Dag 5 – Highway 1, of wat er van over is…

Het loopt tegen zessen in de ochtend, het is al licht buiten en iedereen ligt nog vredig te slapen op de Oceano Campground, bij Pismo Beach. Zelfs onze Indiase buren zijn opgehouden met regenwouden kappen. Jolanda moest zelfs toegeven dat ik nog niet zo hard snurk en dat alleen al zegt genoeg. Ook wij liggen (uiteraard, het is freaking 6 uur!) nog in onze tent als we, voor ons gevoel, 14 tanks, 33 vrachtwagens en 7 JSF straaljagers langs horen komen, op overduidelijk een paar meter van onze tent vandaan. We kunnen het niet zien, maar later als we de tent uit zijn, zien we een enorm rupsvoertuig over de camping rijden, waarom dat alleen om 6 uur ’s ochtends moet gebeuren, als ook de vuilniswagens die de containers kwamen legen, is mij een raadsel, maar wakker zijn we in ieder geval wel!

Zo ook onze Indiase buren, die gelijk 4 kolen beginnen te snijden en een zak aardappels weg schillen, dat gaat een geweldige ontbijtcurry worden, lijkt me zo.

Ons ochtendritueel komt niet verder dan koffie, gebakken ei met het met goud ingespoten spek en de boel opruimen, afbreken, om richting San Francisco te rijden. Toen we begin januari deze vakantie aan het plannen waren, hadden we juist onze reis vanuit Los Angeles laten starten, om vanuit daar de Highway 1, de Pacific Coastal Route te rijden. Dit staat in de top 5 van de mooiste routes en stond vorig jaar ook al op onze planning, maar zijn we vanwege Walmart ellende niet aan toegekomen. Waar het niet dat deze winter de meeste neerslag sinds ongeveer 50 jaar is gevallen in Californië. En na vele jaren met uitzonderlijke droogte, kunnen sommige stukken land daar niet tegen en dan vooral alles wat uit zand- en rotsachtig gebergte bestaat. Afgelopen winter zijn door landverschuivingen al een brug en diverse wegen overspoeld met modder en gesteente en daar kwam 2 weken geleden nog een enorme verschuiving bij. Door de verwoeste brug was het al onmogelijk om van Pismo Beach naar San Francisco te rijden, maar er was nog een omleidingsroute mogelijk, om wel het grootste en mooiste gedeelte van de route te rijden. De landverschuiving van vorige week haalde een streep door die rekening. De omleidingsroute was ook niet meer bereikbaar en we moeten dus noodgedwongen via de snelweg.

We willen wel kijken hoever we uiteindelijk kunnen komen, dus als we bij Monterey zijn, gaan we zuidwaarts, tot waar de weg is afgesloten en we moeten omkeren. Dit zou dus niet het mooiste stuk van de route moeten zijn, maar er zijn wel degelijk prachtige uitzichten en kliffen. Het zou alleen allemaal nog mooier zijn als er 10 graden Celsius meer, 4 windkrachten minder en 70% meer zon in het weer zou zitten. Het is met 13 graden en een hele forse, koude wind, gewoon koud. Kan het niet anders zeggen.

We komen tot Big Sur State Park, daarna is de weg afgesloten en moeten we draaien. Ik hoopte nog tot Pfeiffer Beach te kunnen komen, maar ook dat is dicht. Hier hadden we uiteindelijk wel rekening mee gehouden, misschien niet toen we boekten, maar het zag er al niet al te best uit de afgelopen maanden. Jammer is het wel, want het mooiste stuk van deze route is momenteel verwoest. Het is een prijs die moest worden betaald, want aan de andere kant is Californië uit de enorme droogte, en zijn de kansen op enorme bosbranden, zoals die de afgelopen jaren hebben gewoed, enorm verkleind. En ook dat is heel wat waard.

Als we terugrijden, richting San Francisco, hebben we de keuze om gehoorzaam naar de navigatie te luisteren, om ongehoorzaam onze eigen route te kiezen. We zitten nog altijd op Highway 1 en die willen we eigenlijk volgen. De navigatie heeft ons in het verleden ook wel eens naar dodelijk saaie plekken gestuurd, voor slechts 5 minuten tijdswinst. We gokken er op dat dit keer het ook het geval is, maar achteraf was het misschien toch niet zo’n slecht idee geweest, door files en het niet al te aantrekkelijke weer.

We slapen de komende twee nachten in het Lombard Motor Inn, aan Lombard Street, op loopafstand van Fisherman’s Wharf. Hier lopen we, net als vorig jaar, wat rond en lopen ook weer langs Pier 39, waar nog altijd de zeeleeuwen vele vlotten hebben bezet en zitten hier al sinds een grote aardbeving in 1989.

We eten bij een Applebee’s en duiken ons nest in.