Dag 26/27 – Terug de bergen in en door naar Boulder

Maandag:

Het is maandag en het was een frisse nacht, maar net zoals een paar dagen geleden, zodra de zon over de berg is en op de tent schijnt, brand je de tent uit. We liggen nog wat weg te doezelen, als er gegil over de camping klinkt: “is anyone a doctor? Call 911! Help!!” We kijken verschrikt onze tent uit en zien dat een groepje meisjes helemaal in paniek is. Bellen is hier vrijwel onmogelijk, want er is geen dekking, maar al snel is er een ranger ter plaatse in een golfkarretje en niet veel later horen we een sirene. Dit is nog niet de ambulance, maar wel een hulpdienst van het park. Wat er exact aan de hand is, weten we niet, we vermoeden dat iemand een hartaanval heeft. Het duurt dik een half uur voordat de “echte” ambulance ter plaatse is en uiteindelijk iemand afvoert naar het ziekenhuis. Ik kijk het allemaal van een afstandje aan, terwijl ik koffie aan het zetten ben.

We eten een broodje en spreken door wat we gaan doen vandaag. Ik wil eigenlijk wel even terug de bergen in, de route waar we eergisteren ook zijn binnengekomen. Buiten dat het vandaag veel mooier weer is en dat een andere plaatjes oplevert, is het waarschijnlijk ook een stuk rustiger op de weg. We gaan dus weer de hoogte in, stoppen kort op verschillende plekken om te genieten van het uitzicht en doen op bijna 4km hoogte een korte wandeling over de “toendra’s”. Vervolgens dalen we weer af en besluiten bij Fern Lake Trail Head nog een stuk te gaan wandelen.

Met alles wat we de afgelopen weken gezien hebben, blijkt dit niet de meest enerverende wandeling te zijn, althans, het is een mooie boswandeling, uiteindelijk met een stevige klim naar een waterval, maar de uitzichten tijdens de hike zijn niet zo spectaculair als het beklimmen van Glacier Point in Yosemite, of Guadalupe Peak in Texas.

Het geeft ook niet. We hebben ook al zoveel moois gezien deze vakantie, het kan niet bezig blijven en rijden na toch weer bijna 4 uur wandelen, terug naar de camping. Daar draai ik een simpele chili in elkaar en grill worsten op ons kampvuur.

Na het eten ziet Jolanda een meisje, wat onderdeel is van het in het begin genoemde groepje, een volledig dik en met bloedkorsten bedekt hoofd heeft, geen hartaanval dus, maar hoe je dit voor elkaar krijgt om 8 uur ‘s ochtends, is me een raadsel. Ze maakt het blijkbaar goed genoeg om weer terug op de camping te zijn. Good for her.

 

---

Dinsdag:

We zijn ook nu weer vroeg wakker, door de brandende zon. Vandaag moeten we onze tent voor de laatste keer inpakken en vertrekken we naar onze laatste bestemming deze vakantie: Boulder, Colorado. Koffie zet ik nog voor we vertrekken, dat heb ik nu wel geleerd, maar ontbijten doen we niet veel later in Estes Park. Ik bestel de pancake combo, een pannenkoek met bosbessen en scrambled eggs met bacon ernaast. Waar ik verwachtte een of twee van die kleine (dikke) pannenkoekjes te krijgen, is dit er een die mijn hele bord bedekt. Daarmee zijn de eieren enigszins overbodig om dit een compleet ontbijt te laten zijn.

De reis naar Boulder is vanaf hier net aan een uur, als je direct rijdt en dan zijn we er te vroeg, want we kunnen vanaf 2 uur pas het appartement in. We rijden dus een stukje om, de “scenic” route, die ons langs Allenspark en door het plaatsje Nederland heen leidt. Niet iedereen die ik over Nederland gesproken heb, was uitermate positief over dit dorpje. Ja, het is niet groot, je bent er ook zo doorheen, maar met restaurantjes en barretjes, kan ik me voorstellen dat je het hier wel uit kan houden. Ik heb kleinere plaatsjes, veel verder afgelegen in de bergen gezien, waar ik me heb afgevraagd hoe je daar ge-entertaind blijft, tenzij je een volledige kluizenaar bent.

Vanaf Nederland naar Boulder rij je over de 119 en dit is werkelijk een prachtige weg die zich baant door hoge steile kliffen. Zo nu en dan rij je voorbij een bord waar op staat: “in case of floods, climb to safety”. Hier in Colorado en zeker in de bergen kan het weer heel snel omslaan en kan er veel neerslag vallen. Omdat je tussen smalle kliffen zit, kan het waterpeil heel snel stijgen. Maar “climb to safety”… waar moet ik dan inklimmen? De rotsen op, lijkt me vrijwel onmogelijk en de bomen zien er ook niet makkelijk beklimbaar uit.

Om exact 2 uur zijn we bij ons appartement, het is een soort halve kelder, net onder straatniveau, onder een woonhuis. We laden de auto uit en het appartement staat gelijk vol.

Jason en Samantha zijn onze hosts, maar omdat op de deur een code zit om binnen te komen, ontmoeten we ze niet direct. Ik stuur ze via de AirBNB-app een berichtje dat we er zijn, ook maak ik van de gelegenheid gebruik om te vragen of ze misschien interesse hebben in onze kampeerspullen. Net als vorig jaar kunnen we niet alles mee terugnemen naar Nederland (het land dit keer, het plaatsje was wel gelukt), en we hebben wel een volledig kampeeruitrusting waar je zonder problemen gelijk mee weg kunt rijden. Als ze er geen interesse in hebben, moeten we nog opzoek naar een plek waar we dit kunnen doneren.

Nog in afwachting zijnde van het antwoord, lopen we naar Pearl Street, het “winkelcentrum” van dit stadje. Het is een alleraardigst plaatsje, met veel groen, mooie huizen en op Pearl Street, naast winkels, ook veel restaurants en bars waar je buiten kunt zitten, bierdrinken en mensen kijken en dat laatste doen we uiteindelijk ook.

We hebben uitzicht op een pleintje waar kleine waterfonteintjes uit de grond komen, en met de 30 graden die het is, een ideale bron voor afkoeling is voor kinderen en volwassenen. Er hangt een uitgelaten sfeer, de kinderen, soms enkel gekleed in een luier, lopen lekker door het water en de ouders doen soms mee, of kijken vanaf de zijlijn tevreden toe. Als wij aan ons tweede biertje zitten en een bord chicken wings hebben weggewerkt, horen we opeens heel luid geschreeuw. Een man, totaal van het padje, schreeuwt, vloekt en tiert tegen een van de (groot-?)moeders. Iets over het niet hebben van een baan en geld (of het gebrek er aan). Dit gaat een tijdje door en de situatie begint langzaam te escaleren. De vrouw heeft een jong kind in de armen en de man blijft doorgaan en begint ook lichtelijk te duwen. Er komt weinig zinnigs uit deze vent en omstanders beginnen zich er mee te bemoeien. Voornamelijk de taal die hij uitslaat en de intimiderende sfeer, is niet wat hoort op zo’n plek, die eerder zo gevuld was met plezier. Als een omstander probeert heel rustig de man te verdrijven, haalt de man uit en dit is het teken voor anderen om de man tegen de vloer te werken en hem daar te houden, totdat de politie arriveert. De man in kwestie is binnen 30 seconden in de boeien geslagen en in de politieauto gezet. Op een gegeven moment staan er zes agenten, die van bijna iedereen op het plein een verklaring afnemen, ook arriveert op er een ambulance, blijkbaar is de omstander geraakt en zijn wenkbrauw bloedt een beetje. Er worden foto’s gemaakt van deze oorlogswond door de agenten en waarschijnlijk is het procedure om dan ook een ambulance ter plaatse te brengen, ik vermoed voor een eventuele aanklacht tegen deze man.

De rust keert weder op het plein, maar de uitbundigheid is er af. Wij zijn ook toe om ons te verplaatsen, rekenen af en lopen door naar een Britse pub, The Hungry Toad. De eerste recensie die ik lees, intrigeert me: “The beer is good and the food not quite terrible”. Ik vertaal dat naar “Prima bier en het eten kots je nog net niet uit”. Mijn interesse is gewekt, plus ze hebben Guinness, dus ik ben om.

En inderdaad, prima Guinness en ik ben niet ziek geworden van de Fish&Chips. Jolanda beweert zelfs dat haar burger bovengemiddeld lekker was.

Het laatste stukje lopen naar huis, rennen er twee reeën over de straat op ons af en lopen zo een veranda van een woonhuis op. Ook dat is Boulder.