Dag 6 – Alcatraz

Sommige dingen moet je ruim van te voren boeken, zo ook je ticket naar Alcatraz Island. Daar kwamen we vorig jaar al achter, toen we dachten ter plekke nog kaartjes te kunnen bemachtigen. Toen kregen we te horen dat de eerst komende 2 tot 3 weken er geen enkel ticket meer was, en met die kennis hebben dit jaar dus ruim op tijd deze kaarten gekocht.

We hebben de boot van 11:00u en dienen om 10:30u bij de pier aanwezig te zijn, we zijn zelfs nog iets eerder omdat we het ontbijt hebben overgeslagen. Nouja, bij de pier hebben we een egg-muffin gegeten, waar de honden geen brood van lusten. De nepkaas heb ik er gelijk af proberen te schrapen en toen ik op de helft was, was ik er ook echt klaar mee.

Als we aan boord gaan, vinden we een plekje voor op de punt van de boot. Het is nog altijd niet warm en het waait stevig, maar het is dan ook maar een klein half uurtje varen naar Alcatraz. Halverwege komt er een vloedgolf over bakboord en is iedereen die daar buiten zit nat.

Alcatraz, de ooit best beveiligde gevangenis van de VS, tot het in 1963 werd opgeheven vanwege de te hoge kosten om het draaiend te houden. Het is immers een eiland, er is geen riolering naar het vaste land en alles moet ingescheept worden. Op het eiland zelf woonden ook de bewakers, de gevangenisdirecteur en andere medewerkers met hun familie. Over het algemeen zaten hier 150 tot 200 gevangenen, die extra beveiliging nodig hadden, omdat ze in andere gevangenissen hebben geprobeerd uit te breken. De bekendste gevangene die in Alcatraz opgesloten heeft gezeten, is Al Capone, befaamd om zijn smokkel in illegale handel, voornamelijk alcohol tijdens de drooglegging.

Er zijn 37 mensen die een ontsnappingspoging hebben gedaan, 5 van hen zelfs 2x. Slechts 5 mensen is het ooit gelukt om te ontsnappen, echter is er nooit meer een spoor van hen gevonden en gaat men er vanuit dan ze zijn omgekomen in het koude water van de San Francisco Bay.

De misschien bekendste poging, is het verhaal wat in diverse films en TV series als “Prison Break” is nagebootst. Met uit het cafetaria meegenomen lepels, zijn heuse boren gefabriceerd, waarmee diverse gevangenen vanuit hun cel, door het beton een luchtgat van 20 bij 10 cm, dermate hebben vergroot, dat ze zich toegang tot de holle ruimte met riolering en waterpijpen hebben verschaft. Via die ruimte konden ze via het dak, naar buiten.

Een goede voorbereiding was noodzakelijk, want elk half uur/uur, ook ’s nachts, was er een head count. Om zichzelf genoeg tijd te gunnen, hadden ze papier-maché hoofden gemaakt met mensenhaar erop gelijmd en die in hun bed gelegd. Toen tijdens het ontbijt er 5 mensen ontbraken in de telling, ging een bewaker ze wel even uit hun bed lichten. Groot was de verbazing toen een hoofd, wat werd aangetikt, op de grond viel. Er werd gelijk groot alarm geslagen. De ontsnapte gevangenen hadden op dat moment enkele uren voorsprong.

Slechts 2 van hen, zijn nooit meer teruggevonden.

Als je op Alcatraz bent, kun je gratis gebruik maken van een audio-tour die je door de gevangenis heen loodst. Je krijgt een koptelefoon en een kastje, met daarop de tour, ingesproken in 8 talen. Vanaf een bepaald punt, drukken we tegelijk op play. De verteller, loodst ons in een perfect afgesteld tempo door de hele gevangenis en neemt ons mee naar het verleden, toen Alcatraz nog in volle glorie opereerde. Je loopt cellen in, als ook de isolatiecel, alle celblokken, gangen en bezoekruimtes en ook de plekken wat het domein van de bewakers was. Een heel intrigerende rondleiding, in een bijna vervallen gevangenis, waar zoveel historie in zit.

Na deze audio-tour, lopen we terug naar het dok, waar een rondleiding over de diverse ontsnappingen start. Ranger John neemt ons mee over het eiland en neemt ons al vertellend mee naar het verleden en hoe diverse ontspanningspogingen faliekant mislukten, op die 5 mensen na. Ranger John werkt inmiddels 30 jaar voor de National Park Service en op Alcatraz. Hij heeft dan ook diverse oud-gevangenen ontmoet. Hij heeft ook de befaamde zwemtocht gemaakt, van Alcatraz naar San Francisco, hij heeft hier echter wel voor getraind en had de beschikking over een wet-suit, twee dingen die de gevangenen niet tot hun beschikking hadden.

Een van de misschien wel meest succesvolle ontsnapping, is bedacht en uitgevoerd door gevangenen die het privilege hadden tot arbeid. Zij hadden bedacht om tijdens een grote schilderklus reddingsvesten aan elkaar te plakken en te naaien en hier een opblaasboot van te maken. Maar hoe blaas je zo’n ding op, op het moment suprême? Muziekmaken was ook een privilege en er waren diverse muziekinstrumenten beschikbaar, waaronder ook accordeons en laat zo’n trekzak nou een ideaal opblaasmiddel zijn. Drie van deze ontsnappers zijn nog altijd voortvluchtig, maar zouden nu rond de 95 jaar moeten zijn.

Ranger John neemt ons mee naar diverse plekken op het eiland en ik vind het indrukwekkend hoe hij, zonder schor te worden, een behoorlijk grote groep mensen toe roept. Er zit verdraaid veel volume in deze man. Hij legt ons uit dat de grootste straf voor de gevangenen, niet zozeer Alcatraz is. Hier krijgen ze immers goed te eten en 1x per week een steak dinner. Nee, juist de nabijheid van het vaste land, de geuren, de geluiden, alles wat vanuit San Francisco komt… het ruiken aan de vrijheid, en dat alles op nog geen kilometer afstand, maar het niet kunnen krijgen. Dat is de grootste straf.

Als we terug aan vaste wal zijn, lopen we naar een niet nader bij merk te noemen spijkerbroeken winkel. Het is veel kouder dan we van te voren hadden bedacht en onze lange broeken zijn op.

Daarna moet ik een weddenschap inlossen. Vorig jaar al, hadden collega Gerard en ik de weddenschap tot het vinden en nuttigen van Hollandsche Bitterballen, laat er in San Francisco nou net 1 bar zijn die dit op de kaart heeft staan, als ook het typisch Hollandsche kopstootje en Poffertjes. Dat laatste gaat mij echt te ver, en vind ik in Nederland al niet lekker, maar de eerste 2 vind ik prima. Met een Boomsma Jenevertje en een biertje, wachten we op de bitterballen die geserveerd worden met grove Zaanse mosterd, waarna we ook direct het etablissement weer verlaten, om opzoek te gaan naar een restaurant voor de avondmaaltijd.

Jolanda heeft een Griek gevonden op TripAdvisor, dit vinden we in Nederland (en Griekenland) vaak heel prima om te eten… iets met vlees enzo. In Amerika staat me de laatste (en misschien wel enige?) poging bij, wat niet super lekker was. We lopen er langs en er zit niemand binnen, op het personeel na. We lopen door, totdat ik omdraai en vind dat we het er op moeten wagen.
Uiteraard stelt dit restaurant teleur. De Gyros is geen Gyros, maar Döner gehakt met misschien wat gyros kruiden, de Tzatziki is een waterig goedje, maar de Mousaka die Jolanda heeft, valt dan wel weer redelijk in de smaak.

Na het eten lopen we het laatste stukje terug naar ons hotel en vallen niet veel later in slaap.