Dag 15 – And when the rain begins to fall…

Gisteravond heb ik nog even een grote pan pastasaus gemaakt en in 2 porties ingevroren, dat kan altijd nog van pas komen, bijvoorbeeld als je aan het kamperen bent, het honden en katten regent en je toch nog moet eten.

De weersverwachting voor de komende dagen is dan ook wisselvallig, het zou dus goed kunnen zijn dat we 3 dagen in onweersbuien zitten. Nouja, kunnen we eindelijk eens de partytent opzetten die we ook gekocht hebben. Tot nu toe is de rits van de zak nog niet eens open geweest.

Als we de laatste inkopen gedaan hebben en wegrijden uit Moab, vallen de eerste spatjes, maar dat mag nog geen naam hebben. We besluiten om pas in Colorado bier in te slaan, want van dat evenementen pils wat ze hier in Utah verkopen, word je ook niet heel vrolijk. Alles boven de 3,5% moet je volgens mij in een liquor store kopen.

We rijden de staatsgrens over van Utah naar Colorado en het landschap verandert meteen. De vuurrode, gele en grijze rotsen maken plaats voor, zoals Jolanda mooi wist te verwoorden, 50 tinten groen. Je gaat ook al snel de bergen in en daar zie je nog vol op sneeuw op te toppen liggen.

Ook hier heeft het geregend want de San Miguel river waar we een heel stuk langsrijden is bruin van de aarde en treedt zowat buiten zijn oevers. Het is een natuurgeweld van jewelste.

Jolanda rijdt vandaag, dus ik kijk mijn ogen uit, en waan me zo nu en dan in de Alpen. Op het hoogste punt van de weg zitten we al op 11.000ft, of 3,4km, hoogte en nog steken de bergtoppen ver boven je uit.

Nu begint het toch echt te regenen en ook zien we een enkele bliksenflits. We zitten dan nog een uur van Durango, Colorado, wat ons streven is om vandaag te halen. Omdat we in Mexican Hat een “geplande” kampeer overnachting hebben overgeslagen, vonden we dat we die ergens moesten inhalen, dus gaan we na Durango en na het inslaan van bier, wijn en gin voor de komende dagen, op zoek naar een camping. Al rijdend en Google-end vinden we een aantal opties en stoppen bij de eerste bij Haviland lake. Als we daar aankomen zitten twee kletsgezellige dames van middelbare leeftijd de camping te bestieren. Als we vragen of er nog 1 plaatsje vrij is voor vannacht, roepen ze naar onze voorgangers dat ze op moeten schieten om te kijken of de plaats  bevalt, want er staan nieuwe gegadigden (wij). Er is dus nog maar één plaats vrij.

We kletsen nog een beetje met de dames. Of we beledigd zijn als mensen zeggen dat we uit Holland komen in plaats van The Netherlands. Ik heb inmiddels in de afgelopen jaren begrepen dat het veel beter aankomt bij Amerikanen als je Holland zegt. The Netherlands zegt veel van hen niet zoveel.

Dus nee, ik zeg het hier zelf ook, dus ben niet beledigt. Rotterdam ligt immers in Zuid Holland. Maar als je dat zegt bent je 99% van de Amerikanen kwijt. Of ik niet Amsterdam bedoel… Nee!

Het weer is inmiddels weer volledig opgeklaard en onze voorgangers hebben hun plaats opgegeven. $20 voor een nacht vonden ze toch eigenlijk te veel. Toegegeven, het kan allemaal goedkoper, maar wij vinden het prima, altijd nog goedkoper dan een shabby motelkamer van $70, of een middelmatige hotelkamer van $100.

We zetten heel snel onze tent op, grillen worstjes op de bbq en hebben daarna nog ruim tijd over om aan het kampvuur te zitten. We hebben van de kletsdametjes nog wat hout gekocht, dus we komen deze nacht wel door. Het zal weer een koude nacht worden, zeker nu we een week lang in 35+ graden hebben gezeten.

Het wordt vanzelf weer warmer.

En dan nog even de winnaar van de “rebus”.

Gerard van Calcar krijgt 2 blikken Campbell’s soep naar keuze. En keuze is er. Via informele weg heb ik begrepen dat het de meest ongezonde en standaard tomaten soep moet worden.

Tsja…