Dag 3 – Santa Monica

Hoewel ik op voor mij redelijk normale tijd naar bed ben gegaan (na twaalven), ben ik toch weer om iets voor zevenen uit de veren om een pot koffie te zetten. Geen overbodige luxe, want zoals gisteren aangekondigd, moeten we toch nog een keer terug naar een Walmart, voor de laatste dingetjes om te kunnen kamperen… slaapzakken ofzo. Kleinigheidje.

Wel bak ik, nog altijd jankend van de prijs die we er voor betaald hebben, het spek uit, om daar een gebakken ei op te kunnen deponeren. Dat geheel voorzien van brood. Het spek is zoals gebruikelijk hier, behoorlijk dik gesneden, maar als je het uit de pan haalt, is er weinig verschil met “ons” dungesneden ontbijtspek, behalve dan de enorme hoeveelheid vet die overblijft in de pan. De tranen die in de pan met heet vet plengen, spetteren mooi. Komt het toch nog ergens van pas.

Daar gaan we. Op naar de Walmart. Het is gelukkig zaterdagochtend, voor 9 uur, als we in de auto zitten en dan staat LA nog niet volledig vast. Wat we wel al gemerkt hebben, is dat elk ander willekeurig moment van de week, de A4 van Amsterdam naar Den Haag, rond een uur of 5 ’s middags een lachertje is. Eenmaal aangekomen, vinden we al snel waar we naar zochten en zijn we rond 11 uur weer terug in ons appartement. Ik doe het gewoon! Ik trek m’n korte broek aan! “Zou je dat nou wel doen?” vraagt Jolanda bezorgd, maar kom zeg! De zon straalt, het is misschien een graad of 19, maar dit moet kunnen. Ik denk nog heel kort aan de mensen in Nederland die in de 30 graden zitten weg te kwijnen, maar heb weinig medelijden. Toegegeven, normaal gesproken is het hier veel warmer dan nu, maar ik vind het prima zo.

Als we bus 18 naar Downtown Santa Monica nemen, loopt het tegen het middaguur. We lopen over de pier, waar het bijna een heuse kermis is: een reuzenrad, achtbaan(tje) en zo’n attractie wat een vrije val simuleert, ofzo. We lopen terug over het strand, naar Venice Beach, en horen op een geven moment achter ons iemand iedereen die hij God’s zegening te wensen. Ik kijk achterom en zie een man van tegen de 60 met een groot kruis op zijn schouders door het publiek heen zwoegen. Gisteren in de metro hadden we ook al iemand die het wist te presteren om luidkeels een monoloog over Gods woord, van zeker 30 minuten (want toen raakten we hem eindelijk kwijt) te houden. Toen we hem een uur later weer tegenkwamen bij de Walk of Fame, was hij nog altijd bezig. Knap vind ik het wel, maar de opdringerigheid staat me tegen.

In Venice willen we een biertje drinken, maar daar lijkt het bijna nog drukker dan in Santa Monica. We lopen tevergeefs langs diverse tentjes aan de boulevard, maar overal staat een rij. Het is dan nog in principe lunchtijd, dus als je al ergens plek vindt, dan verplichten ze je om er ook iets bij te eten. Dat willen we nu juist niet, dus al zittend op een boomstronk, bedenken we een Über te nemen naar een jachthaven in de buurt. Daar moeten toch ook leuke tentjes zitten met uitzicht op bootjes en hopelijk mensen die klungelen met aanmeren? Zogezegd, zogedaan, en zo staan we 15 minuten later bij de Marina de Rey. Het valt een beetje tegen hoeveel bars daar zijn, maar er is er wel 1 en ploffen daar neer voor biertjes en chips met salsa. “Vanavond wil ik geen Mexicaans na dit, hoor,” zegt Jolanda. Ik heb nog geen keuze gemaakt. Wat ik wel wil, is alvast een grote pan pastasaus maken en invriezen, zodat we bij slechte dagen of gebrek aan zin, pasta kunnen eten als we aan het kamperen zijn. En zodra we met de bus thuis zijn gekomen, begin ik daar aan.

“Waar zullen we gaan eten?” vraag ik. “Hier in de buurt is een Mexicaans restaurant wat hoog gewaardeerd is op TripAdvisor,” krijg ik als antwoord. Tot zover “geen Mexicaans voor mij”. Er zijn er inderdaad twee, één goed gewaardeerd, de ander iets minder, maar zeker ook OK. Bij de best gewaardeerde krijgen we te horen dat we minstens 40 minuten moeten wachten. Tja, daar hebben we ook niet veel zin in. We zijn al wat moe en willen eigenlijk gewoon eten en daarna naar bed. Bij het tweede restaurant is nog wel plaats en besluiten er voor te gaan.

Je hebt Mexicaans en Mexicaans. Van het ene ben ik wel fan, van het ander een stuk minder. Het lukt me alleen nooit om op voorhand het Mexicaanse restaurant uit te kiezen wat ik wel echt lekker vind. Dit restaurant zou ik kwalificeren als: “Meh”…

Ik spoel de Fajita’s weg met een Margarita en lichtelijk teleurgesteld lopen we naar huis.

Waarom, ik weet het niet, het is ook totaal tegen mijn gewoonte, maar rond 9 uur ben ik gewoon kapot. Jolanda ligt er dan al een half uur in en ik kruip er naast. Klaar ermee voor vandaag, morgen begint onze road trip, met een nachtje “proef slapen” op Pismo Beach.