Dag 18 – Auto uren en veel zand

Zoals gezegd kent Arizona geen winter- of zomertijd, maar omdat het een stuk oostelijker ligt dat LA, of San Francisco of alle andere plekken in Californië waar we tot nu toe zijn geweest, is het er een stuk eerder donker, maar daarmee dus ook een stuk eerder licht. We liggen in onze tent in Chiwawa en zijn om half 7 wakker, zo ook onze buren, die hoor ik al een tijdje brommen. Ik heb nog niet zoveel zin om op te staan, maar Jolanda is er al uit en niet veel later doe ik toch maar hetzelfde. Dit keer gewoon een volledig uitgevoerde ochtendroutine, dat hebben we wel geleerd van gisteren.

Wat we gisterenavond ook hebben doorgesproken, is dat we het Chiwawa wel gaan verlaten. Eigenlijk hebben we nog een nacht op de camping, maar we hebben gisteren eigenlijk al de wandeling gemaakt, die we wilden doen en als we nou even extra kilometers maken, dan kunnen lopen we een dag voor in ons schema en geeft ons misschien de mogelijkheid om iets wat we in de laatste versie van onze routeplanning hebben laten vallen, toch nog te doen.

Het wordt wel weer een lange auto dag en stellen de navigatie in op “Alamogordo”, een stadje in New Mexico, 270 mijl verderop. Deze route leidt ons dan ook langs “White Sands National Monument” en dit stond toch al op onze verlanglijst voor morgen.

We rijden een stuk van dezelfde weg terug, als dat we gisteren het park in zijn gereden. Wat opvalt is dat we niet meer door een grote rookwolk hoeven te rijden, ook als we naar de bergen kijken, die gisteren nog overduidelijk in brand stonden, zien we geen grote rookpluimen meer. Al zoekend op internet lees ik echter dat de bosbrand die we gisteren zagen, is samengevoegd met een andere bosbrand, welke al een tijdje woedt en nog niet onder controle is. Wel raar dat we er nu niet zoveel meer van zien, is de wind gedraaid waarschijnlijk.

Ik pak weer de eerste 100-nogwat mijl en vlak voordat we Arizona uitrijden, neemt Jolanda het stuur over en rijdt New Mexico in, en wederom verandert het landschap bijna direct na het passeren van de staatsgrens. Het wordt een hele grote vlakte, soms alleen zand, soms met wat groene struikjes, maar plat, heel plat, met enkel heel ver in de verte de contouren van iets wat bergen zouden moeten zijn. De weg kun je tientallen mijlen vooruitkijken, want hij buigt vrijwel nooit af. Een lange saaie zit, waar het inhalen van een rijdende trein, een van de hoogtepunten is. Dit gaat voor 2 uur, of 120 mijl door, totdat we in de buurt bij Las Cruces zijn. Hier gooien we de Durango weer voor voor een prikkie en na een kleine fastfood lunch vervolgen we onze weg naar “White Sands”.

White Sands National Monument, is exact wat het zegt. Als je vanuit Las Cruces de US-70 oostwaarts rijdt, rij je eigenlijk over militair terrein, waar meerdere malen per jaar raketproeven worden uitgevoerd. Dit varieert van raketten die omhoog gaan, maar ook worden raketten afgevuurd vanuit straaljagers. Deze snelweg wordt dan ook volledig afgezet ten tijde van dit soort proeven en is White Sands dus ook niet open voor publiek.

En van het een op het andere moment zijn ze er, de typische witte duinen. Het valt me op dat er een grens is waar bruin/rood zand ophoudt en het witte kalkzand begint. Ondanks dat we kilometers van te voren al het witte zand zagen opstuiven en wegwaaien, lijkt het niet over deze grens heen te waaien om nieuwe duinen te beginnen.

Als we linksaf slaan het “park” in, waan je je al snel op de noordpool, alleen is het hier een graad of 35. Je rijdt in eerste instantie over een geasfalteerde weg, waarvan ik denk dat ze die elke dag een keer of twee moeten schoonvegen, maar het gaat over op een onverharde weg en rij je tussen de witte duinen, met her en der groene begroeiing door het zand.

We stoppen even, om met blote voeten een duin te beklimmen. Hoe heet “gewoon” zandstrand kan worden als het de hele dag in de brandende zon heeft gelegen, hoe opmerkelijk koel dit witte zand blijft. Het is zondag, maar het is opmerkelijk rustig in het park, dus op sommige plekken lopen we met geen ander mens in zicht door dit witte duinlandschap.

Na een goed uur hebben we het daarentegen ook wel weer gezien en staan we voor een keuze. Het loopt tegen vieren. Als we doorrijden naar Alamogordo, dan zijn we daar om half 5, maar wat kunnen we morgen dan nog doen? Eigenlijk willen we naar Carlsbad, hier zitten grote grotten die je mag afdalen, maar dit is volgens onze navigatie nog 4 en half uur rijden en we hebben er al best wat mijlen opzitten vandaag. Maar als je in Alamogordo blijft en morgen nog dat stuk moet rijden, heb je ook niet veel tijd om daar iets te doen. We besluiten door te rijden en dan in Carlsbad een motel te zoeken. Ik neem het stuur en gelukkig is de route nu wel leuk om te rijden en om je heen te kijken. We rijden een bergpas over, waar opeens alles Alpengroen is. Brandgevaar wordt hier dan ook ingeschaald op “moderate” in plaats van “severe”.

In 1 ruk rij ik naar Carlsbad en gaan opzoek naar een motel. Ik heb een paar kleine eisen waar dit motel aan moet voldoen: 1. Het moet op loopafstand van een (niet fastfood) restaurant zitten en B. het mag niet lager beoordeeld worden op, welke reviewsite dan ook, minder dan 3 van de 5 bolletjes. We rijden Carlsbad bijna uit, als we punt 1 nog niet eens gehaald. Wel raar, je zou toch logischerwijs zeggen dat als je mensen ergens laat slapen, dat die ook willen eten? Zeker in dit land. En ja, je kan de auto wel pakken, maar je wilt, als je toch ergens blijft slapen, ook een biertje of 2 kunnen drinken?

Dan zien we opeens een Chili’s, welke voldoet aan “geen fastfood” en hebben vlak daarvoor ook 2 motels gezien. Vlak naast de Chili’s ligt ook een Hampton Inn, maar om voor dit soort doorreisovernachtingen 150+ dollar neer te moeten leggen, gaat me te ver. Een van die 2 andere motels is het “Royal Manor Motel”, staat niet op hotels.com, heeft geen Tripadvisor reviews, maar volgens de 8 reviews op Google is het de best prijs/kwaliteit verhouding.

We nemen daar een kamer en inderdaad, voor 70 dollar, wil ik het niet te duur noemen. We kunnen eindelijk weer douchen (en dat is nodig) en tijdens het eten (bij de Chili’s) spreken we de dag van morgen door en staan voor een keuze. De Carlsbad grotten? Of toch naar Guadalupe Mountain?

Voor dat de rekening voor ons ligt hebben we besloten.