Dag 9 en 10

We worden net voor de wekker wakker in ons appartementje op Miami Beach. De lucht is stralend blauw, de zon schijnt en volgens de telefoon is het al 20 graden buiten. Een ideale stranddag, die we eigenlijk gisteren wilden hebben, maar we moeten ons huisje uit. Na alles snel ingepakt te hebben, halen we de auto uit de garage, laden we in en rijden met piepende bandjes weg en zetten onze navigatie op het visitors center van Everglades National Park. Ondanks dat we al meerdere keren in deze buurt zijn geweest, hebben we het officiële park nooit bezocht.

We nemen ons voor dat we dit keer echt “wild-life” willen zien en dat ik net wegkom met alweer een foto van een eekhoorn. Bij het visitors center halen we een kaart van het park en legt de ranger uit waar we moeten zijn: “Als jullie deze trail lopen, zie je vast en zeker wel een alligator of 2”. Kijk! Dat klinkt als een belofte waar ik hem aan wil houden, dus volgen we zijn advies op.

Het is een erg groot park. De trail waar de ranger het over had, ligt slechts op 10 minuten rijden van het visitors center, het eind van het park ligt bijna 40 mijl verderop. Daar kunnen we een boottour maken van ongeveer 2 uur, die ons de binnenwateren van het park in kunnen brengen. We gaan toch maar eerst de geadviseerde trail lopen, daarna zien we wel verder.

Eenmaal aangekomen bij de trail krijgt de ranger in 1 klap gelijk. Al vlak aan het begin ligt een alligator van ongeveer anderhalve meter lang, bijna alsof hij ligt te poseren, net iets van het pad, half in het water. Hij knippert nog wat met z’n ogen, maar lijkt geen enkele interesse te hebben voor ons of de andere bezoekers. Het lijkt overigens alsof alle dieren betaald zijn, want ze poseren allemaal erg mooi voor de camera, of voeren hun kunstje voor iedereen die maar wil kijken uit. Er staat een zilverreiger die elke 2 minuten een visje vangt en een aalscholver zijn veren te drogen. Ik moet overigens eerlijk zeggen dat ik heb moeten googlen om er achter te komen welke vogels er voor mijn lensje stonden, anders was ik niet verder gekomen dan een grote witte vogel, met leuke veren aan z’n kont en een lange snavel, of een klein rood leukertje.

Niet veel verderop zien we opeens een big-ass mofo (zie in volledig formaat links bij de Tweets). Een bijna 3 meter lange alligator die besloten heeft midden op het pad in de zon te gaan liggen en hier ook absoluut niet vandaan te gaan. Hij verroert zich niet en ik merk dat ik toch graag op een gepaste afstand van dit beest blijf. Wat heel opmerkelijk is, is dat toen de Amerikanen achter ons hem ook in de gaten kregen, er gewoon langs liepen, uiteraard wel nadat ze een selfie hadden genomen met het beest. Het toppunt was een schoolklasje van kinderen rond de 5 a 6 jaar. De begeleidster bleef heel rustig, instrueerde de kinderen om heel stil te zijn, ze mochten wel foto’s maken, maar ze zouden wel een voor een er langs lopen, in een net geordend rijtje. Ik zie dit mijn zus Sigrid ook zomaar doen met haar ADHD klasje.
Ok, zo gevaarlijk is het dus blijkbaar niet, dacht ik nog en ook wij lopen er nu vlak langs. Iets verderop kwamen we een ranger tegen. Op de vraag of dat nou niet gevaarlijk was, antwoordde hij: “tja… een kleine had ik nog wel weg, terug het water in, durven jagen… maar met deze grootte durf ik dat niet. Ik heb nog wel mijn baas gevraagd wat ik er mee moest doen, maar we laten hem liggen.” […] “of dat niet gevaarlijk is? Ach meestal niet, maar ik durf mijn handen daarvoor niet in het vuur te steken, ze zijn nogal onvoorspelbaar. Hoewel ik mezelf nu ga tegenspreken: honden zijn hier niet toegestaan, omdat een alligator ze zo uit elkaar trekt. Dus of in alle gevallen een alligator een mensenkind (lees: dat kleuterklasje) herkent, of ze aanziet voor een hond… het blijft een gok”.

Voor zover ik weet zijn er geen mensen die dag dodelijk gewond geraakt door toedoen van dit prachtige “monster”.

We rijden verder naar het einde van het park, het zuidelijkste puntje van het vast land van Florida, als je de met bruggen verbonden Keys, met Key-West aan het eind niet meetelt. Eenmaal aangekomen, voordat we kiezen wat we nog gaan doen, toch maar even onze TomTom ingesteld op het hotel in Fort Myers, om te kijken hoelang dat nog rijden is. Blijkt ruim 4 uur rijden te zijn, en dat als je de Toll wegen neemt, in plaats van de langzamere highways. Wow, wat kun je je soms vergissen in de afstanden in dit land. Dit limiteerde wel onze opties tot ongeveer nul. We maken nog een korte wandeling, maar stappen daarna toch snel weer in de auto, om uiteindelijk tegen half 8 in Fort Myers aan te komen. Een lange en dodelijk saaie route. Na het eten, samen de “Wie is de Mol” aflevering van afgelopen zaterdag teruggekeken en daarna de ogen dicht.

Dag 10

Bij dit hotel zaten 2 vouchers om gratis te ontbijten bij het naastgelegen IHOP restaurant. Een razend populaire ontbijtketen, zo hadden we een jaar geleden in New York ook al gemerkt. Toen dacht ik nog dat het voornamelijk vol zat, omdat het een zondagochtend was, de dag dat Amerikanen “uitontbijten” gaan. Het is vandaag woensdag en het zat stampvol! Gelukkig houden Amerikanen niet van uitgebreid lang zitten en werken ze het liefst hun eten zo snel mogelijk weg. Of het nou ontbijt is, of avondeten. Voor het laatste moet het toch binnen het uur, hooguit anderhalf, klaar zijn. Voor ontbijt mogelijk nog sneller. De rij die er nog stond toen wij aankwamen, was dan ook binnen een kwartier weg. Toegegeven, het is een uitzonderlijk goed ontbijt, veel beter dan het beste standaard ontbijt wat je normaal bij een hotel gratis krijgt. De pancakes die ik had waren echt bijzonder lekker.

Het is inmiddels weer begonnen met regenen. Toen we eenmaal in de auto zaten, richting Tampa, hield het ook op met zachtjes regenen. Bakken en bakken kwamen tegelijk uit de lucht zetten. We hadden onze TomTom ingesteld op een park, eigenlijk tegen beter weten in, maar de weer-apps waren het wederom niet geheel met elkaar eens en 1 liet een droge periode zien. We wagen de gok en zowaar, eenmaal aangekomen bij Starkey Wilderness Park, een half uur boven Tampa, was het droog en koud was het sowieso niet. Het fijne van dit weer is dat er echt helemaal niemand het in zijn hoofd haalt om naar een park te gaan om te gaan wandelen. Heerlijk rustig en de stilte vergroot ook de kans om andere dieren dan enkel eekhoorns en alligators tegen te komen. Zo zagen en hoorden we het struikgewas bewegen en presenteerde zich onderstaand gordeldier zich, die overigens, toen hij ons zag, rechtsomkeer maakte.

Inmiddels zitten we in downtown Tampa, wederom geboekt via Hotwire. Een prima deal. Morgen met daglicht maar eens kijken hoe deze stad eruit ziet. We zijn hier 2 nachten, dus dit is de laatste plek voordat we vrijdag weer terugvliegen. Het is vanaf hier een kleine 2 uur rijden naar het vliegveld in Orlando/Sanford. Prima te doen dus, aangezien we pas ’s avonds vliegen.