Het zonnetje schijnt als we de tent uitkomen. Het heeft niet heel lang geleden nog geregend, waardoor het gras onder mijn voeten nog lekker nat aanvoelt. Het is nog wel wat fris en in de verte zien we enkele licht grijze wolken. Na een snel ontbijt, ruimen we alles op de tent na weer in de auto. Ook in deze omgeving leeft de zwarte beer, dus je mag niks achterlaten. We hebben geen eigen beerkluis bij onze parkeerplek, dus moet alles in de auto worden bewaard.
You… shall… not… pass!!!
We rijden naar het Visitors Center om onze “Wilderness permit” op te halen. Deze heb je nodig om af te mogen dalen richting de Gunnison River. We krijgen een volledige 10 minuten durende veiligheidsinstructie preek van een Ranger, dat jeregelmatig achterom moet kijken en “landmarks” in je geheugen moet opslaan, om zo je weg terug te vinden, hoe je Poison Ivy kunt herkennen (Leaf of three, let it be) en dat je niet verder moet gaan dan je eigen gemoedsrust toelaat.
Hij controleert nog even of we geen “flip-flops” aanhebben en wij tekenen de vrijwaring en krijgen het permit. Als we ons niet hebben afgemeld voor morgenochtend, dan starten ze een zoekactie.
Toch fijn om te weten.
Bij het bordje aan het begin van de trail, dat je niet verder mag zonder permit, daalt het gelijk heel hard. Dat moet ook wel, want over een lengte van 1,6km, daal je 800meter. Dat is erg fors en heel niet makkelijk. Je houdt je al dalend vast aan boomwortels, takken en rotsen, of je schuift op je kont naar beneden. Er zitten vele stukken bij dat je elke meter in de lengte, je een meter hoogte verschil moet overbruggen. Het is een grote uitdaging en zo nu en dan ook wel even spannend, op veel plaatsen moet je echt even tien seconden nadenken over wat de slimste weg is.
DE kettingen
Na een uurtje dalen, komen we bij de, door de ranger aangekondigde, ketting aan, die ons houvast moet geven op een nog stijler stuk. We zitten op een boomstronk naar de ketting, de afdaling onder ons en het uitzicht op de black canyon te kijken. We vinden het eigenlijk wel best zo, met de wetenschap dat elke meter die je afdaalt je ook weer omhoog moet. Ik voorspel dat het klimmen veel makkelijker zal zijn dan het dalen, maar Jolanda gelooft dit nog niet zo.
We draaien om en klauteren nu het zelfde pad weer omhoog en dit gaat inderdaad veel makkelijker. Het is wel zwaar en je kuiten staan soms even “in brand”, dus geef je ze even rust door even te gaan zitten op een steen. Nog geen 3 kwartier later staan we, tot onze eigen verbazing, alweer bij het bord van het begin van de trail. Tja, hadden we dat geweten, dan hadden we nog “makkelijk” een stukje verder gekunt.
Uitzicht vanaf de Wilderness Trail
Het park van de Black Canyon en vooral de uitzichten op de canyon zelf, is best mooi, maar er zijn niet veel echt lange hiking trails, zonder dat je gelijk je leven moet wagen. We hebben dan ook met gisteravond en vandaag eigenlijk alles wel gezien. Als we rond een uur of 1 op een bankje zitten, om een broodje te eten, beraden we ons op de rest van de dag. Het gaat vanaf 4 uur regenen, en dat houdt niet op tot na 10 uur. Ik opper om te party tent voor de eerste keer op te zetten, maar Jolanda vraagt zich af wat de meerwaarde is van het blijven, aangezien we alles nu wel gezien hebben en het alleen maar hangen op de camping nou ook niet bepaald avontuurlijk is. We kunnen ook de tent in de achterbak gooien en doorrijden naar of beter weer, maar in ieder geval dichterbij onze volgende bestemming: Aspen. Dat geeft ons ook meer tijd om daar een leuke hike te doen.
Uitkijk over de Black Canyon
Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het afbreken van de tent begint het te rommelen in de verte en vallen de eerste regen druppels. We maken nog wat meer haast en zitten om 2 uur in onze auto, op weg naar het op dat moment nog onbekende. Wel natuurlijk eerst even onze permit ingeleverd, zodat de helicopters en search and rescue teams niet in actie hoeven te komen. Niet veel later breekt de hel los, we rijden van de regen af, maar het lijkt ons te achtervolgen.
Uiteindelijk vinden we in Salida een Super 8 Motel en worden we heel vriendelijk ontvangen door Robert. We eten in het restaurant naast het motel en “noemen het een dag”.
Niet veel wildlife aangetroffen vandaag. Dit konijn was het spannendst:
Konijn. Echt? Ja, echt!
