen lopen, zien we dat het duidelijk potentieel heeft, als het een mooie, vooral droge, avond is, waarschijnlijk in het weekend. Er zijn talloze restaurantjes en bars, verschillende bierbrouwerijen die rondleidingen en proeverijen aanbieden en een bioscoop. Het was alleen, geen weekend, niet droog en warm was het ook niet echt. Dus nadat we na een natte wandeling een biertje hebben gedronken, nemen we het trammetje weer terug.

Wat te doen,  als het buiten niet te harden is… iets binnen. Geen zin in een saai museum. Een aquarium dan maar? Nouja, liever niet, maar dit leek het enige wat we nog een beetje konden doen. Uiteindelijk was het nog niet eens onaardig en een prima droge plek, om de ergste regen over te laten gaan. Ik ben niet zo’n vissen-man, maar de eendjes, Maki’s en een crab die lekker aan een stuk vis zat te peuzelen, waren een aangename afwisseling.

Toen we er klaar mee waren, weer het trammetje naar downtown gepakt, een kroeg gevonden en bier met wings besteld.

’s Avonds hadden we in het hotel kunnen blijven eten, maar dan zat je weer vast aan het eten wat je hier overal al krijgt: hamburgers, pizza, steaks… en veel patat. Daar hadden we eigenlijk niet zo’n zin het en we hadden het geluk dat het net eindelijk weer eens droog was. Niet ver van het hotel zat gastro pub, met op de site best aantrekkelijke gerechten. En hoe blij waren we toen we het voorgerecht kregen: stinky buns (gestoomde bapao-achtige broodjes) met buikspek, chili beef (geen gehakt!) en crispy chicken en echt lekkere sausjes! By far de lekkerste voorgerechten die we deze vakantie hebben gegeten. De hoofdgerechten, lamsrack en taco’s met gekonfijte eend waren wel iets minder, maar goede porties en duidelijk bereid door iemand die er wél wat van snapt.

Dag 12

Ok, hoe krijgen we alles in de koffer? We zaten qua gewicht niet in de gevarenzone, maar we hebben redelijk wat kleding gekocht en dat wordt proppen… ook de handbagage (dit maar een keer geen trolleykoffertje meegenomen, helaas…) moet er aan geloven en wordt helemaal volgepakt. Het lukt en we kunnen weg. Aangezien we pas laat vliegen (20:50u) en Orlando/Sanford slechts anderhalf uur rijden is, vindt Jolanda, al ontbijtend in een IHOP, een wilderness drive bij Lake Apopka. Dit ligt wel op de route, dus we besluiten het er op te wagen. Het weer is overigens helemaal opgeknapt. Het is een graadje of 20, strakblauwe lucht en heerlijk buiten.

Wilderness hier in Florida betekent wel dat het een moeras is, met een enorme hoeveelheid verschillende vogels en overal waar je kijkt alligators. Een imposante hoeveelheid, maar zoveel dat je op een gegeven moment wel ophoudt met er foto’s van te maken, dus maak ik nog één filmpje en kijk verder mijn ogen uit.

Het is een autoritje over een onverharde weg, van ongeveer 11 mijl lang. Je mag niet harder rijden dan 10mph, maar sneller wil je ook niet. Het is er heel erg rustig, slechts een enkeling die op hetzelfde idee is gekomen, waardoor je kunt genieten van de “stilte”. Heel stil is het er niet, want de enorme hoeveelheid vogels maken een prachtig, gezellig geluid. Dat is ook het enige wat je hoort. Dat en wat geritsel in het struikgewas, zo her en der.

Als we weer op de verharde weg zitten, is het nog te vroeg om naar het vliegveld te gaan. Om de tijd te doden rijden we nog even langs een shopping mall, vlak buiten Sanford. En dat hadden we niet moeten doen… want daar hing in de eerste winkel opeens het t-shirt wat ik voor mijn goede vriend Diederik had willen kopen, maar nergens kon vinden. Bam! Dacht ik en kocht het gelijk. In een tweede winkel zie ik wat ik heel graag voor mezelf wilde kopen: het kampioensshirt van de Denver Broncos! Bam! Dacht ik en kocht het gelijk… oh, daar hoort natuurlijk ook een kampioenspet bij, oh en ook… Nouja, je raadt het al, toch weer te veel bijgekocht, daar waar eigenlijk alle bagage al uitpuilden. Proppen dus, heel hard proppen en ook dit krijgen we weg.

Wetende dat we niet veel te eten zullen gaan krijgen in het vliegtuig, besluiten we het voor het laatst te wagen en hopen op die spareribs die mijn eigen kunnen overtreffen. Vlak naast het winkelcentrum ligt een BBQ restaurant die beweren zelf gerookte ribs (4 uur gegaard), eigen gerookte beef brisket (14 uur gegaard) en eigen gerookt pulled pork (9 uur gegaard) te hebben. Al deze informatie lijkt op de tijden die ik zou aanhouden als ik het zelf zou doen, dus ik ben erg benieuwd wat ze er van “bakken”. Ik neem de brisket met Kansas style smoked ribs en Jolanda de brisket met pulled pork.

Eindelijk hebben we vlees op het bord liggen, waarvan in ieder geval duidelijk is dat het niet eerst kapot gekookt is en daarna de smaak proberen op te halen met veel te veel saus. Dit is echt vlees en de rooksmaak zit er duidelijk aan. Het vlees van de ribs valt van het botje en de brisket is lekker zacht. Ik blijf mijn eigen ribs net iets lekkerder vinden, maar dit komt verdraaid goed in de buurt! Het is in ieder geval het lekkerste BBQ vlees deze vakantie, maar misschien wel all-time in de VS (tot nu toe). Ik blijf opzoek naar de beste BBQ ribs, dus in juni gaat de zoektocht verder!

Intussen had het vliegtuig al geland moeten zijn, maar ik zie nog weinig beweging. Met een tussenstop straks op Miami, vliegen we door naar Amsterdam. Daar komen we zaterdagmiddag aan. Kunnen we weer beginnen met aftellen tot onze volgende.

*** Dit blog werd u aangeboden door Verizon Wireless, zoveel beter dan AT&T en T-Mobile ***