Dag 13 – Angsten en overwinningen

We worden wakker, Jolanda heeft kut geslapen, ik prima, op een hele vervelende nachtmerrie na. Reden van het slechte slapen is de airco. Die werkt verdraaid effectief en weet het huis binnen no-time van 92 graden Fahrenheit, naar 72 graden te krijgen. Het creëert een overdruk in huis, die, mits je wat ramen op een kier hebt staan, alle warme lucht er letterlijk uitperst en vervangt door koele lucht. Nadeel, is dat als hij aanspringt, dit wel met een “knal” gaat. Ook ik ben er 2 of 3 keer van wakker geschrokken, maar viel daarna weer tevreden in koele lucht in slaap. Ook ’s nachts is het hier 25 graden (Celsius), dus een airco komt zeker wel van pas.

Vandaag hebben we een Jeep gehuurd, niet zo een die we wilden hebben voor de hele road trip, maar een 4×4 Wrangler, die écht off-road kan. Je hebt hier veel off-road routes, in verschillende moeilijkheidscategorieën, maar je hebt hier zeker een 4×4 auto met low-high range. Als we de auto rond 9 uur ophalen, krijg ik eerst nog een standje van de bedrijfsleidster: ze hadden me nog gemaild dat mijn Credit Card gegevens niet klopten, maar dat ik niet had gereageerd en dat ze tóch de reservering hadden vastgehouden voor me. Dat laatste is dan wel weer vriendelijk van ze, dat eerste heb ik waarschijnlijk over het hoofd gezien, omdat ik de reservering voor deze auto één dag voor vertrek heb gemaakt en daarna mondjesmaat internet heb gehad, en vooral mail blijft dan volledig achter in de boekhouding.

Ik krijg nog even kort uitleg over de verschillende ranges (2-high op de snelweg, 4-high op gravel wegen, 4-low bij een grote afdaling), en we reden daarna gelijkt weg, naar onze eerste van 2 off-road trails van vandaag: “de Gemini Bridges Trail”. Deze trail start een paar minuten rijden na de ingang van Arches National Park. We stoppen nog even op de aangegeven parkeerplaats, waar onze trip meter moest worden gereset, zodat de routebeschrijving ons door dit gebied kon loodsen op basis van afstanden. Ik monteer de GoPro op de motorkap dit keer, maar zet hem niet gelijk aan… hoe groot is de kans dat we gelijk vol aan de bak moeten…

Nou, die bleek behoorlijk groot te zijn, want we rijden gelijk stijl omhoog, over een weg waar je inderdaad met je huurauto niet wilt rijden. De auto schommelt aan alle kanten, maar dat komt door de oversized wielen en schokbrekers, maar voor een ongeoefende off-roader zoals ik, was dit best spannend. De auto had voldoende grip, over het zand, de stukken slickrock en de losliggende rotsen en stenen, maar dat voelde ik, omdat ik achter het stuur zat. Jolanda moest lijdzaam toezien hoe ik met man echt macht mijn best deed om de auto zo min mogelijk te laten schommelen, maar vooral niet de afgrond die vlak naast me lag in te sturen.

Na de eerste 10 minuten, werd de route een stuk makkelijker, althans, er zat geen metershoge afgrond meer op 50cm naast me, dat scheelt in gevoel al enorm, ook Jolanda is alweer wat bijgekomen van dit spannende begin. Ik begin er nu ook een beetje lol in te krijgen, dus zet de GoPro aan. Het is erg jammer we het eerste stuk niet hebben opgenomen, al denk ik dat je niet veel meer had gezien dan een groot schokkerig beeld.

Bij Gemini Bridges stappen we uit om een stukje te lopen.

Even tussen door een flauwe “rebus”… de winnaar krijgt een blik Campbell Tomato Soup:

Het laatste stuk vanaf Gemini Bridges is een lachertje, dat hadden we makkelijk met onze huurauto kunnen doen, volgens mij heeft dat zelfs een “wegnummer”, en dan mag het volgens mij zelfs. We rijden door naar Canyon Lands National Park, omdat we daar de Schäfer Trail af willen dalen, we rijden alleen eerst door over “Island in the Sky Road”, naar het “Grand Overview Point”. Hier waren we vorig jaar ook even, maar het kon toen geen indruk op mij maken. Dit keer kon het dat wel. Je voelt je heel klein, als je vele mijlen ver en diep de verschillende “lagen” van afgronden in kijkt. We eten hier een broodje en draaien weer om in onze Jeep, op naar de Schäfer Trail! Ondertussen heb je nog 2 plaatsen waar je een groot gedeelte van de trail kunt overzien. Ook deze weg staat weer ergens hoog genoteerd als gevaarlijkste wegen, maar het is nu al weken droog, er ligt geen sneeuw, dus dit de weg ligt er prima bij. Wel is het uitzicht over de trail indrukwekkend.

Uiteraard gaat de GoPro weer aan, en starten we de afdaling in 4-low, zoals ons werd geadviseerd. Het mooie is dat je, ondanks de steile stukken, totaal niet hoeft de remmen. Je wilt zelfs zo nu en dan gas geven, op wat langere rechte stukken.

Het is een indrukwekkende afdaling van 18 mijl, waar je ruim 600 meter moet dalen, over een smalle weg, met vele “switch backs”. Voor een bijrijder misschien nog wel spannender, maar ik kon er eigenlijk alleen maar van genieten, al moet je op sommige stukjes wel even goed geconcentreerd zijn, om wel de slimste route te pakken. Over de gehele afdaling hebben we geen tegenligger gehad, die kwam was helemaal aan het eind, toen de weg al breder was. Ik had er niet aan moeten denken dat ik die op sommige stukken van de afdaling was tegengekomen. Er zijn wel plekken (vooral in bochten) waar ruimte is tot inhalen, maar ook lange stukken waar dit niet mogelijk is, omdat de weg zo smal is. Een van de twee partijen moet dan een heel stuk achteruit rijden, en dat is zowel bergop als bergaf geen pretje.

 

Als je denkt alles gehad te hebben en beneden te zijn, heb je nog Potash Road. Deze weg heet zo, naar de grote “Potassium” verdampingsvlakten die hier aanliggen. Wij kennen Potassium beter als Kalium, terwijl het woord Potassium uit het Nederlands schijnt te komen (Pot met as, zoals het vroeger werd geproduceerd (al dus internet)). Dit is nog een uurtje doorrijden, over soms lastige stukjes, maar zo lastig en spannend zoals de eerst 10 minuten zal het nooit meer worden.

Terug in Moab spuiten we de Jeep af, vullen hem bij en leveren hem weer in.

We sluiten de dag af met een BBQ en een drankje op onze eigen Porch. Om de overwinning van het bedwingen van zware gronden te vieren.