Dag 17 – Chiricahua (Chiwawa) National Momument

Gisteravond hadden we afgesproken om ‘s ochtends gewoon de boel snel in te pakken en dus af te wijken van onze ochtend routine. Want, als je beneden bent, aan de voet van Mount Lemmon, en dus aan de rand van de stad Tucson, heb je talloze diners waar we kunnen ontbijten en koffiedrinken.

Om half 8 schrik ik wakker, ik droomde dat ik de koelbox niet in de bear locker (sorry, eekhoornkluis) had gezet, maar die droom was zo levendig dat ik uit een reactie opsta, m’n telefoon grijp om te kijken hoe laat het is (half 8) en sta gelijk op. Uiteraard staat dat ding netjes opgeborgen in z’n kluis. Mijn spontane opsta actie heeft ook Jolanda wakker genoeg gemaakt om op te staan en zo zitten we om nog geen uur later, in de auto, naar beneden. Het is zaterdagochtend, het is rond half 9 en waarschijnlijk daardoor is de smog boven Tucson goed opgetrokken, een wereld van verschil in het uitzicht ten opzichte van 2 dagen geleden toen we de berg opreden.

Eenmaal beneden, volgens we nog kort de navigatie, maar die leidt ons alleen maar verder van de stad vandaan, maar we moeten nog ontbijten, en niet minder belangrijk, we hebben nog geen koffie op. Jolanda Googlet wat en ziet op de weg naar de Interstate 10, niet veel ontbijt mogelijkheden, dus maken we een kleine detour, die brengt ons weliswaar naar een supermarkt (handig, we moeten namelijk ook nog inkopen doen), maar op een McDonalds na (en dat gaat mij echt te ver voor ontbijt), is er eigenlijk helemaal niks. Wat we hadden moeten doen, is koffie bij de supermarkt kopen en een broodje voor ontbijt, maar dat doen we niet… ja, een broodje voor de lunch en rosbief, dat wel. Maar nemen geen koffie. We zijn allebei eigenlijk daardoor nog niet lekker begonnen aan de dag en licht chagrijnig. We rijden dan toch maar verder richten de I-10, want, zo is onze ervaring, normaal gesproken heb je bij een afslag aan de snelweg minstens 2 diners, het land loopt er bijna van over. Maar er komt niks, helemaal niks en op een gegeven moment besluiten we: “ok, dan alleen maar koffie en dan eten de de broodjes voor de lunch wel als ontbijt.” Het is eigenlijk te bizar voor woorden, je komt diners (Denny’s, of Ihop, of noem het maar op) constant tegen, als je er geen enkele behoefte aanhebt, maar als je ze zoekt, zijn ze in geen velden noch wegen te bekennen.

 

Ha! Een Walmart, onze aartsvijand, maar daar is altijd wel koffie te vinden. We slaan af, lopen de winkel in, maar vangen bot, dit is een Walmart zonder koffietentje. Grrrrr! We eten in ieder geval wel alvast onze lunchbroodjes op, want het werd wel tijd om iets de lege maag te doen laten vullen en rijden verder, de snelweg op. Uiteindelijk komt er een benzinepomp in zicht en halen daar onze eerste bak koffie. Langzaam begint ons humeur ook weer wat op te krikken.

Nog geen mijl later zien we een Denny’s…. maar natuurlijk.

We gaan vandaag dus zoals gezegd naar Chiwawa National Monument, onderweg spot Jolanda een wat rare wolk boven een berg in de verte voor ons. Het heeft eerder wat weg van een rookpluim, dus ik opper dat er misschien wel een brandje op die berg woedt. We komen steeds dichterbij en zien matrixborden die aangeven dat de “Dragoon Road” gesloten is en alleen toegankelijk voor bewoners. De snelweg leidt ons om de berg heen en als we aan zicht hebben op de oostkant van de berg, zien we dat deze vrijwel in zijn geheel in de fik staat. Het zijn de “Dragoon Mountains” en overal waar je kijkt zie je rook opstijgen en zo nu en dan zien we ook de vlammen boven de bomen uitslaan. We zijn op een veilige afstand, maar het maakt desalniettemin een behoorlijke indruk. Er komt een enorme rookpluim vanaf, maar wat we toen nog niet wisten, is dat die rookpluim richting onze eindbestemming lijkt te gaan. Niet veel later moeten we de snelweg af. Het is qua afstand, naar schatting, 20 kilometer van de brand vandaan, en onze weg naar Chiwawa, leidt ons dwars door de rook. Het is heel onwerkelijk, je hebt wel zicht, zeker een kilometer, maar daarna lijkt het een dikke smogwolk te zijn. Het licht buiten is ook heel raar, je kunt het bijna vergelijken met een gedeeltelijke zonsverduistering, het is wel licht, maar de zon wordt in dit geval geblokkeerd door de rook. Als je je raam overdoet, ruik je het ook heel goed. De koeien in de weides, staan gewoon te grazen, maar waarschijnlijk al een paar dagen vol in de rook. Rookvlees, ook lekker.

Na een kilometer of 30, lijkt het alsof we de rookpluim uit zijn, alleen in mijn achteruitkijkspiegel zie ik nog 1 grijze waas, voor ons zien we weer blauwe lucht en bergen. We hadden al afgesproken, dat als Chiwawa in de rook zou liggen, dat we wel zouden kijken of we nog iets konden zien, maar dat we anders onze besproken kampeerplaats zouden opzeggen en doorrijden. Gelukkig ligt dit park uit de rook. We melden ons bij het visitor’s center, ik neem braaf m’n pasje mee, wat we gekocht hebben voor de Nationale Parken, maar krijgen te horen dat dit park gratis is. We mogen ook gelijk doorrijden naar onze kampeerplaats, maar besluiten eerst eens een stukje door te rijden. Het is een uur of 1 ‘s middags, dus nog alle tijd om misschien nog wel een wandeling te maken.

Chiricahua betekent “rechtopstaande stenen”, en dat zie je ook gelijk na 2 bochten, overal enorme pilaren en rotsen die tegen elkaar leunen.

Het is niet zo’n heel groot park, in vergelijking met een Arches of Joshua Tree, de weg er doorheen is ook “slechts” een mijl of 8. We zijn dus met de auto vrij snel vanaf onze camping aan het eind en lopen daar de Echo Canyon Trail, een hike van ongeveer 5 kilometer en leidt ons langs de Echo grotten en door Echo Park. Het is een wandeling die weer bergaf gaat, maar het uitzicht is werkelijk spectaculair. Je wordt vanaf moment 1 gelijk verwend met “balancing rocks”, pilaren en ander gesteenten die hoog de lucht in staan, vele miljoenen jaren geleden ontstaan door het hete as van een vulkaanuitbarsting, wat aan elkaar gesmolten is. Erosie door wind en water heeft er voor gezorgd dat de rotsen gevormd zijn, zoals ze nu zijn. We genieten met volle teugen van deze wandeling en merken eigenlijk niet eens dat we na een afdaling van 150 meter, we alweer 130 geklommen zijn, als we de parkeerplaats 20 meter boven ons bijna kunnen zien liggen. Het tweede deel omhoog ging bijna valsplat omhoog, waar we in het begin toch best stevig aan het dalen waren voor ons gevoel.

We rijden terug en zetten ons kamp op, wel willen we later vanavond terugrijden naar het eind, in de hoop dat een ondergaande zon nog mooiere plaatjes zou opleveren en rijden rond 6 uur ‘s avonds terug. De zon is nog niet onder, maar staat wel laag. We zien vanaf hier ook weer de rookpluimen vanaf Dragoon Mountain. Hoewel het uitzicht verder nog altijd mooi is en met de schaduwen die je nu hebt, ten opzichte van een uur of 1 vanmiddag, constateer ik dat je hier waarschijnlijk liever met zonsopgang wilt zijn, om echt de volle glorie mee te kunnen pakken. En dat is echt te vroeg voor ons, dus die slaan we morgen over.

Weer terug bij de tent, knallen we worst op de BBQ en maak ik er een chili bij. In het donker schrijf ik dit stukje en als ik straks het vuur moet blussen met veel water, is het tijd voor bed.