Dag 14 – Vrijdag, wasdag.

Vandaag is de dag om een hike af te maken, die we vorig jaar zijn gestart, maar hebben moeten afbreken vanwege onweer: de Double O Arch trail.
Deze hike begint helemaal aan het einde van de scenic drive door Arches National Park, bij de parkeerplaats van “Devil’s Garden”, wat een 40 à 45 minuten rijden is vanaf het begin van het park.
We zijn vroeg, denken we, maar het valt ons “tegen” hoeveel auto’s er al geparkeerd staan. Het is nog geen 9 uur in de ochtend, maar blijkbaar weten meer mensen dat je vroeg moet beginnen om de hitte voor te zijn. Jammer, denken we nog, maar het blijkt mee te vallen qua drukte.

Bepakt en bezakt beginnen we te lopen en al gauw komen we op het punt waar we vorig jaar dachten: “als dit zo door gaat, dan gaan we niet verder.” Het is een klim tegen een steile wand, of rots aan, wat op het oog er lastig uitziet, maar waar je eigenlijk, mits je de juiste route kiest, heel makkelijk boven komt. We weten nog van vorig jaar dat dit waarschijnlijk het, op het oog, moeilijkste stuk van de route is en ik verbaas me er zelf over dat dit keer het me nauwelijks tot geen moeite kost en het in mijn herinnering van vorig jaar veel lastiger was.

Er staat 3 tot 5 uur voor de gehele hike, mits je op de terugweg de primitive trail pakt, die je door het achterland van Arches, terugbrengt naar het startpunt. We zijn niet voor niets vroeg begonnen, dus willen de hele route afmaken.

Langs de route liggen diverse bogen, arches, de een mooier dan de ander. Het is soms alleen verdomde moeilijk, om de pracht en massaliteit van deze arches vast te leggen op een foto, nog moeilijker is het om geen onbedoelde mensen op de foto te krijgen. Ondanks dat er helemaal niet zoveel mensen op de route lopen, hoor je soms de amateurfotografen zuchten, als er opeens wéér iemand opeens vanuit het niets in een boog opduikt. Sommige mensen lijken er een sport van te maken om andermans foto’s te verpesten, door in een arch te klimmen en daar uitgebreid te gaan zitten, zoals gisteren bij de Delicate Arch. Andere mensen, laten onbedoeld op een foto zien hoe massaal en kolossaal de omgeving is.

Het is verder een prachtige route en komen na nog geen anderhalf uur aan bij het “paradepaardje” van deze trail: de Double O Arch. Zo genoemd naar de op elkaar gestapelde “nullen”, of ook wel een omgekeerde “8” genoemd.
Eerlijk gezegd hadden we iets meer hiervan verwacht, maar het mag onze pret niet drukken. Het is op dat moment half 11, het zal zeker al een graad of 30 zijn, maar we lopen opvallend lekker en besluiten de hike nog een stukje te verlengen, om naar de “Dark Angel” te lopen.

De Dark Angel, is een opvallend hoge “piek” en geldt als aller noordelijkste, met de voet begaanbare, punt van Arches National Park. De kant van de piek die je vanuit de het park kunt zien, is zo goed als zwart, op verder rood zandsteen, vandaar ook de naam.

Vanuit daar, lopen we over het “primitieve pad”, waar je de route goed in de gaten moet houden door op elkaar gestapelde stenen te volgen. Dit is een erg leuke hike, en minder lastig dan verwacht. Ik denk alleen wel dat we blij moeten zijn dat we dit pad op de terugweg nemen, in plaats van heen. Het is namelijk soms best wat geklauter over het gladde slickrock, en laat dalen en soms glijden op je kont, nou net iets makkelijker zijn dan klimmen.

De meeste Amerikanen en andere toeristen, laten zich vaak afschrikken door de omschrijving zoals die in de krantjes en boekjes staat van een park. Ook hier wordt aangegeven dat het een behoorlijk moeilijke route is, maar wij ervaren het als een leuke en, door het afschrik-effect, rustige hike. Op een derde van de terugweg, word je nog getrakteerd op de “Private Arch”, wat, zoals de naam doet vermoeden, er niet een is waar je veel mensen zult aantreffen. We zitten hier dan ook heerlijk alleen en genieten van de oorverdovende stilte.

Het laatste stuk van de route, is wel een dodelijk saai en, omdat het inmiddels al tegen het middaguur loopt, heet stuk. Je moet door rul en rood duinzand je weer een weg naar boven banen. Als je denkt dat rood slickrock warmte goed kan vasthouden en afstoten, dan kan rood zand dat dubbel zo goed, buiten dat loopt het gewoon klote. Je wordt ook even niet meer getrakteerd op prachtige uitzichten, dus dit laatste stuk is echt even afzien.

Om half 1 lopen we uiteindelijk weer de parkeerplaats op. Ik gooi nog even mijn kop onder een kraan en we rijden weer rustig het park uit. We hebben nu alles gedaan, wat we vorig jaar wilde doen, maar niet konden vanwege noodweer, dus we zijn tevreden.

 

---

En dan is het tijd om de grote en kleine wasjes te doen. Op loopafstand van ons appartement is een wasserette, dus we pakken, volgens goed Amerikaans gebruik, de auto, met een koffer vol vuile kleren.
Jolanda heeft de was nog gescheiden in wit en donker en ik vraag of dat voor deze keer wel echt nodig is en laat me snel overtuigen, het maakt ook niet zoveel uit, er zijn meer van voldoende wasmachines beschikbaar, dus 2 wasjes parallel draaien, levert ook geen vertraging op.

Als wij nog geen 30 minuten later onze was uit de wasmachines halen en in de droger hebben zitten, komt er een grietje naar binnen, met 2 waszakken vol was. Op het oog niet veel meer, dan wij met z’n tweeën hebben. Ze splits dit uiteindelijk uit tot 6 wasmachines, allemaal gevuld met een handje vol wasgoed. Jolanda merkt dan ook terecht op, dat haar splitsing tussen licht en donker nog niet eens zo overdreven is, in vergelijking met dit. Ik geef haar gelijk.

Een uur later staan we alweer buiten met schone was, maar nog met een vieze auto. Daar zetten we ook maar gelijk de hogedrukspuit op bij de plaatselijke carwash. Onze Traverse bleek inderdaad wit te zijn, zoals op de papieren staat vermeld, en wij alleen nog maar konden herinneren van 2 weken geleden.
Ook wij duiken daarna onder de douche, want het wordt na vandaag weer 3 dagen kamperen, al hebben we voor morgen nog niets gereserveerd. Het zou dus kunnen dat er weer even een paar dagen geen update is, afhankelijk van de dekking van het mobiele netwerk in Colorado.

We zijn inmiddels alweer over de helft van onze 4 weken vakantie. Een cliché, maar toch waar: wat gaat die tijd toch snel. Het positieve: we hebben nog een kleine 2 weken te gaan!!