Het was een koude, donkere nacht. We zitten hoog in de bergen, in niemandsland, op een camping met ongeveer 10 plekken. Op ons eigen kampvuur na, is er geen enkel vals licht en staar ik vol bewondering naar een hemel gevuld met miljoenen sterren.
Als we ’s ochtends de tent weer inpakken, merk ik dat ik wat duizelig ben, wat weer resulteert in misselijkheid. Is het de hoogte? We zitten op ruim 3km hoogte, iets wat voor een Hollander niet heel gebruikelijk is. Hoe dan ook, Jolanda heeft ook dezelfde verschijnselen. Ik meet met mijn telefoon (ja, dat doen ze tegenwoordig ook) tot 3x toe 91% SpO2 waarden, wat relatief laag is en ik doorgaans op 97 of 98% zit. We willen dus graag dalen en stappen met een beetje trillende benen in de auto, waar ik het stuur neem.
Glen Canyon uitzicht
Als we in Torrey zijn, hebben we een kilometer gedaald. We gooien de Traverse weer vol en parkeren even de auto om de plannen die we hadden te overzien: we wilden eigenlijk vandaag de Burr Trail en Bullfrog Road rijden, om vervolgens off-road naar Cathedral Valley te rijden en daar onze tent op te slaan. Aangezien we gisteren moesten doorrijden vanwege een volle camping, leek het ons het meest logisch om eerst door te rijden naar Torrey en daar bij het Visitors Center van Capitol Reef te informeren over de staat van de weg en de waterstand van de Fremont River, die we moeten oversteken met onze auto, bij te hoog water gaat het sowieso niet door.
Vanwege onze “gesteldheid” deze ochtend, besluiten we eerst maar eens goed te overwegen wat we gaan doen vandaag. Ik wil heel graag nog een kilometertje dalen, maar merk dat de duizelingen wel al langzaam aan het wegtrekken zijn. Toch stel ik voor om Cathedral Valley over te slaan, hoe jammer dan ook, maar om via de Bullfrog Road, uiteindelijk richting Mexican Hat te rijden. Hier zijn we vorig jaar ook geweest en we weten dat je in Goose Necks State Park een tent mag opzetten. Het voordeel daarvan is dat we op nog maar 2 uurtjes rijden van onze volgende bestemming zitten, i.p.v. de geplande 6 tot 8 uur. En zo reed deze jongen met piepende bandjes weg, naar het laagland.
Glenn Canyon
De Bullfrog Road leidt je door het achterland van Capitol Reef National Park, naar Glen Canyon National Park. Het is een redelijk begaanbare, onverharde, weg en biedt een paar mooie uitzichten, het imponeerde echter niet enorm, maar dat hadden we vorig jaar met Capitol Reef ook al een beetje. De Burr Trail, die we eigenlijk ook wilde rijden, met de haarspeldbochten afdalingen, slaan we noodgedwongen over en rijden verder.
Op de Utah 95 highway, worden we getrakteerd op prachtige uitzichten over de Glenn Canyon. Ik zeg tegen Jolanda, dat als we in de buurt van Mexican Hat zijn, je eigenlijk een bezoekje wilt brengen aan de Mexican Hat Lodge, die bekend staan om hun “Swinging Steak”, een eigen bedachte manier om, vooral stukken koe, te grillen op een soort “schommel” boven een houtvuur. Het fijnst is het om ook in het motel schuin boven het open lucht restaurant te verblijven, zoals we ook vorig jaar hebben gedaan. Of hier nog plaats is, zien we wel als we er langs rijden. We kunnen altijd nog naar Goose Necks, of verder richting Moab.
We rijden nu ook weer richting de Moki Dugway, in de top 10 van ’s werelds gevaarlijkste wegen, maar dan wel in de winter als de weg volledig bedolven is door sneeuw en ijs. “Ligt de GoPro nog steeds zo ver verstopt?”, vraag ik aan Jolanda. Yep… Toch lijkt dit juist een weg om de GoPro op het dak van de auto te monteren, dus stoppen we vlak voor de afdaling, zoeken de GoPro van buuf Monique, en monteren hem op het dak.
Mexican Hat Rock, daar waar dit plaatsje naar vernoemd is
Als we beneden zijn, kunnen we de snelle of de langzame route naar Mexican Hat nemen. Het is nog best vroeg, dus nemen de langzame, door Valley of Gods, een 13 mijl lange off-road weg, die we ook vorig jaar hebben gereden en toen ook indruk op ons heeft achtergelaten. De GoPro staat nog op het dak, dus zetten we gewoon weer aan.
Tegen half 5 komen we aan in Mexican Hat, het plaatsje wat vernoemd is naar de “Mexican Hat Rock”, een gesteente wat op een Sombrero lijkt. Als we langs de Lodge rijden, zien we “Vacancy” staan, dus parkeren direct onze auto voor de deur, om te kijken of, en welke kamers er nog open zijn. Toeval wil dat exact dezelfde kamer vrij is, die we vorig jaar ook hadden: een redelijk grote kamer, met king size bed, dus de keuze is snel gemaakt om hier te blijven slapen en douchen we een paar dagen kamperen van ons af.
Zoals gezegd, zit aan dit motel een openlucht restaurant, waar ze, naar eigen zeggen, de “Swinging Steak” hebben uitgevonden, stiekem dus ook de reden dat we hier überhaupt terugkomen. We genieten van een heerlijke avondmaaltijd, met perfect bereidde steak en enkele “Polygamy Porter” biertjes en duiken voldaan ons bed in. We spreken af morgen rustig aan te doen en voor het eerst een beetje uit te slapen. Ben benieuwd of dat gaat lukken…
Mooi filmpje van die weg, ik snap dat het in de winter één van de gevaarlijkste wegen was. Zelfs nu zag het er vrij heftig uit.
Oh, heerlijk dat filmpje. Brings back good memories! Ga je die van Valley of Gods ook nog plaatsen?
Jammer dat jullie Cathedral Valley niet konden doen, maar als je je waardeloos voelt, dan is dat gehobbel geen pretje.
De weg leek er goed bij te liggen, dat is wel eens anders! Jammer van Cathedral Valley,als je je niet lekker voelt is het rijden daar ook niet fijn..
Ik zie mogelijkheden voor de buurt BBQ!