Dag 22 – Avontuur lag op de loer… maar kwam te dichtbij

Na een dag helemaal niets, is het vandaag weer tijd om iets te gaan doen. We hadden gisteren bedacht om eerst naar Kasha Katuwe Tent Rocks Monument te gaan, om daarna door te rijden naar Bandelier National Monument. Deze liggen hemelsbreed nog geen 20 mijl van elkaar vandaan, dus dat lijkt een goed plan. We willen wel op tijd wegrijden, maar ook niet overhaasten, we merkten gisteren al, dat een beetje bijslapen in een werkelijk heerlijk bed, ook geen overbodige luxe is.

Dus om 8 uur gaat de wekker en zitten een dik uur later in de Durango, onderweg naar Kasha Katuwe, wat een uurtje rijden is. Als we daar in de buurt zijn, is er weer een behoorlijk dikke laag smog in de omgeving. Het is donderdag, dus het loopt tegen het einde van een, zelfs voor Santa Fe, bovengemiddeld warme week. De luchtvochtigheid zit rond de 5%, dus het is daarmee ook nog eens kurkdroog en toch rijden we eerder vanochtend langs een bordje waarop staat dat het brandgevaar “gemiddeld” is, vandaag.

‘Ok, meneer Trump,’ denk ik op dat moment nog, ‘Global Warming kun je misschien als een mythe zien, maar je kunt er toch niet omheen dat dit niet goed kan zijn voor, bijvoorbeeld, de volksgezondheid, tijd om te investeren in duurzame energie, en nog meer van dat soort linkse hobbies’, als ik opeens boven een berg weer zo’n bijzondere wolk zie opstijgen en niet veel later, denk ik ook een tweede, niet veel verder te zien. Het zal toch niet weer?

Als we vlakbij Kasha Katuwe zijn, is het vrijwel zeker, dit moet weer een bosbrand zijn, want de rook ontwikkeling breidt zich uit. We kunnen overigens onverhinderd het park in en daar wordt nog geen woord gesproken over een eventuele brand, en toegegeven, het is volgens mij nog minstens 30 mijl hier vandaan en behalve rook zien we verder niets.

Dit monument staat bekend om, de naam zegt het al, vele gesteenten in de vorm van tenten, of eigenlijk tipi’s en lopen we de Slot Canyon Trail, een wandeling die ons, door diverse door water uitgeslepen groeven of kloven, ons uiteindelijk naar boven moeten leiden, wat een uitzicht geeft over de omgeving. We hebben onze waterrugzakken om en gaan op pad.

Lopen door de kloven

Ik merk al snel dat ik mijn wandelbenen vandaag thuis heb gelaten, al helemaal in het begin, als we nog niet eens omhoog gaan, maar door wat gravel lopen, loopt het al niet bepaald lekker. Het is “maar” een klimmetje van in totaal 200 meter omhoog, we hebben voor hetere vuren gestaan, dus ik hoop het er nog wel uit te lopen. Zeker het begin van de wandeling is erg mooi, je loopt soms door hele nauwe kloven, met in de wanden mooie uitgeslepen groeven. Als we echt omhoog gaan, begin ik het lastig te krijgen en ook de warmte werkt me tegen. Ik drink dan ook bijna m’n hele waterzak leeg op deze route en moet halverwege echt even terug op aarde komen. We lopen uiteindelijk wel helemaal naar boven, maar dit is mijn (wandel-)dag niet en ook Jolanda heeft het zwaarder dan normaal. Wel kijken we boven op de berg onze ogen uit, maar zien ook dat de rookpluim groter lijkt te worden.

Terug in de auto, eten we een broodje en stellen de navigatie van de Durango in op Bandelier. Als de route berekend is, staat daar 2 uur rijden voor. Hè? Maar dat park is hier zo goed als op steenworp afstand! Dat moet anders kunnen, dus kijkt Jolanda wat Google Maps er van vindt. Google Maps komt met een alternatieve route, ok, de reistijd is vrijwel gelijk, maar hij lijkt ons wel door de bergen te leiden, in plaats van eerste helemaal terug naar Santa Fe. Dit belooft in ieder geval een leukere route, denken we, dus volgen Google Maps. Bij het plaatsje Conchiti Lake, gooi ik voor de zekerheid de tank nog een keer vol, en waarom ook niet, want dit is de goedkoopste benzine die we zijn tegenkomen deze vakantie: $1,99 voor een gallon, dat is ongeveer €0,46 per liter, tegen de huidige dollarkoers.

Tent rocks

We vervolgen onze weg, tot Google zegt dat we rechtsaf moeten slaan, een onverharde weg op. Ik zeg tegen Jolanda, die de route had opgezocht, “zohoo, jij bent avontuurlijk vandaag!” en volg braaf de aanwijzingen. De weg heeft een wegnummer, er staan verkeersborden langs de weg, dus hoe erg kan het zijn.

Na een paar honderd meter, schudden we al lekker in onze auto, maar nog altijd denk ik dat dit wel zal verbeteren, naarmate we verder zijn. Het is 8 mijl rijden, tot het volgende kruispunt, maar na 1 mijl al sta ik voor een kabbelend beekje op de weg. Nou is dat nog niet zo erg, maar de gaten en rotsen zorgen er voor dat we behoorlijk schuin en overdwars dit moeten overwinnen. Ik sta stil, maar kan eigenlijk niet voor-, maar zeker niet achteruit. Oeps. In een 4×4 auto, met oversized wielen, die ik voor zoiets gehuurd zou hebben, had ik dit minder spannend gevonden, maar met de Durango, die gelukkig wel hoog op z’n wielen staat, is dit een ander verhaal. En dan spookt het gelijk door m’n hoofd… euh, we zijn vergeten te kijken of we wel een reserveband en krik hebben! Shit, dit is niet een plek waar je een lekke band wilt oplopen, want er is geen netwerkdekking om iemand te bellen. Ok, niet lekrijden, dat is mijn taak vandaag. Precies weten wat er op de weg ligt en waar je wielen zijn. Dus we gaan aan het werk.

Eerst dat beekje, het is er heel smal en er liggen dikke groeven van andere auto’s die dit geprobeerd hebben, maar ook hoge stenen, die ik niet onder m’n bodem vast wil krijgen. Heel geconcentreerd verken ik elke centimeter en het lukt om zonder kleerscheuren de overkant te halen. Phew, dat moet toch wel het ergste zijn geweest, hoop ik nog. En inderdaad, de volgende mijl gaat redelijk makkelijk, totdat we weer diepe gaten en grote stenen krijgen. Ik denk op dat moment alleen nog aan m’n banden en dat ik niet terug dat beekje over wil. Jolanda zegt op een gegeven moment “we rijden recht op die rookwolken af!”, ik hoor het wel, maar het dringt niet tot me door. Daar komt bij, als deze weg naar het vuur zou leiden, hadden ze deze toch wel afgezet.

Eindelijk komt er een wat breder punt, waar ik de Durango even kan stilzetten. Het niet weten wat er na een volgende bocht staat te gebeuren, maakt het best een beetje spannend. “Draai alsjeblieft om,” hoor ik naast me en ik kijk de weg naar voren en zie dat deze nog smaller wordt en er een paar, op het oog, moeilijke bochten in het vooruitzicht liggen. Ik wil die beek eigenlijk niet nog een keer, daar kun je namelijk ook vast komen te staan, maar eerlijk is eerlijk, we hebben pas 3 mijl gehad, dus nog 5 te gaan op deze weg, maar aan het einde van deze weg, komen we waarschijnlijk nog een keer 8 mijl op een zelfde weg uit, of althans, je weet het gewoon niet en ook ik zie nu hoe dichtbij de rookpluim nu lijkt. We draaien om en waar we het grootste gedeelte van de route langzaam hebben geklommen, moeten we nu dus dalen en dat ik echt effe lastiger en ik voel zo nu en dan de wielen een beetje wegglijden. Het is een All-Wheel drive, de Durango, maar geen 4×4 waar elk wiel apart wordt aangedreven. Terug bij het beekje, kies ik mijn lijn om te rijden, nu nog wijder dan de heenreis, zoveel mogelijk steen, zo min mogelijk blubber en dat lijkt te werken, relatief makkelijk rij ik naar de overkant en kunnen we onze weg vervolgen naar de verharde weg.

We moeten dus terug via Santa Fe, om bij Bandelier te kunnen komen en als we hier in de buurt komen, is de rookontwikkeling uitgegroeid tot klasse “zohee!”. Je ziet precies hoe de wind staat, want rechts van de rookpluim is het helder blauw, rechts, hoe kan het ook anders, asgrijs.

Grotwoningen

Om Bandelier in te kunnen, moet je eigenlijk altijd gebruik maken van een shuttlebus, die rijdt vanuit het plaatsje White Rock. We parkeren de Durango op de aangegeven plek en lopen het Visitor’s Center in, waar een dame ons gelijk aanspreekt. Of we naar Bandelier gaan, of we er willen kamperen en waar we vervolgens naar toe willen. Het is me dan nog niet duidelijk wat ze precies wil weten, maar: Ja, we willen naar Bandelier, nee, vandaag nog even niet en we willen daarna terug naar Santa Fe.

Blijkbaar de goede antwoorden, en ze zegt dat we dit keer met onze eigen auto mogen, want het is rustig, dus stappen we weer terug in de auto en rijden richting het park. Bij de ingang van het park, krijgen we deze vragen nog een keer, alleen is de reden duidelijker, vooral de vraag over waar we hierna naar toe willen rijden. Het blijkt dat niet veel verder de weg inmiddels is afgezet vanwege de brand. Ik lees niet veel later op het grote boze interweb, waar precies de afsluiting is. Dat is precies in het gebied waar wij zouden zijn aangekomen, als we de “off road route” hadden doorgereden, we reden dus daadwerkelijk recht op het vuur af. Hoe spectaculair dit misschien zou zijn geweest, ik ben er niet rouwig om dat we na 3 mijl zijn omgedraaid.

Alcove House

Bandelier National Monument staat bekend om de grotwoningen die rond 1150 werden bewoond door de Ancestral Pueblo mensen. In een bergmuur van honderden meters lang, zitten er vele tientallen woningen. In sommigen kun je tegenwoordig in, door een houten trap te beklimmen. Hoe deze mensen destijds in hun woning kwamen, is mij een raadsel.

We lopen de grote loop en lopen door tot “Alcove house”, een van de grootste huizen, die vermoedelijk plaats bood aan 25 mensen. Je kunt hier komen door ongeveer 40 meter naar boven te klimmen, middels houten trappen.

Daarna rijden we terug naar Santa Fe. Terwijl Jolanda rijdt, Google ik nog wat op de bosbrand en zie dat deze vanochtend om half 11 voor het eerst is gemeld. Dat is ongeveer de tijd dat wij hem ook voor het eerst zagen. De rook spreidt zich verder uit en zelfs hier in Santa Fe ruiken we het openhaardvuur. De weersomstandigheden werken ook niet mee, het blijft voorlopig erg droog (volgens het nieuws nu 4% luchtvochtigheid) en er staat een stevige bries. Het vuur zal ik zich voorlopig dus verder uitbreiden richting het zuidoosten. Morgen gaan we naar Colorado, hopelijk daar iets minder vuur.

Volg ons op:

2 Antwoorden op “Dag 22 – Avontuur lag op de loer… maar kwam te dichtbij”

  1. Sandra

    Maar heb je nu gecheckt of dat reservewiel en die krik in de auto ligt?! *grijns*
    Wel jammer dat jullie nu niet van boven naar beneden konden lopen in het park. Voor mij maakte die wandeling het park een stuk interessanter, dan alleen die hoop oude stenen. 🙂

  2. Monique

    Ha, wij hebben dezelfde foto’s van Katuwe tent 🙂
    Zo dat werd inderdaad een beetje heet onder de voeten..zo’n vuurtje gaat snel!

Reacties zijn gesloten.