Dag 4 – Let the road trip begin!

Vroeg naar bed, vroeg op, zei mijn grootvader altijd. Ok, geen idee of hij dat zei, maar dat is wel wat er gebeurt. Om 9 uur naar bed gaan, is voor mij vóór Sesamstraat naar bed. Toch was ik kapot moe en gesloopt en ik was niet eens dronken. Om 6 uur kijk ik op m’n telefoon en vindt dat nog wel wat te vroeg, maar ik weet dat opnieuw in slaap vallen het alleen maar ellendiger maakt. Aldus besluit ik om kwart voor 7 de koffie weer aan te zetten en de afwas van gisteren te doen. Dit allemaal enkel in onderbroek.

We ontbijten en gaan vervolgens de auto proberen praktisch in te laden. Als ik bezig ben met de achterbak te vullen, gaat er opeens een luid autoalarm af. Ik ben me van geen kwaad bewust, dus ga onverstoord door. Het begint me na een halve minuut eigenlijk wel te storen… waarom stopt niemand dit? En dan dringt het tot me door… het is mijn eigen auto die afgaat. Ok, leuk, prima, maar hoe zet je dit af? Ik stap de auto in, druk op wat knoppen, zet de motor aan, maar niets helpt. Ik dreig in paniek te raken, als ik op de afstandsbediening/sleutel een “Panic” knop zie. Dan is dit het moment om daar op te drukken… en zowaar! Het alarm stopt. Mooi… heel de buurt is wakker, het is zondag, rond een uur of half 8 in de ochtend, dus ik heb gegarandeerd vrienden gemaakt.

Het is nog altijd vroeg en rijden een stuk van de Highway 1, Pacific Coastal road. Onze eindbestemming is vandaag Pismo Beach, waar we een kampeerplaats hebben. De eerste van deze vakantie. Ik rij het eerste stuk, vanuit Venice Beach, naar Santa Barbara. Onderweg rijden we over het algemeen met een strak blauwe hemel door de zon, maar vlak voor Santa Barbara rijden we opeens een wolk in. Een bizar gezicht, want rechts van ons zien we een strak blauwe lucht, maar links is het zo grijs als bij de kampioenswedstrijd van Feyenoord in de eerste minuut.

We stoppen in Santa Barbara om te lunchen. Het is er loeidruk, het is Memorial weekend, dus de gemiddelde Amerikaan heeft een lang weekend. We lopen de pier op, en verbazen ons over de hoeveelheid auto’s die de pier op wilt. De pier is een geheel houten pier…

We lunchen hier in Moby Dicks resraurant, maar al het vis wat we bestellen wordt in een frituurpan geflikkerd. Prima te eten hoor, maar op een gegeven moment smaakt alles hetzelfde en begint het je tegen te staan. Na deze lunch vervolgen we onze weg en neemt Jolanda het stuur over, voor haar de eerste keer deze vakantie. We wijken even van Highway 1 af en gaan de bergen in, de San Marco Pass over. Waar het groen en bebost begint, zo loopt het op een gegeven moment over naar een glooiend gouden landschap van droge gras aren, met zo nu en dan een paar groene bomen die mooi afsteken.

Het loopt tegen drieën als we voor de keuze staan om nog een stukje kust route te nemen, of direct door te rijden naar de camping. We kiezen voor het laatste en zetten de tent behoorlijk snel op. Het is exact hetzelfde type tent als vorig jaar, dus we hoefden niet te puzzelen.

Ons kampeerplekje ligt vlak naast de duinen, die ons via een duinpad naar de Oceaan brengen. Daar aangekomen merken we dat het veel harder waait dan we dachten. Het maakt het ook behoorlijk guur, dus een frisse zeeduik zit er niet in. Nou is het ook slechts 18 graden, maar als later op de middag de wind wat gaat liggen, wordt het al wat aangenamer. Het is opvallend fris voor de tijd van het jaar. Normaal is het hier minstens 5 tot 10 graden warmer.

Naast onze plek staat een Indiaas gezin, met op het eerste gezicht 6 of 7 gezinsleden. Het is een normale plek, waar wij met z’n tweeën staan. Hoe later op de avond, hoe meer mensen er zich bij deze groep voegden. Op het hoogtepunt telde ik een stuk of 20 mensen, redelijk veel, voor een plek voor maximaal 8 personen.

Dan gaat bij ons de BBQ aan, genieten we van een eigen bereide maaltijd en gaat vervolgens het kampvuur aan.