Dag 16 alweer – Inschattingsfoutjes

Dag 16… poehee. Dat is dus over de helft alweer. Niet aan denken er ligt nog zoveel moois voor ons.

We bivakkeren dus op Mount Lemmon, op een camping gevuld met bomen en worden gewekt door, althans dat vermoed ik, 2 ruziemakende eekhoorns die vechten om een dennenappel. Ook hoor ik heel vroeg in de ochtend, kleine stapjes vlak naast onze tent. Ik denk dat het een ree is, maar als ik naar buiten kijken, zie ik niks. Het is nog iets te vroeg om ook op te staan, ik schat zo tegen zessen, dus val achterover, m’n luchtbed op, en probeer nog wat verder te slapen.

Om half acht vind ik het wel welletjes en moet toch naar de WC, dus trek m’n korte broek weer aan en stap m’n sandalen in. De zon schijnt volop en het is niet koud, hoe anders zal dat zijn zo’n 2km onder ons, in Tuscon, waar het zeker 10 tot 15 graden (Celsius), warmer is dan hier op de berg.

Ik heb wat hikes gespot, met een app op m’n telefoon die ik voor onze vakantie heb geïnstalleerd. Het lijkt me leuk om de Mount Lemmon trail te lopen en die te combineren met een stukje van de “Wilderness Rock Trail”. In totaal een wandeling van 12 kilometer. Het moet wel gezegd worden, dat als je boven op een berg bent, er maar 1 kant is die je kunt pakken en dat is bergaf. Dat betekent dus dat bergop in het tweede deel van de wandeling zit. Op zich niet zo erg, maar je kunt dus niet halverwege de klim zeggen: “kom, we gaan terug, dit is te zwaar”, je zult door moeten gaan, om weer bij je auto te kunnen komen.

Ik rij de Durango verder Mount Lemmon op, naar het gelijknamige plaatsje. Daar aangekomen vraagt Jolanda of ik weet waar de wandeling begint… euh… hier ergens, hoop ik. Op een gegeven moment kunnen we ook niet meer verder rijden, want de weg houdt op, dus voor mij is het moment om de auto te parkeren en vanuit hier verder te wandelen. Als ik echter op m’n telefoon, in die app, kijk, hadden we niet het dorp in gemoeten, maar een afslag eerder, helemaal naar de top moeten rijden. Ach… hoe veel verder kan dit nu zijn, we staan geparkeerd, rugzakken met water om, dus die paar kilometertjes extra om bij het begin van de route te komen, moet toch ook niet uitmaken.

Echter, omdat we nog niet op de top zijn, blijken we wel eerst naar de top te moeten klimmen. We lopen via de “Marshal Gulch trail” omhoog en na een klein uurtje staan we op een kruising en moeten een keuze maken. Ik kijk op mijn telefoon, als er twee rangers die hier koffie zitten te drinken, op ons afkomen. Of ze ons kunnen helpen. Dus ik leg uit waar ik ongeveer wil komen en ik vertel mijn overwegingen. Vanaf dit punt zijn er immers meerdere keuzes te maken. Een van de rangers zegt nog dat de “Lemmon Rock trail” wel erg stijl en lastig is. Yeah right, wij hebben 1km omhoog en naar beneden in Yosemite in de benen, maar ok, we laten ons overtuigen en we banen een weg naar de top via de “Aspen trail”. Na een vriendelijk onderonsje over waar we vandaan komen en dat ze ons Engels zo goed vinden (ja, krijgen we ook verplicht vanaf de basisschool, etc etc.), lopen we, zoals gezegd verder en volgen hun advies… voor nu. We merken toch wel beiden, vanaf het begin van de wandeling al, dat je hier op hoogte zit en de lucht een stuk ijler is. We pauzeren dan ook iets vaker dan we gewend zijn en nemen kleinere stapjes en bergop gaat eigenlijk best goed, dus zijn tegen 12 uur/half 1 bovenaan. Ok, hier zou eigenlijk onze hike beginnen, maar geven al snel toe dat we misschien toch maar in moeten korten. We kijken op de kaart en denken dan toch maar de Lemmon Rock Trail naar beneden te pakken (want wat kan daar nou moeilijk aan zijn), om daarna via een stukje van de Wilderness Rock Trail een weg terug naar onze auto te kunnen vinden.

Maar, zoals de heren rangers goed hadden voorspeld, is dit, zelfs naar beneden, nog een pittig tochtje. Het is wel vaker zo dat naar beneden zwaarder is dan naar boven, maar door de hele smalle paadjes en vele losliggende rotsen en gravel, is dit een verraderlijk lastige route. We dalen en dalen en hebben wel een prachtig uitzicht op de Lemmon Rock, bijna de gehele afdaling. Waar we echter weinig tot geen rekening hebben gehouden, is dat deze route verder afdaalt dan waar we ooit zijn begonnen en als we dan eindelijk bij de Wilderness Rock Trail zijn, moeten we opeens weer omhoog en dit is eigenlijk op het randje van wat we willen. Met kleine pasjes (want kleine pasjes maken ook meters), en in een rustig tempo lopen we omhoog, maar niet veel later weer naar beneden en daarna weer omhoog. We doen een water check in onze rugzakken, en we komen er achter dat we allebei nog maar een halve liter overhebben, we moeten dus eigenlijk op rantsoen, maar het is zo lopen in de zon toch wel serieus warm geworden, althans, de gevoelstemperatuur.

En dan schuilt het gevaar, je begint moe te worden, je water is bijna op en je bent er eigenlijk stiekem wel een beetje klaar mee, maar je moet wel door. Je moet elke stap die je zet eigenlijk 3 keer afwegen of dit de beste keuze is, maar naarmate je moeier wordt, vergeet je dit zo nu en dan wel eens. Beiden maken we her en der misstappen en struikelen bijna. Gelukkig zonder grote gevolgen, er ligt gelukkig ook geen afgrond naast ons, maar hier je enkel verstuiken, is een hobby die voor zeer weinigen is weggelegd.

En dan zijn we op de kruising, waar we eerder deze ochtend de rangers aantroffen. Die zijn natuurlijk allang weg, maar we weten dat het hierna vrijwel uitsluitend bergaf gaat, maar nog wel een dikke 2 km. Jolanda ruikt de auto en het moment dat de wandelschoenen uitmogen (ok, dat moment wil je niet ruiken, maar het gevoel is erg prettig). Ze zet er een behoorlijke pas in, waar ik nog in de mind-set van “vele pasjes maken ook meter” ben. Zo nu en dan houdt we weer even in en sluit ik weer aan. Ik wil haar nog herinneren aan een vrouw die we in Yosemite, letterlijk 10 meter voor het einde van een hike, voorover zien struikelen en met haar neus recht in het zand valt. Dat is de meest ellendige manier van zo’n wandeling, stranden met de finish in zicht.

Maar we verstappen ons niet en geven elkaar een high-five onderaan, bij de parkeer plaats. Het mag misschien maar een wandeling van 12 of 13 km zijn geweest, maar het voelt een heel stuk zwaarder dan die 21km (ofzo) in Yosemite.

Terug op de camping aangekomen, zien we dat we dat het een heel stuk drukker is geworden. Gisteren waren er misschien een plek of 6 bezet, nu tel ik er al zeker 20. Goede keuze dus, om gisteren door te rijden en hier alvast ons kamp op te slaan. Gedurende de avond rijden er steeds meer auto’s voorbij, opzoek naar hun ideale plekje. Het is vrijdag, dus weekend en dan trekt Amerika er op uit. We bekijken vanaf een afstandje met veel plezier hoe een koppeltje, met een enorme auto, er heel lang over doet om de auto alleen al te parkeren. Hier zijn ze minstens (en ik overdrijf graag, maar nu niet) drie kwartier mee bezig. Elke keer weer zien we zowel de man als de vrouw druk gebaren dat het anders moet en proberen ze elkaar er van te overtuigen dat ze allebei gelijk hebben. We snappen er geen drol van, totdat we zien dat ze geen tent hebben, maar in de auto willen gaan slapen. Met stenen proberen ze de auto, met een vering van heb ik U daar, zo goed als mogelijk waterpas te krijgen. Mja, dat kun je hier vergeten. Anderhalf uur later staan ze nog niet, maar hebben ze de strijd om de auto gestaakt. Op het moment van schrijven is het kwart over 8 ‘s avonds, is het aarde donker (want geen zomertijd) en ben ik het zicht over het koppel verloren, maar zo te horen zijn ze nog bezig.

En dan nog even kort over onze bingo-kaart. Het vakje “aaneenratelende jonge dame, met groot volume (…)” etc. Mogen we definitief afstrepen, met dank aan een groepje van 4, wat op 60 meter afstand van ons verblijft, maar dan wel lekker boven op een heuvel. Het wereld record “like” in een zin zeggen in 10 seconden, ach wat, 4 uur, is door een van deze griet volledig verpulverd. Om de 3 worden, komt “like” weer terug, en ze praat ook met zo’n lekker hard volume. Het bleef om de heuvel nog lang onrustig en toen de wind draaide rook ik ook waarom. Dat was geen normale shag.

Vanavond zijn ze er nog steeds, maar met veel meer anderen om hen heen. Hoop dat ik daardoor wat langer naar de dierengeluiden kan luisteren, in plaats van ander gehinnik.