Dag 29 – Let’s go Broncos, let’s go home

Het is de laatste dag en moeten voor 11 uur ons appartement in Boulder uit, gelukkig hebben we gisteren alles ingepakt en is het een kwestie van de laatste rotzooi opruimen, vuilnis buiten zetten en “onze” kelder, zo netjes mogelijk achterlaten. Dit vinden we altijd wel zo netjes, zeker als je te gast bent bij iemand, zelfs als ze er in hun huisregels niet om vragen. Wat we achterlaten (onze kampeerspullen) is al genoeg, de halve kelder staat er mee vol.

We ontbijten vandaag bij de International House Of Pancakes, ook wel beter bekend als de IHOP en al wachtend op ons ontbijt, horen we achter mij een groepjes ouden van dagen complete plannen maken hoe ze coupons het best kunnen verdelen, om de volgende brunch zo goedkoop mogelijk te houden. Coupons sparen is hier tot een ware kunst verheven.

Zo’n laatste dag is meestal niet meer dan wachten tot je naar het vliegveld gaat, alles zit in de koffers en die willen we tot thuiskomst niet meer opmaken, want ze staan redelijk bol van de vele nieuwe kleren. Gisteren had ik al bij Jolanda aangekondigd dat ik geen zin heb om nog een dag zonnebrand te moeten smeren. Ik vind dat goedje altijd al vies en plakkerig, maar als je na een dag ‘s avonds met zonnebrand en al nog 12 uur in een vliegtuig moet zitten, voelt dat nog akeliger. Zonder naar buiten te kijken, trek ik de kleren aan, die ik gisteren heb klaargelegd: een korte broek en een Denver Broncos T-shirt, we krijgen namelijk vandaag een rondleiding door het “Mile-High Stadion”, van mijn geliefde American Football team.

We zitten al weken in de 30+ graden, gisteravond was het na een buitje wel afgekoeld, maar deze ochtend is het nipt een graad of 12, hangt er een dik pak wolken boven de stad en ik een korte broek wat aan de frisse kant en verwissel ik deze voor een lange. Geen zonnebrand nodig in ieder geval!

Na het ontbijt rijden we naar het stadion, wat 45 minuten rijden is. De bergen, die met mooi weer overal om je heen te zien zijn, zitten verstopt achter de wolken. Ook de Flat Irons, gisteren nog goed te bekijken, zijn bijna helemaal gehuld in nevel.

Mile-high Stadium ligt ook werkelijk op exact 1 mijl hoogte vanaf zeeniveau, voor tegenstanders een vaak gevreesd stadion, omdat je eigenlijk al met 0-7 achter staat ten opzichte van mensen die ook op deze hoogte dagelijks trainen. Met dan ook nog een stadion wat ontworpen is om zoveel mogelijk geluid van de fanatieke aanhang “vast te houden”, wordt het een 0-14 achterstand.

We lopen door het stadion, kijken vanuit een enorme skybox het veld op, krijgen een kijkje achter de schermen in de commentaar box en de ruimte voor de schrijvende pers.

Helaas is er een paar plaatsen waar we niet mogen komen, zelfs niet nu het seizoen ten einde is en er geen Football wedstrijden worden gespeeld. Dat is de kleedkamer van de Broncos en de suite van de eigenaar van de club. Wel mogen we een andere kleedkamer in, waarin de verschillen in de kleedkamers van de Broncos en de tegenstander wordt uitgelegd. Alles is een psychologisch spelletje, alles om de tegenstander uit hun concentratie te halen of te imponeren. Zo is het tapijt anders (namelijk heel “druk”, grijs met witte puntjes) en is de indeling van de zaal opgedeeld door “lockers”, waardoor communicatie in de rust lastiger is. De kleedkamer van de Broncos is een grote ruimte/zaal, waar iedereen elkaar kan zien en horen. Ook andere faciliteiten zijn soberder, zo staat in de kleedkamer van de tegenstander de 30 jaar oude jacuzzi, uit het oude stadion.

Het is een groot en indrukwekkend stadion, maar als je denkt dat je hier makkelijk een keer een wedstrijd kunt kijken, kom je bedrogen uit. Voor een seizoenskaart is momenteel een wachtlijst van minstens 20 jaar.

Slechts ongeveer 150 mensen per jaar, verlengen hun seizoenskaart niet en ook mag je, als kaarthouder, 1 generatie je kaart laten erven na je dood. Losse kaarten zijn er nauwelijks, of worden doorverkocht tegen bizarre prijzen. Sinds 1970 zijn alle wedstrijden, zowel in het oude stadion, als het nieuwe wat in beging deze eeuw in gebruik is genomen, stijf uitverkocht.

De rondleiding eindigt, zoals elke rondleiding, bij de giftshop, waar ik me kan inhouden en onze iets te kopen, wegloop, terug naar de auto, want nu is het wel tijd om naar het vliegveld te gaan. We leveren de auto in en zeggen de Durango vaarwel. Hij heeft ons bijna 4200 mijl en ruim 95 effectieve rijuren goed vergezeld op deze vakantie.

Het was weer een onvergetelijk bezoek aan ons favoriete vakantieland en hebben een nieuw plekje gevonden, waar we heel graag naar terug willen. Boulder Colorado. Ik weet ook zeker dat we hier nog eens terugkeren. Volgend jaar? Wie weet. Maar we hebben nog zoveel op onze verlanglijst staan om doorheen te reizen. We zullen zien.

Dank een ieder voor het volgen. Tot een volgende vakantie.