Dag 4 : De Grand Canyon

(… stilte laten vallen)

Je hebt vast al vele foto’s gezien, of shots in films of anderzijds. Ik ook. En toegegeven, ik vond de foto’s vaak best mooi, maar na een paar denk je toch al snel dat alles een beetje op elkaar lijkt: vele rotspartijen, grote gapende gaten in de grond, etc. etc.

Totdat je er midden in staat!

Want wat je op foto’s niet kan zien (en ja, misschien in sommige films wel, maar dan met een brilletje wat toch gewoon anders is als het eggie…) is “3D”!! Wat je ook niet ziet, is de constant veranderende kleuren, naarmate de dag vordert, door andere lichtinval.

Als je de diepte ziet van dit wereldwonder, dan voel je je zo klein, zie je de immense diepte, de kleine nietige mensjes die in de verte een poging doen om af te dalen richting de woeste Colorado rivier te bereiken, om misschien wel over te steken om aan de andere kant weer naar boven te klimmen. Dat is overigens een hike waar je minstens 2 dagen over moetdoen, dus lopen er mensen volledig bepakt de enorme krater in.

Wij wilden ook niet alleen aan de rand van de Canyon blijven, dus besloten om ook een stukje af te dalen, via de “Bright Angel Trail”. Dit is ook het pad wat je neemt als je aan de overkant weer uit wilt komen.

Wij konden dat natuurlijk niet doen, want we hadden geen tent bij ons, en daar komt bij, als je dat wilt doen moet je een vergunning aanvragen. Dus we hadden de keuze uit 3 opties:

1. 1,6 mijl (2,6km) afdalen naar het eerste rustpunt

2. 3,1 mijl (5km) afdalen naar het tweede rustpunt

3. 5 mijl (8km) afdalen naar Indian Garden

We wilden eigenlijk gaan voor optie 3, alleen what goes down, must come up, geheel tegen Newton’s Law en dus na 5 km besloten we toch maar om te draaien.

En wat heb ik zo nu en dan die goede oude Newton vervloekt op de weg terug…! Met z’n zwaartekracht theorie! Bah!

;

Kortom: een pittig tochtje bergop. Waar we 1,5 uur deden naar beneden, deden we er wel “slechts” 2 uur over om naar boven te komen. En het was de moeite waard.

Onderweg wordt je getrakteerd om prachtige uitzichten, schattige eekhoorns en zo nu en dan een stoet muildieren die naar boven wordt geloodst.

Na deze wandeling waren we ietwat bezweet en vies van het stof, dus besloten we om terug te gaan naar het hotel, daar te douchen en weer terug te gaan om nog een stuk van de rim trail te lopen en de zonsondergang mee te maken.

Helaas was de zon ons niet zo goed gezind en liet hij zich vanaf een drie kwartier voordat ie achter de Canyon zou verdwijnen niet meer zien. Spijtig, maar we krijgen over 1,5 week nog een kans, maar dan aan de Noord Rim van de Canyon.

Deze zeer actieve dag werd besloten met een Margharita in een restaurantje naast ons hotel en gingen we redelijk vroeg ons mandje in.