Vakantie? Ja, maar om een reden…

Het is zondag 20 augustus, iets over half 3 ‘s middags. Mijn telefoon jodelt het “I will survive” melodietje, omdat Feyenoord zojuist de 0-1 tegen Excelsior scoort en ik sta met de kattenbak in mijn handen, om deze te verschonen.

Toegegeven, dit is misschien het meest opmerkelijke begin van ons vakantieblog tot dus ver, maar wel de eerste aanleiding voor de vakantie die we nu hebben.

Bovenaan de trap staat Jolanda die naar beneden roept of ik even kan komen. Ik sta net poep te scheppen, dus vraag of dat echt nu moet, zo’n leuk werkje is het immers niet.

Ze antwoord bevestigend en met een kleine zucht zet ik de bak weer neer en loop de trap op, waar Jolanda met een trillende stem en met dito benen en knieën, mij een wit staafje laat zien. “Zwanger, 4 tot 5 weken” valt daar van af te lezen. Een enorme verrassing, waar we eigenlijk geen rekening meer mee hadden gehouden.

In de dagen die volgen, daalt langzaam het besef dat we over 8 maanden, als alles goed gaat en blijft, nooit meer zo samen zijn dan nu het geval is. We hebben de afgelopen jaren vele verre vakanties en geweldige ervaringen opgedaan. Ooit begonnen met een cruise in 2005 en vele cruises die volgden, om daarna het vaste land van de Verenigde Staten te hebben ontdekt, met de prachtige natuur, bergen en hun nationale parken. Er staat nog zoveel op onze bucket list om in dit continent te bewonderen, maar daar zullen we nu enkele jaren op moeten wachten, want er komt nu een andere prioriteit in ons leven.

Wel willen we nog één keer een vakantie samen vieren, ook al neemt Jolanda een kleine gast mee. Het is allemaal nog nieuw voor ons, hebben geen idee wat ons te wachten staat en kiezen daarom voor waar het ook ooit mee begon: een cruise door het Caribisch gebied, op ons favoriete schip, de Allure of the Seas, het grootste drijvende vakantieresort ter wereld. Leuk als we nog lekker actief kunnen zijn, maar ook leuk mocht de zwangerschap toch wat zwaarder uitvallen.

Vol goede zin boeken we half september deze vakantie. Alles is geboekt en betaalt, als ik 4 dagen voor vertrek een mailtje krijg met iets waar we eigenlijk nooit over na hebben gedacht, laat staan rekening mee hadden kunnen houden. “Travel notification alert” staat in het onderwerp, afkomstig van onze cruiserederij. Nog niets vermoedend klik ik de mail open en wordt doorverwezen naar een link van het Center for Disease Control and Prevention. Het Caribisch gebied is onlangs aangewezen met het hoogste nivo gevaar vanwege een nieuwe uitbraak van het Zika virus. Dat virus wat hoofdjes van ongeboren kindjes kan laten misvormen en hersenafwijkingen kan veroorzaken. Niet bepaald gunstig nieuws voor stelletjes, zoals wij, die een babymoon (ja echt, zo schijnt dat te heten: een laatste vakantie zonder baby) gepland hebben.

De teleurstelling was de eerste dag groot, heel groot, maar afreizen wordt door RIVM en andere instanties die er voor zijn, zwaar afgeraden en zien we dus uiteindelijk geen andere mogelijkheid om te annuleren. Gelukkig zijn we verzekerd, denken we nog, maar onze annuleringsverzekering vindt dit geen geldige reden en steekt de dikke middelvinger op.

Ik probeer het nog bij mijn Credit Card, want American Express heeft ook een dergelijke verzekering op zaken die met hun credit card zijn aangekocht. De verzekeraar van Amex geeft echter aan dat er momenteel geen regeling is voor reizigers die moeten annuleren vanwege Zika, maar er wordt wel een onderzoek gestart, om te kijken of er een regeling dient te komen.

Vrijdagmiddag, 16:00u, de dag voordat we vliegen, krijg ik het verlossende telefoontje. We krijgen de cruisetickets, bij wijze van uitzondering, terug. Inmiddels hadden we al besloten om de vliegtickets naar Miami gewoon te gebruiken, en is deze regeling dus helemaal prima en met dit positieve nieuws, kunnen we vrijdagavond rustig vertrekken naar Schiphol, waar we, zoals gebruikelijk, een overnachting hebben voordat we vertrekken.

Tussen het moment dat we ons beseften dat we moesten annuleren, en dit bevrijdende telefoontje, zit een hele hoop geregel. We komen namelijk vanuit de situatie waarin alles geregeld en betaald was: reis, overnachtingen, eten, drinken, dagbestedingen, huurauto en hotels ná de cruise, en zitten nu in de situatie dat we alleen de reis hebben (en alles na de cruise uiteraard). Met alle liefde zou ik willen zeggen dat we Florida nog interessant genoeg vinden voor een rondreis, maar in de afgelopen jaren zijn we hier vaak geweest en zijn we verpest met de schoonheid van het mid-westen van de VS. Maar wat zijn de opties dan? Het is het Thanksgiving weekend, waarin half Amerika vakantie viert en daarna terug naar huis vliegt. De eerste dagen van onze vakantie een binnenlandse vlucht maken, is dus veel te duur, en zoek ik of er aan westkust van Florida, aan de Golf van Mexico, een appartement te huren valt voor drie nachten. Ik kom al gauw uit in Fort Myers Beach. Hier zijn we 4 jaar geleden ook al eens geweest en 2 jaar terug ook doorheen gereden, zij het toen midden in de El Niño regen.

Het is een alleraardigst appartementje, direct aan het strand met vrij uitzicht over de Golf. Het zit direct gelegen boven een “beach pub”, waardoor de hele dag er gezellige muziek opstaat en er wat geroezemoes vanuit het terras naar boven komt waaien.

Weer even terug naar het begin van de vakantie, de vrijdagmiddag na het telefoontje van Amex. We hebben zojuist ons nieuwe boodschappenautootje opgehaald, een SEAT Miiiiiiiii, en zijn rond 5 uur helemaal klaar voor vertrek. Katjes eten gegeven, het huis relatief netjes aan kant, koffers ingeladen… en hoe heerlijk is het dan dat je gewoon kunt gaan als je klaar bent. Ik heb in mijn eerdere blogs al vaker aangegeven waarom dit voor ons zo goed werkt: een hotel overnachting op Schiphol zelf, de avond voor vertrek. Je verlengt daarmee niet alleen je vakantiegevoel met een dag, het haalt ook alle vertrekstress en/of vervelende wachtmomenten op taxi’s, etc, weg.

We zitten dit keer weer in het Sheraton, op nog geen 5 minuten lopen vanaf de vertrekhal. Ook dit keer hebben we weer een Club kamer, welke ons toegang verschaft tot de lounge waar tot 23:00u gratis drankjes en hapjes staan. Aan de bar van het hotel eten we nog een burger en saté, om vervolgens vanuit bed naar The Voice te kijken.

Zaterdag

Gisteravond een dubbelcheck gedaan op de wekker, om herhaling van anderhalf jaar geleden te voorkomen. Toen ging alleen de noodwekker die ik had gezet, maar was het daarmee wel weer even onnodig stressen om op tijd achter de douane te zijn. Nu hadden we genoeg tijd om te ontbijten, maar als we terugkomen om onze koffers te halen, werken de pasjes niet meer. Shit…, denk ik nog. Gisteren hebben we aangegeven rond 7 uur uit te willen checken en het is nu half 8. En inderdaad, als ik bij de receptie sta, blijkt dat de oorzaak te zijn. Luttele minuten zijn hiermee verspild, maar nog altijd geen haast. We lopen heel rustig aan door de bagage afgifte, waar het wel redelijk druk al was, en door security.

Dit keer wel even opletten hoe ik mijn riem uit de bak haal, nadat hij gescand is, want vorige maand stond ik hier nog pontificaal voor lul, toen op het moment dat ik de riem uit de bak wilde pakken, deze precies op dat moment vast kwam te zitten tussen de band en de metalen behuizing van het einde van de band, waardoor niet alleen de band stil kwam te staan, maar ook de hele rij afgesloten moest worden, totdat een monteur, bewapend met een setje inbussleutels, een dik kwartier later mijn riem wist te bevrijden. Enkele vuile blikken van mensen die wel haast hadden, volkomen terecht. Al vind ik het ook een fout in het design van de band, dat er niet een achteruitknopje op zit, want dan was het allemaal in 1 minuut gefixt.

Het gaat niet heel snel allemaal, maar het loopt rustig door. Als we achter de douane zijn en we rustig richting gate lopen, mogen we niet veel later al instappen. Ze lijken vroeg te beginnen, bijna een uur voor vertrek, maar vinden we prima, als we dan ook op tijd kunnen vertrekken.

We zitten direct achter de toiletten, plekken zonder stoelen voor je, maar een wand. Lekker veel beenruimte, maar ook de plek waar ouders met baby’s zitten, omdat je een wiegje aan de wand kunt monteren. En inderdaad komt er naast ons een stelletje zitten, met een 8 maanden oude baby. We kunnen nu een beetje afkijken hoe dat allemaal werkt, vliegen met een kleintje.

Ik sla alles wat de ouders in mijn ogen goed doen op, en noteer een paar verbeter punten. Het zat de ouders ook niet mee, toen ze eindelijk het jochie in het wiegje in slaap hadden, ze hem er weer uit moesten tillen, vanwege turbulentie. Bij turbulentie moet iedereen de riemen om, ook slapende babietjes. Daarna was het voor de ouders heel hard werken, om het kind rustig en stil te krijgen.

Na een vliegreis van 10 uur, kwamen aan op Miami International Airport. Het is alweer even geleden dat we direct op Miami zijn gevlogen, maar wat ons heel positief opviel is dat vanaf het moment van landen en wegrijden met de huurauto een heel krap uurtje zat. Voor het eerst ook gebruik gemaakt van onze Hertz Gold Five Star status, waarmee je zonder ook maar 1 balie te bezoeken, je je auto uit mag kiezen en wegrijden. Je moet bij het uitrijden van de garage nog maar één keer stoppen en met alleen je rijbewijs halen ze de reservering erbij en mag je doorrijden. Zelfs geen credit card voor nodig gehad. Heel bijzonder.

We rijden in een Kia Sportage, niet bijzonder luxe uitgevoerd, iets kleiner dan een Santa Fe, maar we gaan ook geen enorme roadtrip maken, dus het voldoet. Een uurtje later zijn we in Fort Lauderdale. Hier had ik al een hotel geboekt en betaald, lekker dichtbij de haven waar onze cruise vandaan zou vertrekken, maar op het randje van een industrieterrein. Maar ja, annuleren kon niet, dus dan houden we het hier bij. Onderweg weer onze Verizon telefoon laten activeren, voor het broodnodige internet onderweg.

Het hotel is een “Extended Stay” hotel, met een kleine kitchenette. Niet dat we van plan zijn om morgenochtend ons eigen ontbijt te maken, maar als je dat wel hebt, kom je van een koude kermis thuis. Ondanks dat er wel een elektrisch fornuis beschikbaar is, zijn de pannen, bestek, borden, glazen, noem het maar op, in geen velden of wegen te bekennen. Er is 1 (!!) plastic bekertje op de badkamer, net genoeg om een gin en tonic in te mixen.

Zondag

We zijn vanwege de jetlag natuurlijk veel te vroeg gaan slapen, dus word ik om 3 uur ‘s nachts voor het eerst wakker, met gillende keelpijn. Ik hoop dat het komt door de verschrikkelijke airco op onze kamer en dat het niet verder gaat dan alleen deze keelpijn. Ik neem een paracetamol en probeer weer wat te slapen. Tegen zevenen vind ik het wel welletjes en sta op om koffie te halen. Het is nog vroeg en we rijden vandaag naar Fort Myers Beach, dat appartementje boven een pub aan het strand. We kunnen hier pas na 3 uur terecht, dus besluiten we om via de “Sawgrass Mills Mall” te gaan, Florida’s grootste outlet mall. Gek genoeg zijn we hier nog niet eerder geweest.

Maar ook dit winkelcentrum gaat op zondag “pas” om 11:00u open, na het uitchecken dus ruim te tijd om te ontbijten en daarna nog een eindje over Fort Lauderdale Beach te lopen. Hier naartoe rijdend, zien we de Allure of the Seas liggen in de haven. Op dat moment gaat de laatste passagiers van boord, om over een half uur nieuwe gasten te ontvangen. Dit hadden wij kunnen, nee, moeten zijn. Ergens diep is er nog een lichte teleurstelling voelbaar. Naast de Allure, liggen nog 6 andere cruiseschepen, zondag is de drukste dag voor deze haven, waar een kleine 25000 mensen net klaar zijn met hun vakantie, en 25000 andere staan te trappelen om op vakantie te gaan.

Na het rondje over het strand rijden we door naar de mall. Eigenlijk is het helemaal geen slim moment om te gaan shoppen. Het is nog het begin van onze vakantie, en we moeten woensdag weer vliegen naar New York. Geen moment dus om het gewicht van onze bagage te vergroten. Wat ik echter wel nodig heb, is een winterjas. New York is geen Miami en in december kunnen de temperaturen onder nul komen, dat hebben we 3 jaar geleden wel gemerkt. In de eerste winkel zie ik een jas die me wel aanstaat, maar lopen voor de zekerheid toch nog even door.

Het is echt een immens winkelcentrum, met zowel een buiten als een binnen gebeuren. Ik voel me alleen hoe langer het duurt, beroerder worden. Ik koop uiteindelijk bij de eerste winkel waar we binnen zijn gelopen de jas, we lunchen bij de Cheesecake factory, en zetten vervolgen onze route naar Fort Myers Beach, 2 en een half uur rijden… zonder files…

Jolanda rijdt, zodat ik met een extra paracetamolletje mijn ogen wat rust kan geven, maar als snel rijden we een file in en niet de minste. De rij voor de Python bij de Efteling in hoogseizoen, gaat vier keer zo snel. Dan blijkt dat de snelweg eigenlijk helemaal is afgezet en maar mondjesmaat een plukje auto’s mag doorrijden, onder begeleiding van een politieauto. Iemand had niet veel eerder zijn auto een sloot in gereden en dit niet overleefd. Onderzoek was nog vol op gaande, toen wij na dik anderhalf uur wachten er langs reden. Het loopt dan ook tegen zessen als we eindelijk in Fort Myers zijn om de sleutels van ons appartement op te halen. De dame in het winkeltje zei dat ze bang was dat het een wel eens een latertje zou worden met ons, maar toen we uitlegden dat we op de I-75 vast stonden, werd er vol begrip gereageerd.

Als we aankomen speelt er een bandje in de pub, drink ik een biertje en eten we bij een restaurantje in de buurt alligatorstaart (best lekker, smaakt naar kip, maar dan met meer smaak en taaier), crab cakes, garnalen en vistaco’s.