Terug naar Florida

Zaterdag

Laatste glimp van NYC

Vandaag vliegen we terug naar Fort Lauderdale. Gelukkig mogen we van onze host wat langer in het appartement blijven, anders zitten we of met onze koffers opgescheept of zijn we veel te vroeg op de luchthaven. We worden, zoals inmiddels gebruikelijk, wakker van de stoomradiatoren, maar ik begin er langzaam aan te wennen en slaap daarna nog even verder.

We ontbijten aan de overkant van 8th Avenue, bij een zeer populair tentje, zo blijkt. Niet alleen zit de zaak goed vol, ook komen er af en aan bezorgkoeriers bestellingen afhalen. Het is eigenlijk een heel simpel menu: diverse variaties van ei, bacon en kaas op een broodje. Ik heb de variant met avocado, salsa en jalapeño peper op een ciabattabroodje en Jolanda de “classic”, bacon/ei/kaas op een briochebroodje. En in al zijn eenvoud was dit een prima ontbijt.

Omdat we nog wat tijd te slechten hebben, lopen we vervolgens richting 10th Avenue en lopen via de High Line, enkele blokken naar het noorden. De High Line is een oud verhoogde spoorlijn, die inmiddels is opgeknapt en omgekat naar een wandelroute, opgeleukt met grasveldjes, bomen, planten en kunstwerken.

Als het tijd is om naar het het vliegveld te gaan, tillen we de koffers weer 4 verdiepingen naar beneden en lopen van de 18de naar de 31ste straat, waar NY Penn Station ligt. Het is namelijk sneller en goedkoper dan de bus. Penn Station is naast Grand Central, een van de twee grote treinstations in Manhattan en op een klein half uurtje afstand verwijderd van Newark International Airport. Het is ook werkelijk een groot station, wat grotendeels ondergronds is aangelegd. Het is dan ook even zoeken voordat we erachter komen waar we treinkaarten kunnen kopen en waar de vertreksporen liggen. Wat enigszins verwarrend is, is dat het vertrekspoor maar een paar minuten voor vertrek bekend wordt gemaakt en als dit gebeurt, blijken we aan de verkeerde kant van het station te staan. Grrr… Met enige spoed lopen we naar het juiste spoor en stappen de trein in.

Het is slechts twee stations tot de luchthaven en vrij snel komt de conductrice luidkeels de stiltecoupé binnenlopen: “ALL TICKETS OUT!”. Voordat ze überhaupt bij onze stoelen is aangekomen, zegt ze heel bits, zonder naar me te kijken, tegen mij: “we don’t accept these!”.

En het begint me gelijk te dagen… shit! We zitten in een Amtrak trein, en we hebben kaarten voor NewJersey Transit. Een andere vervoerder. Ik heb geen andere kaarten om te laten zien, en na een meewarige blik van de conductrice zegt ze: “get off the train the next station and transfer”… “Yes Ma’am! Sorry ma’am.”, en stappen braaf op Newark Penn Station uit en wachten een kwartier op de NJ Transit trein. Vanaf hier is het slechts een paar minuutjes tot de luchthaven en zijn uiteindelijk na de security checks slechts een half uurtje voor boarden bij de gate, waar we aan de bar nog snel een drankje bestellen, we zijn immers toch de laatste boarding group, en zitten helemaal achterin het vliegtuig, dus geen haast.

Het is maar twee en een half uur vliegen, we vertrekken weer perfect op tijd en rijden voor de eigenlijke geplande aankomsttijd alweer weg met onze huurauto, ditmaal een Ford Explorer, die netjes voor ons klaarstaat. Wederom lekker doorlopen, zonder dat er een balie tussenkomt.

We hebben gisteren een hotel gereserveerd in Fort Lauderdale/Plantation, dus niet aan het strand, wel dichtbij een mall, met de daarbij behorende restaurantjes. Het is tegen 19:00u als we bij het hotel aankomen, dus is het al donker. Buiten wat eten om, waren we toch al niet van plan veel te gaan doen en morgen staat in het teken van de Miami Dolphins tegen de Denver Broncos, dus ook dan zullen we pas tegen de avond terug zijn. Geen reden dus voor een duur hotel aan het strand.

Jolanda heeft zin in pasta en op loopafstand zit een Italiaans restaurant, de Brio. Het is er enorm druk en er is een wachttijd van minstens 30 minuten voor een tafeltje, maar gelukkig, zoals zo vaak hier, is er wel volop plek aan de bar, zonder wachttijd. En laten wij dat nou helemaal niet zo erg vinden. Barhangen vind ik misschien soms wel gezelliger dan een tafel, die net te groot is, waardoor je ver van elkaar zit. Dat, en je hebt nog wat aanspraak met het barpersoneel.

Het eten viel alleen nogal tegen. De lasagne van Jo was veel te zoet en verder weinig smaak, ik had een pasta pesto, maar de pesto was nergens te bekennen en zoals vrijwel altijd na een pastamaaltijd in een restaurant, lopen we weg met de opmerking: “dat kan ik thuis toch een stuk beter”.

 

Zondag: GAME DAY!

Hard Rock Stadium

Yeahhh! Vandaag ga ik voor het eerst “mijn” Denver Broncos live zien spelen. Wat wel een beetje jammer is, dit is het slechtste seizoen in zeker 15 jaar en is er geen enkele hoop meer op het halen van de play-offs. Wonnen ze twee jaar geleden nog de Super Bowl, zo zouden ze dit jaar strijden tegen degradatie, als dat mogelijk zou zijn geweest (dat is het dus niet).

Spelers opkomst

Ook de Miami Dolphins hebben geen goed jaar, hebben in totaal 1 keer vaker gewonnen dit seizoen dan de Broncos (4 keer, tegen 3 keer). Het is dus een wedstrijd om Den Keijzersch Baerd en dat is ook te zien in het stadion, wat misschien voor maar driekwart vol zit. Wat wel een verademing is om te zien, is dat alle supporters door elkaar heen lopen en zitten. Er wordt dan ook helemaal niet raar gekeken als ik de Broncos aanmoedig, geen blik, geen opmerking, niets. En dat is als Europeaan, opgegroeid met voetbal (soccer), best bijzonder. Ik durfde het vanochtend toch niet aan om mijn Broncos T-shirt aan te trekken, maar nu ik in het stadion zit, met zeker enkele duizenden andere Broncos fans, heb ik hier toch een beetje spijt van.

Over de wedstrijd zullen we het verder maar niet hebben. Conclusie: Fins winnen gemakkelijk en iedereen verlaat gemoedelijk het stadion.

We zijn gekomen met een Uber en moeten na de wedstrijd dus ook weer een Uber nemen om terug naar het hotel te gaan. Er is bij het stadion een heuse Uber parkeerplaats aangelegd, waar je met je mobieltje aangeeft waar je naartoe moet, zodat vervolgens een chauffeur jou uitkiest om je te brengen. Leuk bedacht, maar het werkt bijzonder chaotisch. Vooropgesteld heb je een internetverbinding nodig om een rit aan te vragen, maar als er 50000 man tegelijk het stadion uitgaan, werkt dat nogal brak. Daarna moet je een “match” krijgen met een chauffeur, wat na een tiental pogingen uiteindelijk lukt. Dat blijkt dan een auto te zijn, die niet al in de buurt van het stadion is, maar op 15 minuten afstand. OK, prima, dat is dan maar zo, we staan immers al 20 minuten te wachten en veel hoop op beter is er niet.

Via de Uber app kun je de auto volgen, en als hij op 5 minuten afstand is, belt de chauffeur me op. Het was te druk, kwam niet door het verkeer heen en had geen zin meer om ons op te pikken. Ik moest de rit zelf maar annuleren en opzoek gaan naar een ander.

En dus beginnen we weer van voor af aan. Gelukkig zitten we een dik kwartier laten wel in een auto  en brengt Desiré, onze nieuwe chauffeur, ons naar het hotel. Het verkeer zit inderdaad ook muurvast en veel afslagen zijn afgesloten door de politie. Iedereen komt hier met de auto naar het stadion, en er is geen goed openbaarvervoersnetwerk, dus dan heb je al snel een verkeersinfarct. Desiré kent gelukkig de omgeving op haar duim en weet een alternatieve route. Aangezien je bij Uber vooraf betaalt hebt, is dat dus voor haar rekening en zet ze ons 40 minuten later af bij ons hotel.

Vanavond eten we bij de Chili’s en gaan lekker op tijd naar bed.

 

Maandag

Het is een kleine drie en een half uur rijden naar Orlando, waar we ons favoriete hotel/resort “The Point” hebben geboekt. Dit is de derde keer dat we hier zullen verblijven. Hier krijg je altijd een suite, eigenlijk meer een appartement, met aparte slaap- en woonkamer, balkon en een volwaardige keuken. Badkamer is ruim en voorzien met een jacuzzi en aparte douche.

Wat we nog wel eerst gaan doen, is tóch nog maar een keertje shoppen in de Sawgrass Mills Mall. De kans dat we de komende twee jaar naar Amerika gaan, acht ik vrij klein en als je er dan toch bent, koop dan wat kleding, want dat is hier zo spotgoedkoop in vergelijking met alles wat in Nederland verkrijgbaar is.

We kunnen niet helemaal los gaan, want het moet nog wel in de koffers passen en de echt grote inkopen hebben we natuurlijk een half jaar geleden al gedaan, toen we in Colorado waren.

Na een paar uurtjes lopen we met enkele gevulde tassen terug naar de auto en rij ik in één ruk door naar Orlando. Als we zijn ingecheckt en de koffers naar de suite hebben gebracht, moeten we nog wel wat inkopen doen, voor drinken en ontbijt en dat doen we bij de dichtstbijzijnde Publix supermarkt. Het loopt al tegen zevenen als we klaar zijn en besluiten dan ook bij een Mexicaans restaurant te eten, wat zo goed als naast de supermarkt ligt. Ik eet een soort fajita’s en drink 2 magharita’s, Jo heeft (volgens mij) taco’s en Sprite. Tja, het is niet eerlijk…

De komende dagen wordt het 28 graden, morgen waarschijnlijk het warmst, dus proberen we een dagprogramma voor de laatste dagen Orlando samen te stellen.

Terwijl Jolanda al een tijdje naar bed is, pleur ik al kijkend naar een film, op de bank in slaap. Rond drieën maakt Jo me wakker, om te gaan slapen…

Volg ons op: