Dag 18 – Maroon Bells en Aspen

We hebben een gratis ontbijt… jaja, het eerste van de afgelopen 3 weken. Het is niet veel, het beperkt zich tot “self-made waffles” en toast met ei en de noodzakelijke bak koffie. We hebben redelijk geslapen in het motel; het is niet zo warm in de bergen van Colorado, maar halverwege de nacht heb ik toch de airco maar aangezet. Buiten is het dat waarschijnlijk maar een graad of 5, maar ik lig wakker van de warmte, boven de dekens in bed.

We gooien de Traverse voor de zoveelste keer vol. Benzine kost in Colorado slechts 2 dollar 20 per gallon, dat is omgerekend, tegen de huidige dollar koers 52 eurocent per liter. Juist… wat doen wij verkeerd?

Via Twin Lakes, rijden we over de Independence Pass richting Aspen: het plaatsje in Colorado, wat het Lech van Amerika is: zwaar over de top, veel te duur en je bent er al snel mee klaar. Aspen kun je kennen van films zoals “Dumb and Dumber”, met hun magistrale “ijsbal” scène, of waar Jim Carrey met zijn tong vast komt te zitten aan een bevroren ski-lift, of de aflevering van South Park, waar Stan “Darsh” Marsh, wordt uitgedaagd tot een “ski-off” en de ouders vast  komen te zitten in één van de vele “time-share” presentaties. Dit is overigens een afwijking van de route zoals geplaatst in de route updates.

De weg naar Aspen is, zoals gezegd, de Independence Pass, een bergpas in volle glorie berglandschap, met Alpineske toefjes. Halverwege bergop stoppen we om wat foto’s te nemen en ik raak aan de praat met Richard. Richard woont al heel zijn leven in Colorado en bestempelt de “Independence Pass” als de “signature route” van de Rockies. Richard rijdt met een busje voor aan een aantal wielrenners uit, die de bergpas proberen te bedwingen en maakt halverwege ons gesprek nog snel een paar foto’s van “zijn” wielrenners met zijn Iphone.

Hoe hoger je komt, hoe meer sneeuw er ligt. Op sommige stukken liggen er nog “brokken” van 2 à 3 meter hoge sneeuwresten, wat op een foto weer mooi in perspectief wordt gebracht door een van Richard’s wielrenners.

Nog hoger, ligt er nog veel meer sneeuw. De rijweg zelf is schoon, maar alles wat er omheen ligt, ligt nog vol ijs. Het is een prachtig gezicht, en ik loop in korte broek en op sandalen met blote voeten er doorheen. Buiten is het inmiddels nog maar 43 graden Fahrenheit, 6 graden Celsius. Het is dus best fris voor mensen die dagen in de de 40 graden Celsius hebben gezeten.

De rest van de route laat ons afdalen, richting Aspen. Het is een alleraardigste afdaling van een berg, je hebt het gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn, totdat je in de buurt van Aspen komt. The rich and famous, maar vooral de wannabee’s rijden in hun gehuurde cabriolet auto’s in grote hoeveelheden door dit plaatsje. Het is dan ook een beetje te vergelijken met Miami Beach, maar dan in de bergen, en het uitzicht is beter. We rijden in één teug door Aspen heen, op weg naar Maroon Bells.

Helaas mogen we met onze auto niet verder rijden dan Aspen Highlands, vanaf daar moet je in hoog-seizoen een shuttle bus nemen. Je betaalt 5 dollar om te “mogen” parkeren, en betaalt daarna 8 dollar per persoon om de shuttle bus omhoog te “mogen” nemen. Tsja, het is een ski-plaatsje, wat in de zomer wanhopig opzoek is om meer geld te verdienen. He

Na een busrit van 20 minuten, komen we bij Maroon Bells lake en hier sta je gelijk ook in oog met de meest gefotografeerde bergen van de Rockies. Het is ook werkelijk een prachtig uitzicht, zo met het groen gekleurde meer voor je en op de achtergrond de “Bells”. We lopen nog een korte hike van 6km, naar Crater Lake. Op te terugweg worden we getrakteerd op een groepje geelbuikmarmotten, die heerlijk over de rotsen aan het krioelen zijn. Wij staan stil en maken geen geluid en genieten van het toneeloptreden van deze beesten. Helaas zijn Amerikanen, en ja, ik moet het gewoon zeggen, vooral de (jonge) dames, getraind in het zoveel mogelijk random woorden uitspugen, in een zo kort mogelijke tijd. Het “like”, “you know” en “as if” vliegen je om de oren en doen je oren laten bloeden. Zeker op zo’n plek.

Als deze mensen weer uit het gehoorgebied zijn, komen ook de marmotten weer naar boven en laten zich in grote hoeveelheden zien.

We rijden door naar Snowmass Village, want daar ligt onze “condo for a night”. We eten in een restaurant want op TripAdvisor wordt aangegeven als nummer 5 van 44. Het is een restaurant vol in Alpineske sferen, met een compleet Duitse kaart. Nummer 5 is vrij hoog, dus we vertrouwen op TripAdvisor. Wij snappen er alleen geen REET van waarom dit restaurant zo hoog staat. De soep vooraf was hand lauw, en de bestelde Duits/Zwitserse Schnitzel met zigeunersaus leek nergens op. Zowel geen Schnitzel, maar al helemaal geen Zigeunersaus. Het was allemaal niet erg lekker, maar de Espresso martini achteraf, maakte iets goed.

Morgen dus een iets andere route dan gepland, we gaan kamperen in/nabij Dinosaur National Monument, althans, dat is het plan. Het hotel wat we hadden, hebben we geannuleerd.

Ik ben benieuwd.